Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Λέω να αρχίσω τις διακοπές μου κάνοντας στην κοινωνική πραγματικότητα αυτό που της αξίζει. Όλοι κολυμπάνε, μαυρίζουν και εκτροχιάζονται στο παράλληλο σύμπαν που λέγεται Καλοκαίρι, κι εγώ κάνω μπανιστήρι σε όλο αυτό στριμωγμένη ανάμεσα στην καθημερινότητα. Αλλά δε γεννήθηκε ακόμα η κοινωνική πραγματικότητα που θα με κάνει να μελαγχολήσω ελεεινά. Θα την τρολιάσω μέχρι να το ευχαριστηθώ και θα γκρινιάξω όσο χρειάζεται για να ταυτιστείτε αρκετοί και να μην τα κουβαλάω και σε αυτό το κορμί που ζητά απόδραση.
Αρχικά, όχι άλλο κάρβουνο, με το κάψιμο που φάγαμε μέσα στις ζέστες με το ζήτημα ΕΡΤ που έγινε ΕΔΤ, που έγινε ΔΤ. Αυτό δεν είναι ονοματοδοσία είναι τεστάρισμα μνήμης σε όλους μας, όταν κεντρική απασχόληση είναι να προλάβουμε να πιούμε τον καφέ προτού λιώσουν τα παγάκια. Όχι δεν απαξιώνω τους αγωνιστές-κατασκηνωτές έξω από τα σχετικά κτίρια στέγασης λεηλατημένων θεσμών. Είναι που όλο αυτό το πανηγυράκι με κάνει να νιώθω ενοχή που δεν στρατοπεδεύω κι εγώ και που το μόνο που με νοιάζει είναι να βρω ναυαγό να συναυαγήσουμε σε καμιά παραλία. Τώρα, αφήνω σε εσάς να αναγραμματίσετε τα Ε τα Δ και τα Τ και να βρείτε και τι σημαίνουν. Κι αν το νόημα της ζωής σας προσδιοριστεί έτσι κατακαλόκαιρο, τότε για μένα κρατάω την επεξήγηση Δ-ηλώνω Τ-ουρίστρια και σας χαρίζω τις ρετρόλ ταινίες, τα χρονικά και το θέατρο σκιών για να νομίζετε πως οι βουτιές στον πολιτισμό δροσίζουν πιότερο. Α, και κοιτάξτε λίγο καλύτερα. Η αργή κίνηση στο λογότυπο δεν είναι παρά για να μη βαριόμαστε όταν βλέπουμε τη συγκεκριμένη συχνότητα. Και μη μου πείτε ότι δεν έχετε φάει κι εσείς τέτοιο σκάλωμα.
Παρακάτω, εκεί που λέω ότι δε θέλω να παρακολουθήσω πολιτική, το σύμπαν συνωμοτεί και αρχίζει τα συνέδρια η Αριστερά. Και δε λέω, μπράβο στα παιδιά που βάζουν μια τάξη στο ποιοι είναι και τι θέλουν από τη ζωή. Αλλά γιατί ρε παιδιά τα υπαρξιακά σας μετεφηβικά τα λύνετε κατακαλόκαιρο; Και αρχίζετε να ανοίγετε τις πόρτες, λέει, να περάσουν έξω το ευρώ, τα χρέη και η κυβέρνηση. Είπα κυβέρνηση και θυμήθηκα. Εκεί που λέω, άντε να βρούμε κανένα ‘παρτ τάιμ τζομπ’ και να αρχίσουμε να ψάχνουμε τον πάτο των μοχίτος, αρχίζουν οι απολύσεις στο δημόσιο, οι μετατάξεις, τα ονόματα των κρεμασμένων και το κλείσιμο σχολείων και υπηρεσιών. Ε, λοιπόν, δε σκοτώνει ο γάμος τον έρωτα. Όλοι αυτοί όμως μας ζάλισαν τον έρωτα και την έκανε με ελαφρά.
Και για να τελειώνουμε, το success story παιδιά είναι μόνο το ερωτικό story, που δε μας αφήνουν να ζήσουμε γιατί δε θα πάμε διακοπές, δε θα μας λιώσει η αλμύρα, και θα μας βάλουνε και να μετράμε τους τουρίστες έναν-έναν. Όποιος τους βγάλει περισσότερους κερδίζει μόνιμη θέση στο υπουργείο τουρισμού. Και υποπτεύομαι ότι κάποιοι κύριοι σε θέσεις εξουσίας θα πάνε κρυφά από μας φέτος διακοπές για να μη τα πάρουμε και τους κάνουμε καμία σκηνή ζηλοτυπίας από εκείνες που μας διαφημίζουν ομαδικώς από την ανάποδη. Εγώ πάντως μέχρι τον Οκτώβριο δε θα κατεβάσω το ταμπελάκι «Ζητείται ναυαγός», γιατί μόνο να ναυαγήσουμε μπορούμε αυτό το καλοκαίρι, ας το κάνουμε με παρέα τουλάχιστον.
