Γράφει ο Γιώργος Φραδελάκης / [email protected]
Ήταν αναμενόμενο να κυριαρχήσει στην επικαιρότητα όλης της εβδομάδας το ντέρμπι της περασμένης αγωνιστικής (Άρης-ΑΕΚ) σε συνδυασμό με την διαιτησία του συγκεκριμένου αγώνα αλλά και τα όσα ακολούθησαν. Αν ήταν αναμενόμενες και οι υποκριτικές συμπεριφορές που ακολούθησαν; Δυστυχώς -μέχρι ενός βαθμού- ήταν αναμενόμενες και αυτές.
Πρωταγωνιστές μία ομάδα που διαμαρτύρεται για την διαιτησία, ένας ρέφερι με αστείες αποφάσεις και ένα… νεκρό παιδί, που μόλις στα 16 του χρόνια, άφησε την τελευταία του πνοή. Αν είναι λυπηρό που άθελά του, τόσο οι μεν, όσο και οι δε, ξεφτιλίστηκαν στο πανελλήνιο; Προφανώς και ήταν, αλλά το ακόμα πιο στενάχωρο είναι πως καμία από τις δύο πλευρές δεν το έχει καταλάβει ακόμα.
Πρώτα ακούσαμε κάποιες γελοίες δικαιολογίες από τον «καλύτερα Έλληνα διαιτητή», όπως τουλάχιστον τον ψήφισαν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Τι μας είπε ο κ. Τάσος Κάκος; Πως έκανε το καθήκον του! Ότι μπροστά στον θάνατο ενός παιδιού, τον οποίο και θέλησε να τιμήσει με αυτόν τον δικό του, ‘’εκτός κανονισμών’’ τρόπο ο Αγάνθο, σηκώνοντας την φανέλα του για να φανεί το μήνυμα που ήθελε να στείλει, υπερισχύουν κάποιοι ηλίθιοι κανόνες. Βέβαια ένα ερώτημα είναι το κατά πόσο μπορεί να είναι από μόνοι τους ηλίθιοι κάποιοι κανόνες, ή τελικά ηλίθιος είναι μόνο ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύονται κι εφαρμόζονται…
Μας είπε λοιπόν ο Κερκυραίος ρέφερι πως δεν θα είχε κάνει το «καθήκον» του αν δεν είχε δείξει την κάρτα στον παίκτη του Άρη, αφού θα είχε μεροληπτήσει υπέρ της μίας εκ των δύο ομάδων. Και περιμένει τι; Να ακούσει το «μπράβο» των Ελλήνων φιλάθλων; Θα πρέπει να ενημερωθεί ο συγκεκριμένος κύριος πως λίγες ημέρες νωρίτερα, επίσης κάποιοι αστυνομικοί είχαν κάνει το… καθήκον τους. Είχαν συλλάβει έναν άστεγο, για το… ιλιγγιώδες χρέος των 35 ευρώ! Και αυτοί με το «γράμμα» του νόμου λειτούργησαν. Τα μεγέθη προφανώς και είναι διαφορετικά, δεν μπορούν να μπουν στη ζυγαριά οι δύο περιπτώσεις. Το νόημα της υπόθεσης ωστόσο είναι άλλο και προφανές. Για κάποιους, όχι για όλους.
Από εκεί και πέρα όμως υποκρισία δεν υπήρξε μόνο από την μία πλευρά, αλλά και από την άλλη. Γιατί στην πλάτη του θανάτου ενός παιδιού, είδαμε την απόλυτη εκμετάλλευση από έναν σύλλογο, η συμπεριφορά του οποίου δεν τον τιμά, ούτε την ιστορία του, ούτε τους φιλάθλους του, τους οποίους δυστυχώς κι έβαλε στο ίδιο «τρυπάκι». Αμφιβάλλω πάρα πολύ για το ποιο ήταν εκείνο που ενόχλησε περισσότερο. Η τιμωρία ενός παίκτη της ομάδας σου, επειδή θέλησε να τιμήσει τη μνήμη ενός «δικού σου» παιδιού; Ή επειδή αυτός τελικά αποβλήθηκε και σου στέρησε -τρόπον τινά- μία νίκη;
Ο καθένας ας σκεφτεί και ως δώσει την δική του απάντηση, αλλά τέτοιες συμπεριφορές δεν τιμούν κανέναν και κυρίως το ίδιο το ποδόσφαιρο. Χαμένοι προφανώς βγήκαν και οι δύο (Άρης-Κάκος), τουλάχιστον στο ηθικό μέρος. Αν τους ενδιαφέρει και αν υπάρχει τελικά ακόμα τέτοιο στον αθλητισμό…
