Γράφει η Αλεξάνδρα Πολιτάκη / [email protected]
Απλώνω το χέρι και τραβάω κάτι για να διαβάσω. Θέλω κάτι «ανάλαφρο», απολαυστικό, διασκεδαστικό. Γίνεται? Πήτερ Ουστίνοφ, βλέπω ο συγγραφέας «Ο Γέρος και ο κύριος Σμιθ». Καλά, αν είναι να σου πει μια ιστορία ο Πήτερ Ουστίνοφ, μάλλον θα τη λέει καλά, δεν μπορεί! Το ζευγάρι της ιστορίας δεν είναι καινούριο. Ο Θεός (Γέρος) και ο προαιώνιος του αντίπαλος, ο εκπεσών άγγελος (κ. Σμιθ), σε μια συνάντηση μετά από χιλιάδες χρόνια. Μια συνάντηση πάνω στη Γη, όπου γέροι και οι δύο αποφασίζουν μια από κοινού περιήγηση, με σκοπό να δούνε πως πάνε τα πράγματα. Όχι και πολύ πρωτότυπο σκέφτηκα. Τι ακόμα μπορεί να ειπωθεί ανάμεσα σε αυτό το δίδυμο? Αλλά δε βαριέσαι, τώρα το πήρα. Εξάλλου είναι σε μικρό μέγεθος, εύχρηστο, το βάζεις στην τσάντα, το διαβάζεις στο μετρό, στα αεροδρόμια περιμένοντας.
«Κι εκείνα τα δύσμορφα τα σεραφείμ και τα χερουβείμ, με τις αδιάκοπες φωνές τους να εκτελούν στριγκλίζοντας τα χορωδιακά του εσπερινού, μέσα σε μια αβάσταχτη κακοφωνία […] αυτών των μικρών καλλωπιστικών σκευών, που λες και είναι φτιαγμένα από ζάχαρη, πάναγνα, τόσο άσπιλα, ώστε δεν μπορείς να τα φανταστείς αν κάνουν τις ανάγκες τους…».
Την ίδια στιγμή ο Γέρος σειόταν ολόκληρος από ένα γέλιο τόσο μεγαλόπρεπο […]
«Αυτά τα χερουβείμ και τα σεραφείμ δεν ήταν επιτυχημένα», είπε χασκογελώντας. «Έχεις δίκιο. Συχνά έχεις δίκιο. Αλλά πάνω απ΄όλα είσαι γεννημένος διασκεδαστής.»
Τελικά ναι, ο Ουστίνοφ λέει ωραία μια ιστορία με την οποία πολλοί έχουν καταπιαστεί. Χιούμορ, πλοκή, θανατηφόρες ατάκες και από τις δύο πλευρές, ένα έτσι κι αλλιώς μοναδικό «ζευγάρι», αλλά με ευφυΐα, με χάρη και κομψότητα πνεύματος και λόγου. Χωρίς βαθιά νοήματα, αλλά γέλασα τόσο!
