Γράφει η Εύα Μπαλταγιάννη / [email protected]
Τί να πει κανείς για το πιο ωραίο φάντασμα της ελληνικής πραγματικότητας… Μια γυναίκα, που έφυγε, μα είναι εδώ, που μας άφησε κι όμως, μας κρατά ακόμη το χέρι, μια φυσιογνωμία που την αρνήθηκαν πολλοί, μα κανείς δεν την έδιωξε από μέσα του… Κι αυτό, διότι όλοι μας, κρύβουμε μέσα μας μια Μαλβίνα.
Η Μαλβίνα ήταν (είναι) όνομα, είναι υπόσταση, είναι αίσθημα, λέξη που βγαίνει απ’ το στόμα όταν δεν έχεις ιδέα τί να πεις, είναι στάση ζωής, είναι καλά κρυμμένο μυστικό, είναι είδωλο, είναι φόβος, είναι πόθος και κακία, είναι μίσος μα και άπλετη, αχαλίνωτη, ατέρμονη αγάπη.
Η Μαλβίνα, η Μαρία- Ελένη Σακκά – όπως τη βάφτισαν- έμελλε να αλλάξει την τηλεόραση και τη ζωή όσων ήταν προσκολλημένοι σε αυτή για χρόνια.
Έμελλε να γράψει για την ανωμαλία του έρωτα, μιας βενζίνης που, όσο τη δηλητηρίαζε, τόσο την έκανε να τρέχει με 200, σε μια κούρσα, όπου οι θηλυκές έτρεχαν με τα πόδια.
Ήταν η γυναίκα που είπε “μας έπιασαν τον κώλο” και όλοι αισθανθήκαμε το άγγιγμά της στα δικά μας εσωτερικά “οπίσθια”, γιατί, πάντα, ήξερε να σου πει αυτό που, ούτε στον εαυτό σου δεν παραδεχόσουν.
Είναι μια οπτασία που βλέπω συχνά.
Μου άρεσε το στυλάκι αυτής της γυναίκας. Ήμουν μικρή όταν την χάζευα στην τηλεόραση. Αυτή η γλώσσα, που και τη λέξη “μπουρδέλο” να έλεγε, φάνταζε στα αυτιά σου, σα να έλεγε “παρθεναγωγείο”.
Μια παρουσία αέρινη κι όμως, τόσο βαριά από όσα είχε περάσει. Τόσο τρελή, να ξαπλώνει χύμα σε όποιον καναπέ τη φιλοξενούσε και συνάμα τόσο σταθερή στη στάση της ζωής της… Τόσο σταθερή, που, ακόμη και τώρα, τόσα χρόνια αφού μας εγκατέλειψε, μην αντέχοντας άλλο να τα λέει σταράτα σε έναν κόσμο τίγκα στο δήθεν, είναι εδώ και γεμίζει με την αφάνταστα “στωική” παράνοιά της.
Η Μαλβίνα είναι όνομα, είναι θεσμός. Είναι η γυναίκα, που μίλησε για όλα όσα εκατοντάδες “αγοράκια” της ελληνικής τιβί δεν τολμούσαν ούτε να σκεφτούν.
Είναι η γυναίκα, που βγήκε σα ναύτης στην οθόνη σου, που μίλησε για το χαστούκι στη Λιάνη, που σου ‘λεγε τόσο γλυκά ότι είσαι η “πολεμόχαρη φυλή” της και σου τον έπιασαν οι γείτονες, γιατί απλά μπορούσε!
Γιατί είναι η Μαλβίνα. Είναι όνομα, είναι θεσμός, είναι νόμος και παράβαση και εξαίρεση του νόμου.
Είναι εδώ, δίπλα μου τώρα που γράφω και δίπλα σου τώρα που διαβάζεις.
Είναι παντού κι εκεί για όπου έφυγε στις 7 Ιουνίου του 2002 νικημένη (αμ δε, απλά βαρέθηκε και πήγε γι’ άλλα) από τον καρκίνο.
Είναι μέσα στις πολλές δυνάμει Μαλβίνες αυτού του τόπου κι ακόμη πιο μέσα στις καρδιές κάθε τρελής προσωπικότητας, που πνίγεται και δεν μπορεί το “πρέπει” και το “δεν”.
Αν ήταν εδώ σήμερα, που ακούσαμε το “σόρρυ, λάθος κάναμε, θέλαμε να σώσουμε με το κουφάρι σας την Ευρωζώνη”, τί νομίζεις πως θα σου έλεγε, ντυμένη Μέρκελ, μέσα από αυτό το κουτί που έχεις στο σαλόνι;
“Πολεμόχαρη φυλή μου, καραξεφτυλιστήκαμε και μας έπιασαν τον κ*λο”, γιατί μπορούσε και θα μπορούσε να σου τα λέει. Γιατί θα γελούσες με αυτά που θα σου έλεγε, μα θα ήξερες ότι δεν το λέει όποιος κι όποιος, μα η δική μας Μαλβίνα.
Γιατί η Μαλβίνα είναι όνομα, είναι σκέψη, είναι ζωή και θάνατος, είναι φάντασμα στο παρόν και δύναμη στο παρελθόν, είναι υπόσταση είναι τρέλα είναι αλήθεια και κυνηγητό.
11 χρόνια χωρίς τη Μαλβίνα. 11 χρόνια με τη Μαλβίνα. 11 χρόνια που περιμένουμε μια “Μαλβίνα” να βγει στην τηλεόραση…
Δεν πειράζει που μας παράτησες Μαλβίνα… Στο μυαλό μας είσαι πάντα “αθώα σαν αγαπημένη”…
