Και επισήμως πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ο Κώστας Καζάκος. Πήρε μόλις 5 ψήφους, αυτές των μελών του δ.σ. του ΔΗΠΕΘΕ που πρόσκεινται στην παράταξη του “κόκκινου” δημάρχου Κώστα Πελετίδη, ενώ τα υπόλοιπα 4 μέλη, Μαριάννα Σταματιάδου, Κώστας Σπαρτινός, Χαριτίνη Καρλιαύτη και ο Παναγιώτης Τσερόλας δεν συμμετείχαν στην διαδικασία της ψηφοφορίας καθώς θεώρησαν “προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα”.
Θυμίζουμε ότι πέραν της μακράς πορείας του Κώστα Καζάκου στο ελληνικό θέατρο, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007 καθώς και του Οκτωβρίου του 2009 είχε εκλεγεί βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ήδη διαβάζουμε ότι στην Πάτρα λένε καλά λόγια -πως να μην πεις άλλωστε για έναν ηθοποιό του διαμετρήματος του Κ. Καζάκου; Το θέμα είναι όμως αλλού.
Πρόκειται για μια ξεκάθαρα κομματική επιλογή. Το παραδέχτηκε ο ίδιος ο Δήμαρχος, ο οποίος ανήκει στο ΚΚΕ, όταν έδιωχνε τον Παντελή Αμπατζή, μη ανανεώνοντας τη σύμβασή του πριν λίγους μήνες. «Κατανοούμε τις διαφορετικές εκτιμήσεις για την επιλογή του καλλιτεχνικού διευθυντή. Θα μας επιτρέψετε όμως να έχουμε ως δημοτική αρχή την δυνατότητα να αναπτύξουμε τους σχεδιασμούς μας και στο ΔΗΠΕΘΕ. Όσοι με εγκαλούν ότι ακολουθώ την πολιτική του κόμματός μου και ότι αυτό δήθεν είναι επιζήμιο για τα συμφέροντα του πατραϊκού λαού, έχω να πω το εξής: Η “Λαϊκή Συσπείρωση” ποτέ δεν έκρυψε, αντίθετα πρόβαλε σε όλους τους τόνους, τη στήριξή της από το ΚΚΕ. Το κόμμα που υπερασπίζεται με συνέπεια τα λαϊκά στρώματα. Ποτέ δεν κρύψαμε την πολιτική μας τοποθέτηση. Αυτό αποτέλεσε και έναν από τους λόγους για να μας εμπιστευθεί ο λαός της Πάτρας».
Σκληρή και κυνική παραδοχή ότι “πάνω απ’ όλα το κόμμα”. Φαίνεται ότι στην Ελλάδα ακόμη είναι πολλοί αυτοί που πορεύονται με βάση τις οδηγίες του κόμματος. Είτε υπηρετούν την αυτοδιοίκηση είτε, ακόμη χειρότερα, τον πολιτισμό. Γιατί θα έπρεπε ο πολιτισμός να μας ενώνει, όχι να αποτελεί εστία διχασμών. Όταν δε αυτό δεν αφορά πολιτικές αλλά πρόσωπα, τους “ημέτερους” δηλαδή, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.
Γιατί εν προκειμένω η Πάτρα λειτουργεί ως μικρογραφία της ψωροκώσταινας. Ειδικά αυτή την περίοδο. αν και θα όφειλαν οι πολιτικοί μας να αξιοποιούν τον πολιτισμό ΚΑΙ ως πεδίο άσκησης της σύγχρονης πολιτικής σκέψης. Οπότε εγείρεται και το πρόσθετο ερώτημα (μετά από εμπειρία δεκαετιών): αρκεί να είναι κάποιος καταξιωμένος ηθοποιός (και μάλιστα 79χρονος!!!) για να κουμαντάρει ένα πολιτιστικό φορέα -δηλαδή να χαράξει πολιτιστική πολιτική και να διαχειριστεί τα οικονομικά- ή πρέπει να το ‘χει και λιγάκι το μανατζεριλίκι και τη γνώση των καιρών; Η ερώτηση είναι προφανώς ρητορική.
