Γράφει η Ζωή Τσιάμου / [email protected] / http://sxeseiszois.wordpress.com/
«Αν η στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει την γεύση που περιμένεις να σου προσφέρει»
…Και έρχομαι εγώ να συμπληρώσω και να αναρωτηθώ : Ακόμη και να σου προσφέρει την γεύση αυτή που περιμένεις, πόσο αλήθεια κρατάει αυτή η γεύση;
Υπάρχει τρόπος να παρατείνουμε την γεύση της;
Και αν ακόμη καταφέρουμε αυτή την παράταση, πόσο πολύ θα συνεχίσει να μας ικανοποιεί αυτή η γεύση;
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η προσφορά είναι μεγαλύτερη της ζήτησης. Τα αγαθά υπάρχουν γύρω μας σε αφθονία, σε ποικιλία .
Μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις εκάστοτε ανάγκες μας μέσα από πληθώρα επιλογών, ανάλογα με το γούστο μας, τα κέφια μας, τις ορέξεις μας και τις δυνατότητες μας, φυσικά.
Όμως, ακόμα και όταν έχουμε την δυνατότητα να αποκτήσουμε αυτό που πραγματικά λαχταράμε. Ακόμα και όταν βρίσκουμε εκεί έξω αυτό που ψάχναμε, για πόσο καιρό θα καλύπτει τις ανάγκες μας; Για πόσο καιρό θα μας δίνει την ικανοποίηση και την συγκίνηση που μας έδινε όταν το πρωτοαποκτήσαμε;
Βγήκες στην αγορά με την σκέψη πως αυτό που έχεις τελικά ανάγκη είναι ένα ζευγάρι βολικά παπούτσια. Ένα ζευγάρι παπούτσια που μπορείς να τα συνδυάσεις με όλα σου τα ρούχα. Και το πιστεύεις αυτό πραγματικά. Πως αν βρεις αυτό το παπούτσι δε θα χρειαστείς άλλο ζευγάρι.
Αυτό και μόνο θα σε καλύψει.
Έχεις ήδη φορέσει ένα σωρό παπούτσια στο παρελθόν…
Τα περισσότερα μετάνιωσες που τα αγόρασες. Τα φόρεσες 1-2 φορές και μετά έμειναν στην ντουλάπα. Ήταν άβολα, δύσκολα στο περπάτημα, σου πλήγωσαν τα πόδια.
Και σου λέω πως, το βρίσκεις αυτό το τέλειο, βολικό ζευγάρι. Αυτό που ταιριάζει με όλα. Έχεις ενθουσιαστεί. Το φοράς με όλα σου τα ρούχα. Επιτέλους έχει όλα όσα ήθελες από ένα παπούτσι.
Πόσο καιρό νομίζεις θα κρατήσει αυτή η χαρά; Καλή η άνεση, αλλά όταν θα δεις αυτή την εκπληκτική, στυλάτη γόβα, διαθέσιμη και εφικτό να την αποκτήσεις, η προτεραιότητα άνεση, θα πάψει να είναι προτεραιότητα.
Η άνεση θα μετατραπεί σε κορεσμό.
Η άφθονη διάθεση των θέλω μας και η συνεχής χρήση τους, μοιραία μας οδηγεί από το αίσθημα της πληρότητας, στο αίσθημα του «μπουχτίσματος»
Αυτό που μας ικανοποιεί σήμερα, είναι ανέφικτο να μας ικανοποιεί αύριο;
Φταίει η κοινωνία; Η αφθονία; Ο τρόπος που ανατραφήκαμε;
Από παιδιά ακόμα δεν μάθαμε να μένουμε ικανοποιημένοι με αυτά που έχουμε.
Ακόμα και να μπορούσαμε να το κάνουμε και να μείνουμε με ένα παιχνίδι που αγαπούσαμε, γονείς, συγγενείς, μας γέμιζαν με δώρα, καινούργια παιχνίδια.
Μας φούσκωναν τα μυαλά ότι πάντα κάτι καλύτερο υπάρχει εκεί έξω. Ένα καινούργιο, διαφορετικό, αστραφτερό παιχνίδι.
Φανταστείτε όμως σήμερα να σας έφερναν μπροστά σας ένα κουτί με όλα τα παιχνίδια που είχατε ως παιδιά.
Ποιο παιχνίδι νομίζετε θα θυμόσασταν; Ποιο παιχνίδι θα πιάνατε με νοσταλγία στα χέρια σας;
Την κούκλα αυτή με τα αστραφτερά μπιχλιμπίδια ή την κούκλα με τα αυτοσχέδια ρούχα που εσείς φτιάξατε… και την είχατε μαζί σας όταν πέφτατε για ύπνο;
Είμαστε ανικανοποίητα όντα. Σήμερα φταίει γι’ αυτό η κοινωνία. Χθες έφταιγε όμως η περιέργεια μας. Για το καινούργιο, το διαφορετικό, το φανταχτερό.
Πάντα θα θέλουμε να δοκιμάσουμε, να περπατήσουμε αυτή την φανταχτερή γόβα.
Πάντα θέλαμε να καυχηθούμε στις φίλες μας για την καινούργια κούκλα με τα πλουμιστά ρούχα.
… Αλλά πάντα αφού γεμίσουμε με πληγές τα πόδια μας και το περπάτημα γίνει ανυπόφορο και τα πλουμιστά ρούχα της κούκλας δυσκολεύουν το παιχνίδι μαζί της…
Πάντα θα ψάχνουμε , θα αναζητούμε το βολικό αυτό ζευγάρι παπούτσια, που μπορούμε να περπατάμε για ώρες με αυτά, έχοντας στο χέρι μας την κούκλα με τα αυτοσχέδια ρούχα.
Θα αποζητούμε αυτά με τα οποία μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, αυτά με τα οποία είμαστε εμείς, αυτά τα οποία εμπεριέχουν ένα κομμάτι μας…
