#ups_and_downs_of_our_life
Scarpina Solla / Αφιερώνει η Ελένη Σκάρπου
V Πάει καιρός που δυσκολεύομαι να γράψω. Μια φίλη είπε ότι θέλω γιατρό και καμιά δεκαριά συνεδρίες. Μια άλλη είπε ότι έχω πάθει κάτι σαν… writer’s block. Εγώ λέω πως καμιά φορά σου τελειώνουν και οι λέξεις και οι σκέψεις και το κουράγιο να χτίσεις από το μηδέν. Θες απλά να κοιτάς το ταβάνι κι ας μην σου δίνει εκείνο σημασία. Λέω πως δεν είναι εύκολο να ζεις στην Ελλάδα του 2014 και να πρέπει να λύσεις όλα σου τα προβλήματα χωρίς ούτε μια απώλεια.
V Βλέποντας να ξεφυτρώνουν εκλογικά κέντρα και άνθρωποι που θέλουν να μας δώσουν την καινούρια ελπίδα, την καινούρια ζωή, την καινούρια αύρα που όλοι θέλουμε… έχασα την έμπνευση μου, τη δημιουργικότητα μου, τα αποκούμπια μου. Και μέσα σε μια ατελείωτη ματαιότητα μια φράση έδωσε ξανά ώθηση στα γρανάζια μου. «Όλα είναι εντάξει όταν έχεις κάπου ν’ ακουμπήσεις». Δεν ξέρω αν έχει νόημα ν’ ακουμπήσουμε στα ίδια και τα ίδια ή να μας πάρει το «Ποτάμι» ή να μας γιατρέψει η «Ελιά» και πάει λέγοντας… ξέρω όμως πως κάπου στο βάθος μας οφείλουμε να βρούμε τις αλήθειες που μας αξίζουν.
V Κάποτε κοροϊδεύαμε τους ματζίρηδες-ξένους τουρίστες που πήγαιναν στον Έλληνα μανάβη και ζητούσαν μια φέτα καρπούζι, γιατί αυτήν την φέτα είχαν σκοπό να φάνε, ενώ εμείς οι έξυπνοι παίρναμε όλο το καρπούζι για να πετάξουμε το μισό μετά από πέντε μέρες που θα κειτόταν ξεχασμένο στο ψυγείο. Πάνε πολλά καλοκαίρια που γίναμε κι εμείς Ευρωπαίοι με τέτοιου είδους χαρακτηριστικά και αποκτήσαμε και επιβλητικό τρόπο: «Σούλα μην πάρεις πάνω από 4 ντομάτες… θα χαλάσουν», «Τάκη αν μείνει κανένα κομμάτι μπριζόλα απ’ του Γιαννάκη να το πάρουμε πακέτο για τη μάνα σου στο σπίτι».
V Τι θέλω να πω; Από τα κύματα περνώντας καλό θα ήταν να ζυγίσουμε τη διαδρομή μας τα τελευταία χρόνια και να πράξουμε αναλόγως όχι μόνο στην κάλπη, αλλά και στα σπίτια μας… που ξαφνικά φέτος… όλα έχουν κι από έναν υποψήφιο. Κι αναρωτιέμαι γιατί; Για να ξαναβολευτούμε πάλι; Κι όταν αρχίσουμε να παίρνουμε τα πάνω μας οικονομικά και κοινωνικά θα ξαναγίνουμε άπληστοι, φιρμάτοι, γ@μ@τοι και εγωίσταροι; Κι αν προκόψουν οι δουλείες μας θα αρχίσουμε να πουλάμε εξουσία και να αγοράζουμε εκμετάλλευση;
V Νομίζω πως τα τέρατα που είδαν τα μάτια μας τα προηγούμενα χρόνια της ευημερίας θα μας κάνουν να αποζητούμε τα ξεμπροστιάσματα της κρίσης. Νομίζω πως μέχρι πριν λίγο φοβόμουν πως δεν θα υπάρξουν οι συνθήκες για να πραγματοποιήσω όνειρα και τώρα φοβάμαι πως δεν θα μου κάνουν οι άνθρωποι αν επανέλθουν στην πρώιμη μορφή τους και ξεχάσουν την ουσία τους. Προς Θεού… δεν θέλω οι πεινασμένοι, οι άστεγοι, οι ασθενείς χωρίς φάρμακα να εξακολουθούν να αναζητούν μια θέση στον ήλιο που δεν φαίνεται να ανατέλλει… αλλά είναι ίσως μια ευκαιρία να σκεφτούμε, να σκεφτούμε, να σκεφτούμε… για μας και για τους άλλους μαζί.
V Όσο για το «μαζί»… μοιάζει να μας το χρωστάει η ζωή πολλές φορές, γι’ αυτό καλό θα ήταν να μην το ξοδεύουμε αλόγιστα και να μην το υποτιμάμε. Μια ακόμη φίλη μου είπε το περασμένο Πάσχα: «Τα πράγματα δεν είναι καλά το ξέρω, αλλά τα βράδια που με παίρνει αγκαλιά ο “Σ” βρίσκω τη θέση μου στον κόσμο». Αυτό είναι όλο κι όλο το νόημα του κόσμου μας! Μια δοτική αγκαλιά στην οποία μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια και στην οποία μπορούμε να ξυπνάμε με θέληση τα πρωινά.
