«Εν αρχή ήν ο Λόγος…» ή το τέλος του μεταπολιτευτικού παραλογισμού

Γράφει ο Αντώνης Ι. Κωνσταντινίδης*

Ζούμε αναμφίβολα σε μια εποχή μεταβατική και δύσκολη που απαιτεί πολλές και όπως αποδεικνύεται, βίαιες προσαρμογές σε μία διαφορετική πραγματικότητα. Τα χρόνια που έρχονται σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούν να συγκριθούν με το παρελθόν. Είναι μία εποχή που σηματοδοτεί το πέρασμα από το μεταπολιτευτικό μύθο σε μία άλλη, δυστυχώς οδυνηρή διάσταση του ορθού λόγου, σε μια πορεία κατά την οποία θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη θέση μας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να αναπροσαρμόσουμε τις απαιτήσεις μας αντικρίζοντας με ρεαλισμό μία διαφορετική όψη της ίδιας της ζωής. Ο δρόμος είναι μακρύς και η πορεία που απαιτείται επίπονη σε ένα αχαρτογράφητο και ιδιαίτερα τραχύ τοπίο. Μία διαδικασία σαφώς μη επιθυμητή αλλά απαιτούμενη, προκειμένου να κλείσει ένας τριακονταετής κύκλος όχι μόνο κοινωνικών κατακτήσεων όπως θα μπορούσε άκριτα να υποστηριχθεί αλλά και του ατέρμονου παραλογισμού που γέννησε η μεταπολιτευτική δημαγωγία και ο απύθμενος σε πολλές περιπτώσεις λαϊκισμός.

Τα λάθη που έγιναν είναι πολλά και  η συνυπευθυνότητα, σίγουρα όχι  ισομερώς καταμερισμένη. Όμως αυτή είναι υπαρκτή. Και δε συναντάται μόνο στους εκάστοτε κυβερνώντες αλλά και σε όλους όσοι θωπεύτηκαν από τις σειρήνες της ατομικής ευδαιμονίας και βέβαια αφέθηκαν ατιμώρητοι στον εύκολο πλουτισμό, ασελγώντας εις βάρος όχι μόνο κάθε αισθήματος δικαίου αλλά κυριότερα, των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων. Σε όλους όσοι ανελίχθηκαν αναξιοκρατικά με μοναδικό προσόν αφενός τις κομματικές τους περγαμηνές και αφετέρου το βαθμό της συνειδησιακής τους δέσμευσης και νομιμοφροσύνης στις επιταγές της κομματικής φατρίας αλλά και σε όσους ακόμη σιώπησαν, αποδεχόμενοι αυτόν τον ιδιότυπο εξανδραποδισμό της λαϊκής βούλησης με ανταπόδωμα είτε εφήμερα ανταλλάγματα ή έναντι προσωπικών καθαρά ωφελημάτων.

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία δεν ωρίμασε ποτέ. Η κοινωνική ζωή δεν μπόρεσε  να αντισταθεί στην έφοδο της κομματικής και συνδικαλιστικής νομενκλατούρας και αφέθηκε άβουλος παρατηρητής στην άλωση βασικών αρχών και αξιών πίσω από λαοπλάνα συνθήματα και ανεύθυνα τσιτάτα. Ο λαός μας αποδείχθηκε δυστυχώς ημιμαθής ως προς την ουσία του ιδίου του πολιτεύματος αλλά και αμαθής ως προς την ιδία του την ιστορία, ως προς την αναφαίρετα δική του πνευματική κληρονομιά, επιδεικνύοντας σε κάθε περίπτωση τα επίκτητα ελαττώματα ενός κουτοπόνηρου και νωθρού ραγιά και όχι τις αρετές του.

Η αποτίμηση  των ευθυνών για το αδιέξοδο και  η ανάλυση των δεδομένων που  επέφεραν αυτή την μοναδική κατρακύλα είναι σίγουρα το εύκολο, θεωρητικό μέρος του κεφαλαίου της μεταπολίτευσης όπου εντέλει η λογική εκδικείται την άκριτη σκέψη και την άλογη πράξη. Η απόδειξη της λύσης και τα αντεπιχειρήματα της δράσης απαιτούν επιπρόσθετα μία πορεία συλλογικής αυτογνωσίας απομακρυσμένη από συναισθηματικές φορτίσεις και διαφοροποιημένη από προσωπικά συμφέροντα σε κάθε επίπεδο. Απαιτεί πρώτα απ’ όλα έναν ειρηνικό επαναπροσδιορισμό όχι μόνο των πολιτικών πρακτικών αλλά κυριότερα την ανατροπή κατεστημένων νοοτροπιών και την αλλαγή της κατεύθυνσής μας. Για να μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο της αναγκαίας πράξης. Εκεί όπου η ευθύνη θα συμπορεύεται με την κοινωνική ευαισθησία και πάνω απ’ όλα με τον ορθό λόγο και την απόλυτη πίστη στο κοινό και μόνο συμφέρον.  

*Μουσικοκριτικός