Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου / [email protected]
Ζούμε σε καιρούς με μεγάλο ενδιαφέρον, δύσκολους, στριφνούς, απειλητικούς αλλά και κατάλληλοι για ξεκαθαρίσματα! Στη δουλειά, όπως και στις περισσότερες δουλειές, έχουμε προβλήματα (σιγά το νέο…)
Για την ακρίβεια, στη δική μας τη δουλειά, έχουμε απειλητικά προβλήματα πολλά χρόνια τώρα, τα οποία ξεπερνούμε προσωρινά και πάλι τα βρίσκουμε μπροστά μας και γενικώς… ράβε ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει…
Και μαζί μ’ ολ’ αυτά, γκρίνια για τα μεγάλα οικονομικά στριμώγματα… Μεγάλη γκρίνια, η οποία πολλές φορές παρεκτρέπεται και καταλήγει σε αλληλοφάγωμα, ανάμεσα στους δοκιμαζόμενους και ομοιοπαθείς ανθρώπους, που όπως όλα τα παραζαλισμένα από την ταλαιπωρία όντα, χάνουν το μέγα χάρισμα της ευθυκρισίας κι έτσι, αντί να επισημαίνουν και να τιμωρούν τους πραγματικούς φταίχτες, βαράνε το σαμάρι αντί για το γάιδαρο… Εrare humanum est στο κάτω κάτω (δηλαδή, το λανθάνειν ανθρώπινον εστί).
Αυτό, όμως που δεν μπορώ να συγχωρήσω με τίποτε, είναι η ίδια η διαδικασία της ταλαιπωρίας, ένα σκέτο βασανιστήριο, αργό κι εξευτελιστικό, που μας μικραίνει και μας προστυχεύει σαν ανθρώπους, μας κατεβάζει και μας αλλοιώνει σε κάτι άλλο, άσχημο κι απαίσιο.
Κι ολ’ αυτά για οικονομικούς λόγους. Και μόνο. Κι αυτό είναι το πιο μικροπρεπές απ’ όλα. Και το πιο παραπλανητικό…
Η γιαγιά μου, που είχε ζήσει δύο παγκόσμιους πολέμους, το θάνατο του μονάκριβου γιου της κι ένα σωρό οικονομικές καταστροφές, προσφυγιές, διωγμούς και τα αντίστοιχα ξαναξεκινήματα κι έζησε μέχρι τα βαθιά της γεράματα προσφέροντας συνεχώς, έλεγε πως «Πρόβλημα, που λύνεται με λεφτά, δεν είναι πρόβλημα», κι είναι σαφές τι εννοούσε. Κι έτσι είναι τελικά! Ρωτήστε κι αυτούς που ξεπέρασαν στο παρελθόν οικονομικά προβλήματα και καταστροφές μεγάλες και μικρές, τι τελικά θυμούνται από αυτές τις σκοτεινές περιόδους. Κυρίως τους ανθρώπους, που ήταν ή δεν ήταν στο πλάι τους και τη δική τους την ευγενή προσπάθεια.
Καλό μήνα και προχωράμε μπροστά με χαμόγελο!
