Γράφει ο Πέτρος Λεμονίδης / [email protected]
Μια παραλία γεμάτη από γόπες και αποτσίγαρα. Μια παραλία άδεια από ανθρώπους. Είναι βράδυ Αυγούστου και βρίσκομαι μόνος μου σε μια μικρή γωνιά δίπλα στη θάλασσα. Αν και είμαι μόνος, νιώθω τόσο “περικυκλωμένος”. Όχι από απολειφάδια τσιγάρων, αλλά από ιστορίες ανθρώπων.
Κάθε τσιγάρο νιώθω να κουβαλάει μαζί του και μια ιστορία. Δεν ξέρω ποια ακριβώς. Ίσως και καλύτερα έτσι, γιατί μπορώ να τη δημιουργήσω εγώ εξαρχής δίχως κανέναν περιορισμό. Σίγουρα κάποια από αυτά είναι τσιγάρα χαράς. Είναι τσιγάρα συνοδευτικά της άκρως ελληνικής συνήθειας του καφέ στην παραλία. Είναι τσιγάρα που μοιράζεται ο καπνός τους σε φίλους και ζευγάρια. Σίγουρα θα έχουν ακούσει και πολλά αστεία. Θα έχουν γίνει μάρτυρες πειραγμάτων και παιχνιδιών στη θάλασσα μεταξύ φίλων. Ίσως πάλι και να έχουν ακούσει τις συζητήσεις για το ποιο είναι το καλύτερο κορμί της παραλίας και πώς θα γίνει να μην “το χάσουμε, πατριώτη!”. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάπου εκεί γύρω θα βρισκόταν και κάποιο σταυρόλεξο ή βιβλίο για το καλοκαίρι, ερωτικό ή κοινωνικό – ή τέλος πάντων κάτι που να είναι αρκετά ελαφρύ, όπως η άνωση του θαλασσινού νερού.
Κάποια άλλα πάλι είναι τσιγάρα απόλυτης ραστώνης. Είμαι σίγουρος. Δεν ξέρω τι να κάνω και καπνίζω. Ποτέ μου δεν καταλάβαινα τον μυστικιστικό δεσμό του καπνιστή με το τσιγάρο του, μέχρι που ξεκίνησα να καπνίζω. Είναι κάτι που είναι πάντα εκεί για σένα, να σου κρατήσει μια “ακίνδυνη συντροφιά”. Και πιστεύω πως πολλές φορές την έχουμε ανάγκη. Θα κάνω ένα τσιγάρο να χαλαρώσω. Ίσως και να ισχύει. Ίσως καπνίζοντας να ρυθμίζονται και οι ανάσες. Από εκεί που είναι μικρές και δίχως περιοδικότητα, το τσιγάρο να τις βάζει σε μια τάξη.
Από την άλλη πάλι, κάποια τσιγάρα είναι απότοκος περισυλλογής. Συνήθως τα υπαρξιακά ερωτήματα συνοδεύονται με αλκοόλ, τσιγάρο και απόλυτη μοναξιά. Νομίζω πως αυτή τη βραδιά θα αφιερώσω εδώ το τσιγάρο μου. Δεν ξέρω πού πρέπει να καταλήξω, ούτε καν από πού να ξεκινήσω. Θα περιμένω μέχρι να μου έρθει μια ιδέα. Πάντα η θάλασσα φέρνει κάτι “αλμυρό”.
Χιλιάδες σκέψεις έχουν περάσει από το μυαλό μου. Ποιος είμαι, ποιος θα ήθελα να είμαι, ποιος δε θα ήθελα να γίνω ποτέ. Αναπότρεπτα μου έρχονται στο μυαλό όλοι οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει. Κάνω ένα ασυναίσθητο “κάστινγκ” για το ποιοι θα συνεχίσουν. Δεν ξέρω …. Είναι τόσα πολλά. Μετράω ανθρώπους ξανά και ξανά. Σε εξάρσεις αγανάκτησης πετάω κάποια ονόματα στη θάλασσα. Νιώθω να αποδεσμεύομαι πρόσκαιρα, μα μένω μόνος. Ξαναβουτάω νοερά για να τους σώσω. Νιώθω τόσο κακός άνθρωπος απόψε. Επαναστατεί η ρομαντική μου φύση και μου φωνάζει: “Είσαι σοβαρός; Έχεις θάλασσα, φεγγάρι και ηρεμία και συ καταστρέφεις αυτή τη στιγμή;”. Αποφασίζω πως έκανα λάθος και πως πρέπει να απολαύσω τη στιγμή.
Παίρνω βαθιές ανάσες και η αύρα της θάλασσας με κάνει να ανατριχιάσω. Ευχαριστώ θάλασσα. Ως αντάλλαγμα της τραγουδάω τραγούδια με το όνομά της. Ευτυχώς που είμαι μόνος μου! Αισθάνομαι να χαλαρώνω αλλά και πάλι κάτι μου φταίει. Δεν ξέρω, ίσως η πανσέληνος να με έκανε ευερέθιστο. Παίρνω τη μεγάλη απόφαση … Θα πετάξω στη θάλασσα όχι άλλους “ανθρώπους” αλλά τις στιγμές εκείνες που με πονάνε ή με κάνουν να νιώθω άβολα. Θα πετάξω επίσης και κάποιες πολύ καλές στιγμές, ακριβώς γιατί είναι τόσο καλές που αποτελούν βαρύ φορτίο και επισκιάζουν κάθε ελπίδα νέας. Δεν πειράζει, Life is … Life, όπως λένε και οι ξένοι φίλοι μας.
Νιώθω όμως ξαφνικά να είναι τόσα πολλά που δεν μπορεί να τα αντέξει η παραλία. Δε χωράνε όλα. Πρέπει κάτι να κάνω. Όσο πιο τρελό, τόσο πιο επιθυμητό για αυτήν την περίεργη βραδιά. Θα καθαρίσω την παραλία από τις γόπες, για να κάνω χώρο. Οι γόπες των άλλων και οι ιστορίες που κουβαλάνε δε μου δίνουν αρκετό χώρο, για να αποδεσμευτώ από τις δικές μου αναμνήσεις. Ευθύς ξεκινάω ένα “αντιγόπινγκ” με τον πλέον φρενήρη τρόπο. Νιώθω να αδειάζει η παραλία και να είμαι όντως μόνος μου. Τώρα μπορώ να αφήσω όλα όσα κουβαλάω χρόνια και με σιγοτρώνε. Με μια ξαφνική κραυγή νομίζω ότι όλα τελείωσαν. Αποστολή εξετελέσθη. Τώρα μπορώ να φύγω.
Στο δρόμο του γυρισμού όμως αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα ελευθερίας μου δημιουργεί ενοχές. Τι ήταν όλο αυτό το ξέσπασμα; Μήπως είμαι τρελός; Μήπως απλά ήθελα κάτι πιο κινηματογραφικό; Μήπως…
Ό,τι και να ήταν, εγώ το απόλαυσα. Ίσως και να το περίμενα τριάντα χρόνια αλλά να μην εύρισκα το θάρρος και να μου το έδωσε η αποψινή πανσέληνος. Ίσως πάλι να φταίει το γεγονός ότι βαρέθηκα όλες αυτές τις γλυκανάλατες ιστορίες που πάνε πακέτο με τη θάλασσα. Ίσως να έκανα τη δική μου προσωπική, ψυχολογική επανάσταση απέναντι σε όλα τα στερεότυπα του ρομαντισμού που έχουν ξεθωριάσει πια για μένα και μου πήρανε χρόνια. Ίσως ο Φρόυδ να ήταν κάπου εκεί και να γέλαγε, ποιος ξέρει. Ίσως …. Ίσως ….
