Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου / [email protected]
Κυριακή πολύ αργά το βράδυ και είμαι ακόμη στο ραδιόφωνο, βγάζοντας έκτακτα δελτία ειδήσεων, λόγω ειδικής επικαιρότητας.
Δέν μπορώ να περιγράψω το πόσο χάλια νιώθω, που παρακολουθώ απο τη μία το τσίρκο της Βουλής, τις μεγαλοστομίες, τα εξυπνακίστικα τσιτάτα και τις λοιπές αηδίες, που μ’ αρρωσταίνουν και απο την άλλη την μαύρη καταστροφή, που αφανίζει το κέντρο της Αθήνας, τα δακρυγόνα, που στέλνουν κατά δεκάδες τους ανθρώπους στα νοσοκομεία με αναπνευστικά προβλήματα, τη φωτιά, που καίει, καίει, καίει…
Βλέπω το “Αττικόν” να καίγεται και πονούν τα σπλάχνα μου…Κλαίει η καρδιά μου, όχι μόνο για την καταστροφή αλλά και για την αγριότητα…Τα ένστικτα εξαγριώθηκαν, τίποτε και κανείς δέν μπορεί να αισθάνεται πιά ασφαλής.
Η Ελλάδα ταράζεται συθέμελα και οι μόνοι που τη βγάζουν καθαρή είναι αυτοί οι οποίοι μας έφεραν ως εδώ…Οι βιαστές της πατρίδας μας της ταλαιπωρημένης…Τί έφταιξε το καημένο το “Αττικόν”, που το μόνο που έκανε ήταν να είναι πανέμορφο και να φιλοξενεί εξαιρετικές ταινίες; Γιατί , συνάνθρωποι, αφαιρείτε απο την όρασή μας μιά τέτοια οπτική απόλαυση, απο την ψυχή μας μιά τόσο σπάνια αναψυχή;
Πότε, επιτέλους θα μάθουμε να στοχεύουμε σωστά, ακόμη και στο ξέσπασμά μας;
Σ’ολα μας, εκτός στόχου, πατρίδα μας…
Και σ’αυτά, και σε κείνα…
Οπως πάντα…
