«Ποιανού παιδί είσαι εσύ;» Η απίστευτη ιστορία ενός δότη σπέρματος…

0
1484

Γράφει η Ξανθούλα Μπούσιου

«Καμία καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη» λέει ο William Marotta σε ραδιοφωνική του συνέντευξη και μάλλον κάτι θα ξέρει καθώς είναι ο πρωταγωνιστής μιας ιστορίας, από αυτές που σε αφήνουν άφωνο και δεν έχεις πώς να τις σχολιάσεις.

Η πολιτεία του Κάνσας ζητάει από τον παραπάνω κύριο να αποδεχτεί την πατρότητα της 3χρονης κόρης ενός ζευγαριού γυναικών και να αναλάβει και την οικονομική στήριξη του παιδιού, καθώς το ζευγάρι βρίσκεται σε οικονομική δεινότητα και ο κύριος είναι ο δωρητής του σπέρματος για το παιδί, άρα και ο βιολογικός του πατέρας(;).

Η ιστορία έχει ως εξής: Πριν από 3 χρόνια ο κ.Marotta βρήκε μια αγγελία στο Craigslist (σημ.: ιστοσελίδα με αγγελίες για τα πάντα) που έλεγε ότι ένα ζευγάρι γυναικών έδινε ₴50 σε όποιον κύριο επιθυμούσε να τους δανείσει το σπέρμα του για να κάνουν παιδί. Ο κ.Marotta λοιπόν, 46 χρονών και πατέρας υιοθετημένης κόρης (καθώς δεν μπόρεσαν με τη γυναίκα του να κάνουν παιδιά), συγκινήθηκε μάλλον από την επιθυμία των γυναικών και προσφέρθηκε δωρεάν να τους δώσει από αυτό που του περίσσευε.

Για να είναι όλοι καλυμμένοι, υπογράφουν ένα ιδιωτικό συμφωνητικό όπου και αναφέρουν ότι ο δότης δεν έχει κανένα νόμιμο δικαίωμα στο παιδί αλλά και καμία οικονομική ή νομική υποχρέωση για αυτό.

Και έτσι οι κυρίες Jennifer Schreiner και Angela Bauer γίνονται οι γονείς ενός υγιέστατου κοριτσιού και ο κύριος Marotta χαρούμενος που έκανε ευτυχισμένες άλλες 2 γυναίκες, γύρισε σπίτι του με την οικογένεια του.

3 χρόνια μετά, ήρθε η κρίση. Το ζευγάρι αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες και ζήτησε να πάρει κρατική βοήθεια ή κάποιο αντίστοιχο επίδομα. Η πολιτεία του Κάνσας  είναι υποχρεωμένη από το νόμο να καθορίζει την πατρότητα του παιδιού όταν κάποια (;) ζητάει επίδομα, λέει η Angela de Rocha, εκπρόσωπος του Department for Children and Families. Και έτσι το ζευγάρι αναγκάστηκε να δώσει το όνομα του δότη, η πολιτεία έκανε τις έρευνές της και τώρα ζητάει από το δικαστήριο τα εξής: επειδή η δωρεά έγινε απευθείας, από χέρι σε χέρι και όχι μέσω κάποιας τράπεζας σπέρματος ή κάποιου γιατρού όπως επιβάλλεται από το νόμο, ο κύριος θα πρέπει να ονομαστεί πατέρας του παιδιού, να πληρώσει τα έξοδα γέννας (₴6.000) και να αναλάβει να στηρίζει οικονομικά το παιδί από εδώ και πέρα.

Σέκος ο Marotta!

Ο δικηγόρος του κ.Marotta υποστηρίζει ότι εφ’ όσων υπάρχει το ιδιωτικό συμφωνητικό, όπου όλα είναι νόμιμα γραμμένα και συμφωνημένα, η Πολιτεία δε μπορεί να ζητάει μια τέτοια απόφαση γιατί υπάρχει και δικαστικό προηγούμενο: το 2007 το Ανώτατο Δικαστήριο του Κάνσας απέρριψε την αίτηση ενός άλλου δότη σπέρματος ο οποίος ζητούσε να του αναγνωριστούν γονεϊκά δικαιώματα, ακριβώς επειδή δεν υπήρχε καμία τέτοια γραπτή συμφωνία μεταξύ του δότη και της μητέρας του παιδιού.

Ο δικηγόρος του κ.Marotta υποστηρίζει ουσιαστικά ότι η Πολιτεία χρησιμοποιεί  την τακτική «με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω»: εκεί δεν δώσανε δικαιώματα εξαιτίας της έλλειψης συμφωνητικού, εδώ φορτώνουμε υποχρεώσεις παρά την ύπαρξη συμφωνητικού.

Παρεμπιπτόντως, ο κ.Marotta μέχρι τώρα ποτέ δεν είχε κάποια προσωπική επαφή με το παιδί, δηλώνει όμως ότι οι σχέσεις του με την κ. Schreiner παραμένουν εγκάρδιες και δεν την κατηγορεί για το οτιδήποτε από αυτά που τραβά…

Η δίκη πάντως θα γίνει την Τρίτη 8 Ιανουαρίου και επειδή έχει γνωστή η υπόθεση στις ΗΠΑ, θα μάθουμε τι θα γίνει…

 

(Πηγή:www. yahoo.com)

Προηγούμενο άρθρο“Portrait Documentaries” στην Ελληνοαμερικανική Ένωση
Επόμενο άρθροΚοινοποιήστε (Share) και κερδίστε 15 διπλές προσκλήσεις για τη ‘’Μαρία Αντουανέτα’’, στο Θέατρο Βεργίνα
Γεννήθηκα το 1975 και έζησα για 17 χρόνια στις Σέρρες. Σπούδασα Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ και αγάπησα τη Θεσσαλονίκη. Έμεινα εκεί 15 χρόνια. Πίστευα ότι θα μείνω για πάντα. Μ’ αρέσουν οι λέξεις, η μουσική του γραπτού λόγου και έχω πολύ συγκεκριμένες πεποιθήσεις για το γυναικείο φύλο. Συνεργάστηκα με τις Αττικές Εκδόσεις και έγραφα για το Madame Figaro και το Mirror, όσο είχα κάτι να γράψω που να ενδιέφερε τις γυναίκες. Έγραφα για 8 χρόνια. Αγαπούσα τη δουλειά μου. Πίστευα ότι θα γράφω για πάντα. Μετά στέρεψα. Μ’ αρέσουν οι λέξεις, πιστεύω ότι είναι τα υλικά που χτίζουν τον κόσμο του καθενός μας. Και μου αρέσει να χτίζω όμορφους κόσμους, κόσμους ενθάρρυνσης και ανταπόδοσης. Γνώσης μετά γέλιου. Διδάσκω Αγγλικά στα παιδιά του Δημοτικού εδώ και 5 χρόνια. Το βρίσκω πολύ δημιουργικό και αναζωογονητικό. Αγαπώ τη δουλειά μου. Εδώ και 5 χρόνια φοβάμαι να χρησιμοποιώ το «για πάντα». Νομίζω ότι θα μου μείνει κουσούρι. Αποφάσισα να ξαναβρώ τη σχέση μου με τον ακαδημαϊκό λόγο και κάνω το μεταπτυχιακό μου πάνω στην Εκπαίδευση. Ξαναθυμάμαι για ποιούς λόγους είχα διακόψει αυτή τη σχέση μετά το Πανεπιστήμιο. Είναι όμως αργά για να το μετανιώσω. Ο σύντροφος μου το έχει ήδη μετανιώσει. Γράφω στο thinkfree.gr όταν κατορθώνω να συντονίσω τις σκέψεις και το λόγο μου σ’ ένα μόνο θέμα. Δηλαδή σπάνια. Πλέον δεν παίρνω στα σοβαρά αυτά που γράφω. Γράφω όμως με περισσή σοβαρότητα. Όπως πάντα.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.