Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου / [email protected]
Λίγες μόνο ημέρες μετά την είσοδο του 2012 ξανάνοιξε ύστερα από πολλά χρόνια το θέατρο «Αυλαία». Ογδόντα ετών και βάλε στην ηλικία, το ιστορικό θέατρο ξανάρχισε τη λειτουργία του και μάλιστα μ’ ένα θαυμάσιο ρεπερτόριο και νέα διεύθυνση βεβαίως (ο Θωμάς Χαρέλας του θεάτρου «Σοφούλη» είναι μια δοκιμασμένη, καλή αξία. Μαζί του συμπορεύεται και ο Δημήτρης Μητσόπουλος των πολλαπλών πολιτιστικών δραστηριοτήτων.
Με πόση χαρά και συγκίνηση πέρασα το κατώφλι, τη μεγάλη τοξωτή πόρτα της «Αυλαίας», που είχε μείνει κλειστή μετά τον Σεπτέμβριο του 2005, οπότε και το θέατρο είχε καταστραφεί από μία φοβερή πυρκαγιά!
Η αναγέννησή του είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Τα πάντα ξαναφτιάχτηκαν από την αρχή και η «Αυλαία» πλέον είναι ένα πολύ γλυκό, ιταλικού τύπου θέατρο με 200 καθίσματα και διαθέτει όλα τα σύγχρονα, θεατρικά κομφόρ. Όλα εδώ μέσα είναι καινούργια. Μόνο οι μνήμες είναι παλιές…
Και τι να πρωτοθυμηθώ; Τις Πηλιορείτικες και τις Χαλκιδικιώτικες βραδιές, που ανέβαιναν όλες σ᾽ αυτήν τη σκηνή και βοήθησαν στο να ξεδιπλωθεί το ταλέντο, συγγραφικό και υποκριτικό των νεαρών στελεχών των κατασκηνώσεων της ΧΑΝ;
Έκλειναν δε όλες μ᾽ ένα στάνταρ τραγούδι, το ίδιο πάντα: «Πριν κλείσει η αυλαία καθένας ας θυμηθεί, χαρούμενα κι ωραία που ζήσαμ᾽ όλοι μαζί… Και τα λοιπά και τα λοιπά…
Ακόμη πιο παλιά, στα πρώτα παιδικά χρόνια στην «Αυλαία» είχε τα Σάββατα Καραγκιόζη και τις Κυριακές παιδικό θέατρο της Μαίρης Σωίδου (τη θυμάστε;)
Λίγο πιο μεγάλη πρόλαβα να δω στην «Αυλαία» την Έλλη Λαμπέτη να παίζει τη «Δεσποινίδα Μαργαρίτα» του Ατάιντε.
Η Πειραματική Σκηνή του ΚΘΒΕ την είχε κάνει την «Αυλαία» μόνιμο στέκι της κι εκεί ανέβαζε τα πιο «δύσκολα» έργα της.
Νομίζω ότι εκεί είδα για πρώτη φορά εκείνους τους θρυλικούς, θεατρόφιλους δίδυμους, μόνιμα ντυμένους στα γκρι, που επέμεναν να χαιρετούν τους πάντες, γνωστούς κι αγνώστους δια χειραψίας! Κι ακόμη το ίδιο εξακολουθούν να κάνουν…
Το 1996 η «Αυλαία» είχε ανακαινισθεί εν όψει του ᾽97, που η Θεσσαλονίκη μας είχε γίνει η αλησμόνητη εκείνη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Πάντως, όταν το θέατρο παραδόθηκε ανακαινισμένο και το είδε ο κόσμος, πολύ λίγοι βρέθηκαν να πουν καλά λόγια για κείνη την ανακαίνιση…
Δύο έργα θυμάμαι πιο έντονα από εκείνη την περίοδο: Τον «Πρίγκηπα του χιονιού», ένα συγκλονιστικό έργο με τον Άκη Σακελλαρίου, που νομίζω πως του έδωσε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει όλο του το μεγάλο ταλέντο και τον «Μικρό Έγιολφ», που ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Ηρακλή Δούκα κι άφησε ανεξίτηλες αναμνήσεις.
Λίγο πριν ξεσπάσει η καταστροφική φωτιά, η «Αυλαία» βρέθηκε σε μία καλλιτεχνική ύφεση, παρά την προνομιούχα της θέση στην αρχή της οδού Τσιμισκή, απ᾽ όπου χιλιάδες άνθρωποι, πεζοί ή μέσα στ᾽ αυτοκίνητά τους, περνούν καθημερινά, καθιστώντας και την πιο μικρή διαφημιστική αφίσα, ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο επικοινωνίας.
Η «Αυλαία», λοιπόν, ξανάνοιξε. Μέχρι την επόμενη Κυριακή 15 Ιανουαρίου θ᾽ ανεβαίνει το έργο «Ο Ιβάν και τα σκυλιά» με το Άρη Σερβετάλη.
Μετά, θα δούμε τους «Εμπόρους των Εθνών» του Παπαδιαμάντη, τη «Φιλονικία» του Μαριβώ, το «Κόκκινο» με τον Σταμάτη Φασουλή και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, το «Γράμμα σ’ ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ με τη Ζέτα Δούκα.
Πολύ σύντομα, η «Αυλαία» θ’ αποκτήσει και παιδική σκηνή με το έργο «Ένας δεινόσαυρος στο μπαλκόνι μου» του μοναδικού Σάκη Σερέφα.
Εν τω μεταξύ, το καφέ Ριντώ στο φουαγιέ θα φιλοξενήσει εκθέσεις, μουσικές βραδιές καθώς και πολύωρους καφέδες ανήσυχων Θεσσαλονικιών, που αγαπούν το θέατρο ή και μόνη την αίσθηση να βρίσκονται μέσα σ’ ένα θέατρο.
Ασθένεια από την οποία πάσχω κι εγώ… Κι από την οποία εύχομαι να μη συνέλθω ποτέ…!
