«Σε λίγες ώρες χρειάζομαι το… σταυρό σου» και άλλες ιστορίες

Του Βαγγέλη Πλάκα / δημοσιογράφου

Μέσα στη δίνη της προεκλογικής περιόδου, σύντομης μεν πυκνής και σκληρής δε, το thinkfree.gr μου ζήτησε μερικές «ελεύθερες» σκέψεις για τις εκλογές. Αυτές αλλά και προηγούμενες. Τις γράφω σε ένα διάλειμμα μεταξύ των υποχρεώσεων μου στην ΤV100 και την «Μακεδονία»…

Καλύπτω δημοσιογραφικά εκλογές αδιαλείπτως από τις δημοτικές και νομαρχιακές του 1998, άρα ως τώρα έχω ζήσει ως πολιτικός συντάκτης σε εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς 5 αυτοδιοικητικές (1998, 2002, 2006, 2010 και 2014), 6 βουλευτικές (2000, 2004, 2007, 2009, 5/2012 και 6/2012) και 4 ευρωπαϊκές εκλογές (1999, 2004, 2009 και 2014). Δηλαδή, σχεδόν κάθε χρόνο στήνουμε κάλπες…

Οι εκλογές του 2009 ήταν η «κόκκινη γραμμή», ώστε η προεκλογική περίοδος και η στρατηγική των κομμάτων να αλλάξουν χαρακτήρα και από τις πλατείες να περάσουν στο facebook και το twitter. Όλοι τότε το έκαναν, όπως ο Ομπάμα… H μάχη της πλατείας έγινε μάχη των likes, των share και τωνcomments. Ο χαρτοπόλεμος περιορίστηκε αλλά άρχισε η ηλεκτρονική μάχη των αναρτήσεων. Πιο καθαρή περιβαλλοντικά, δεν ξέρω αν είναι και πιο «καθαρή» πολιτικά. Ούτε ξέρω αν άλλαξε κάτι αναφορικά με τη σχέση ποιότητας και ποσότητας. Τότε τα επιτελεία ζητούσαν χιλιάδες να γεμίσουν την Αριστοτέλους, τώρα αναζητούν χιλιάδες να δουν και να προβάλλουν την ηλεκτρονική τους εικόνα.

Η μαζικότητα πάντα είναι κυρίαρχος στόχος και μάλιστα σε εποχές που η απαξίωση πολιτικής και πολιτικών κλείνουν πόρτες, αυτιά, δυστυχώς και μυαλά. Αυτό καθιστά πιο δύσκολη την επικοινωνία των πολιτικών μηνυμάτων. Και αυτό είναι ανησυχητικό, αν όχι επικίνδυνο, καθώς η ισοπέδωση αποκλείει και τις θετικές φωνές. Οι οποίες υπάρχουν. Και η οργή, ο θυμός αλλά και ο φόβος κερδίζουν στα κριτήρια επιλογής πίσω από το παραβάν.

Το βράδυ των εκλογών θα με βρει αρχικά στο τηλεπαράθυρο της Δημοτικής Τηλεόρασης, για τα πρώτα σχόλια των εκλογικών αποτελεσμάτων, και στη συνέχεια στα γραφεία της «Μακεδονίας» επιχειρώντας να αποτυπώσω για το φύλλο της επόμενης ημέρας το νέο σκηνικό που θα διαμορφώνεται. Το πρώτο κόμμα και η αυτοδυναμία, οι ενδεχόμενες συνεργασίες ή η προκήρυξη νέων εκλογών, το τρίτο κόμμα και το ποιοι θα μπουν στη Βουλή θα είναι τα βασικά στοιχεία που θα αναζητηθούν σε λίγες μέρες, μετά τις 7 το απόγευμα της Κυριακής 25 Ιανουαρίου. Σε ορισμένα θα πάρουμε απαντήσεις άμεσα, σε άλλα ίσως θα πρέπει να περιμένουμε ώρες.

Άλλωστε, πολλά αλλάζουν μεταξύ exit polls και πραγματικών αποτελεσμάτων ή και μεταξύ των πρώτων και των τελικών αποτελεσμάτων… Όπως το 2000, που πολλοί δεν μπορούν ακόμα να ξεχάσουν. Την έζησα τότε ως ρεπόρτερ την προεκλογική περίοδο σε μια μεγάλη άδεια που είχα από τη μονάδα στην οποία υπηρετούσα, ενώ την ημέρα των εκλογών ως σκοπός στο κεντρικό φυλάκιο του στρατοπέδου. Είδα τα exit polls, τα πρώτα αποτελέσματα και τους «γαλάζιους» να γεμίζουν έμπλεοι ενθουσιασμού τους δρόμους πανηγυρίζοντας για το αποτέλεσμα. Στη συνέχεια κοιμήθηκα και ξύπνησα στις 2 τα ξημερώματα για το «νούμερο»… Μόνο που πλέον στους δρόμους πανηγύριζαν οι «πράσινοι».

Και μια παράκληση στα επιτελεία. Ασφαλώς καλύτερα τα mail και τα sms από τα φυλλάδια και τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια στα γραμματοκιβώτια. Αλλά προσοχή στους servers. Ξημερώματα Κυριακής 7ης Μαρτίου 2004. Το κινητό χτυπάει και έντρομος ξυπνάω να διαβάσω τι –προφανώς κακό- έγινε και μου στέλνουν sms στις 4 το πρωί: «Αγαπητή Ευαγγελία, σε λίγες ώρες χρειάζομαι το σταυρό σου», έλεγε το μήνυμα πολύ γνωστού υποψηφίου… Το κινητό έσπασε στον απέναντι τοίχο, ο υποψήφιος δεν είδε ποτέ το σταυρό μου…