Γράφει ο Γρηγόρης Μάρκου/απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας Δ.Π.Θ. / [email protected]
“Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους” (Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 4, παρ. 5).
Όλο το βάρος της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης συνεχίζει να το κουβαλάει στις πλάτες του ο ελληνικός λαός, πράγμα που ξεπερνάει αδιαμφισβήτητα τις δυνάμεις του. Φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, απολύσεις, εξευτελιστικοί μισθοί και συντάξεις, αυτοκτονίες. Η λίστα θα μπορούσε άνετα να μεγαλώνει συνεχώς με λέξεις και εκφράσεις που αντικατοπτρίζουν την τραγική πραγματικότητα εκατομμυρίων πολιτών. Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που βιώνει ο λαός είναι κανονικό. Όμως δεν είναι.
Δεν είναι κανονικό να ζει ένα τεράστιο ποσοστό Ελλήνων κάτω από το όριο της φτώχειας και μην μπορεί να αγοράσει ένα μπουκάλι γάλα, δεν είναι κανονικό να υπάρχουν άνθρωποι σε κάθε γωνιά της χώρας που αναζητούν απεγνωσμένα στα σκουπίδια μερικά αποφάγια. Δεν είναι κανονικό να είμαστε άνεργοι και να παρακαλάμε για μια δουλειά με μισθό 350 ευρώ, ούτε άλλοι να χάνουν τις δουλειές τους με αποφάσεις που ούτε καν έχουν συζητηθεί στο ελληνικό κοινοβούλιο. Όχι δεν είναι κανονικό να υπάρχουν γερόντια που έδωσαν την ψυχή τους για να χτίσουν αυτή την χώρα και να μην μπορούν να αγοράσουν τα απαραίτητα φάρμακα που τους χρειάζονται. Αυτή η δυστυχία που βιώνει η ελληνική οικογένεια δεν είναι μια κανονική κατάσταση και πρέπει να ανατραπεί.
Το κυβερνητικό πέπλο των μνημονίων έχει καλύψει το δημοκρατικό πολίτευμα και αυτό άρχισαν να το συνειδητοποιεί ο λαός. Οι νέοι κυρίως άνθρωποι στέκονται απέναντι στους αδηφάγους κυβερνήτες και τα αφεντικά τους. Είναι αυτοί οι οποίοι δεν έχουν πειστεί για αυτή την «κανονικότητα». Είναι αυτοί που δίνουν την ζωή τους για να αλλάξει αυτή η πολιτική εξόντωσης.
Η κυβέρνηση και τα μέλη της δεν μένουν με σταυρωμένα τα χέρια και με το μεγαλύτερο όπλο που έχουν-την τηλεόραση- απαντούν στην επίθεση που έγινε στην «κανονικότητα» που προσπαθούν να επιβάλλουν. Χαρακτηρίζουν τους αγωνιζόμενους πολίτες εξτρεμιστές, τρομοκράτες, αναρχικούς, ανθρώπους που θέλουν να ακυρώσουν την απόφαση του εκλογικού αποτελέσματος, ανθρώπους που θέλουν να βλάψουν τη δημοκρατία. Ποια δημοκρατία όμως; Υπάρχει άραγε δημοκρατία; Σίγουρα δεν έχουμε δικτατορία ούτε μοναρχία, αλλά υπάρχει δημοκρατία; Υφίσταται ένα τέτοιο πολίτευμα, όταν το σύνταγμα που το κατοχυρώνει γίνεται ένα τσαλακωμένο χαρτί στο καλάθι των αχρήστων; Όταν η δημόσια τηλεόραση μιας χώρας σταματάει την λειτουργία της από την μια στιγμή στην άλλη; Όταν άνθρωποι χάνουν δουλειά και σπίτι και δεν μπορούν να το εξηγήσουν στα παιδιά τους; Όταν κυβερνήσεις αποφασίζουν χωρίς να δείχνουν τον ελάχιστο σεβασμό στον λαό και στο Σύνταγμα; Όταν οι πλούσιοι συνεχίζουν να πλουτίζουν, αλλά παρόλα αυτά την κρίση τους την πληρώνει ο λαός; Για ποια δημοκρατία μιλάμε λοιπόν;
