Βόλτες!

Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου / [email protected]

Οι λιακάδες του Νοέμβρη (απρόσμενες και τόσο ευχάριστες…), ευτυχώς μας ξεκόλλησαν, έστω και προσωρινά από τα σπίτια μας και τις οθόνες των τηλεοράσεων και των pc μας, και μας έστειλαν έξω, για βόλτες.

Τι ωραίο που είναι το περπάτημα! Έστω κι αν το μεγαλύτερο κομμάτι της παραλίας είναι κλειστό και… σεληνιακής, πλέον, εμφάνισης κι εκείνο το άγαλμα του Καραμανλή, έτσι, όπως ξεχωρίζει, άσπρο-άσπρο, ανάμεσα στα βουνά από τα χώματα των εκσκαφών, λίγο με σκιάζει εμένα (σα να πρόκειται για τον μοναδικό επιζώντα κάποιας κοσμοϊστορικής καταστροφής η κάτι τέτοιο…), παρ’ ολ’ αυτά, ο καιρός και η Θεσσαλονίκη προσφέρονται για βάδην.

Έτσι, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με τα πόδια από τη Διαγώνιο για να πάμε στο θέατρο “Σοφούλη”, όπου από Κυριακή έως Τετάρτη ανεβαίνει η “Γυναίκα της Πάτρας” του Γιώργου Χρονά με την Ελένη Κοκκίδου. Το περπάτημα διήρκησε περίπου μισή ώρα κι εμείς καλοτονωμένοι και με κατακόκκινα μάγουλα, κατεβήκαμε στο υπόγειο της οδού Τραπεζούντος 5, που μοσχοβολούσε φρεσκοφτιαγμένο καφέ.

Το θέτρο ήταν φίσκα, φαινόμενο σπάνιο πια, και κυρίως για Κυριακή απόγευμα στις 6:30, οπότε και αρχίζει η παράσταση, κι έτσι με το ζόρι βρήκαμε δύο καρεκλάκια για να στριμωχτούμε στην τέρμα αριστερή άκρη της σκηνής.

Η παράσταση ήταν συγκλονιστική, για την ακρίβεια δε νομίζω πως υπάρχουν λόγια που να μπορούν να την περιγράψουν. Το ίδιο ισχύει και για την Ελένη Κοκκίδου, που ενσαρκώνει την πόρνη Πανωραία καθηλώνοντάς μας με την απίστευτη ερμηνεία της, τόσο πολύχρωμη και τραγική κι αληθινή και σαρκαστική κι αστεία και “εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω” και μή τυχόν και τη χάσετε! Αν μπορείτε, τρέξτε αμέσως!

Η παράσταση, αν και ήταν μικρής διάρκειας (80 λεπτά), μας τάραξε δεόντως κι έτσι, προκειμένου να συνέλθουμε και να τη συζητήσουμε με την ησυχία μας, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε επίσης με το πόδι.

Ακολουθήσαμε τη διαδρομή Σοφούλη-Ανθέων και από τη Μπότσαρη και μετά πιάσαμε τη Βασιλίσσης Όλγας. Αν και η νύχτα είχε πέσει από νωρίς, ο καλούτσικος καιρός είχε γεμίσει τους δρόμους με περιπατητές. Και ήταν τόσο όμορφα! Όλο ελπίδα! Όλο συμπόνια! Αλήθεια σας λέω…

Λίγο πριν φθάσουμε σπίτι, αγοράσαμε κάστανα από έναν πλανόδιο καστανά, που άκουγε όπερα από ένα αρχαίο κασετοφωνάκι και πολύ το απολάμβανε

Αγοράσαμε κι ένα “Αστερίξ” απ’ το περίπτερο για ευχάριστη νυχτερινή ανάγνωση.

Τελικά, ολ’ αυτά δεν είναι χαρά;

Είναι και παραείναι! Λέω, μάλιστα να συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε την επιτυχημένη συνταγή και για όλον τον υπόλοιπο χειμώνα!