Της Μαρίας Βήτα
Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που κατακλύζει παράφορα κάθε άνθρωπο, σε σημείο που δεν ελέγχει τις αντιδράσεις του και την συμπεριφορά του. Βέβαια, η διάρκειά του είναι μικρή και τα αισθήματα που αφήνει στο πέρασμά του ποικίλλουν.
Η αίσθηση του έρωτα συνήθως προκύπτει ξαφνικά, σαν κεραυνός εν αιθρία, ή στα πλαίσια μίας ευχάριστης γνωριμίας. Δεν είναι ελεγχόμενη και ποτέ υποβαλλόμενη. Ακόμη κι αν ο οικογενειακός ή κοινωνικός κύκλος επιδιώκουν εσκεμμένα την «δημιουργία» αυτού του συναισθήματος ,το πιο πιθανόν είναι προξενήσουν συμπάθεια ή εμπάθεια. Σε καμία περίπτωση , όμως, τον έρωτα. Άλλωστε και στην αρχαιότητα ο Έρωτας , ο φτερωτός γιος της Αφροδίτης, έριχνε αιφνιδιαστικά τα βέλη του. Ήταν Θεός κι η δράση του ήταν ανεξέλεγκτη κι ανεπηρέαστη από κάθε άλλο παράγοντα.
Έρωτας είναι η επιθυμία και η έλξη προς ένα άλλο άτομο με άμεσο στόχο την συνουσία και την διαιώνιση των ειδών. Και αυτή είναι μία αντίληψη, που δεν έχει διαφοροποιηθεί πολύ στο πέρασμα των χρόνων. Στα πλαίσια του συμπεριλαμβάνει και την εγκατάλειψη και την απαισιοδοξία. Εντούτοις διαθέτει και άλλες μορφές, όπως ο πλατωνικός έρωτας – η αγνή αγάπη που δεν αποσκοπεί στην σαρκική ηδονή, ο ρομαντικός έρωτας – που συνδέεται με την εκδήλωση συναισθημάτων και με την ανταλλαγή δώρων, και τέλος ο ιπποτικός έρωτας – έρωτας που οδηγούσε σε σαρκική επαφή μετά την τέλεση του μυστηρίου του γάμου. Στην εποχή που διανύουμε είναι πιο πιθανό να νιώσουμε τον πλατωνικό έρωτα ,συνήθως, για πρόσωπα που βαθειά μέσα μας γνωρίζουμε πως δεν μπορούμε να συνδεθούμε σωματικά και ψυχικά για κοινωνικούς (κυρίως) λόγους. Συνηθέστερα επικρατεί ο κανονικός έρωτας με όλη την παραφορά και την ωμότητα που τον διακρίνει. Παραφορά, γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε πως συμπεριφερόμαστε στον κοινωνικό μας περίγυρο. Και ωμότητα, γιατί αν δοθούμε ψυχή τε και σώματι , με κατάληξη την μοναξιά – τότε η απογοήτευση θα είναι το πικρό ποτήρι που θα πίνουμε γι’ αρκετό καιρό ολομόναχοι.
Δεν είναι τυχαίο ότι στους τωρινούς καιρούς, οι περισσότεροι δηλώνουν ερωτευμένοι και αρέσκονται σε αλυσιδωτές καταστάσεις τύπου σχέση- χωρισμός- νέα σχέση και πάλι από την αρχή! Άλλες φορές εμπλέκονται σε ένα «κυνήγι γάτας και ποντικιού», δηλαδή τις παράλληλες σχέσεις. Άλλοι αρέσκονται στην τεχνική του φλερτ χωρίς ανταπόκριση. Λίγοι δηλώνουν υπέρμαχοι μίας σταθερής σχέσης και πιο λίγοι ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Οι απόψεις διίστανται, όπως και οι άνθρωποι που διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Ο έρωτας καταλήγει και σε αγάπη (έντονη στοργή και προσωπική φροντίδα). Όμως πόσοι την επιδιώκουν; Πόσοι δεν φοβούνται να αγαπήσουν και να αγαπηθούν; Κι ακόμη πόσοι θα αναλώνονται σε αυτά τα μοτίβα του έρωτα ψάχνοντας την αληθινή αγάπη; Μήπως χρειάζεται να συμβιβαστούν με τον εαυτό τους κι έπειτα με όλους τους άλλους; Τόσα ερωτήματα και απάντηση καμιά. Η εξέλιξη έφερε την φθορά της ηθικής ή η ηθική μετεξελίχθηκε εφόσον εισήχθη η τεχνολογία στις ζωές μας και πάψαμε να πηγαίνουμε τόσο συχνά στην Εκκλησία (φορέας ηθικής συμπεριφοράς); Ο Πλάτωνας κάποτε αναφέρθηκε στην εξεύρεση του έτερον ήμισυ. Όμως, όσο κάποιοι θεωρούν πρέπον να αναλώνονται σε «υποθετικές» σχέσεις μόνο για την ικανοποίηση σωματικών αναγκών∙ ας αναλογιστούν, πως μέσα στην απλανή αναζήτηση σωμάτων υπάρχει και μία λέξη που καλείται ψυχική επικοινωνία. Λέξη άγνωστη και γνωστή. Λέξη παρεξηγημένη. Ίσως, αν εντοπίζονταν έγκαιρα να έπαυε η καταμέτρηση των τέως και νυν συντρόφων ή εραστών.
Ο κόσμος άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει. Κοινωνική συνοχή δεν υπάρχει, παρά το άτομο και οι πεποιθήσεις του. Οπότε αν η πραγματικότητα ενοχλεί, ας την αγνοήσουμε για λίγο. Κι αν οι άλλοι «αναλώνονται» δικαίωμα τους, αρκεί να μην προβάλλουν λανθασμένα μηνύματα και πρότυπα. Και πριν κρίνουμε, ας κατανοήσουμε ότι το σώμα δεν είναι απλά ένα δοχείο ηδονής μα και ένας άνθρωπος με ψυχή.
