Παρατηρεί η Εύα Μπαλταγιάννη…
Είναι αργά το απόγευμα και σπας το κεφάλι σου τι να γράψεις. Η πολιτική σε έχει βαρύνει επικίνδυνα, η οικονομία είναι ένας κλάδος που τον ξέρεις τόσο καλά, όσο έναν κάτοικο στην άλλη άκρη της γης, ήδη αισθάνεσαι ένα με το πάτωμα… Τι να γράψω; Σίγουρα, εάν ήμουν αρθρογράφος του παρελθόντος, όλο το δωμάτιό μου θα ήταν τσαλακωμένα χαρτιά, με μισές λέξεις, ατελείς φράσεις και πολλές μουντζούρες. Ευτυχώς, η τεχνολογία με καλύπτει με ένα ctrl A ctrl Delete.
Πόση μιζέρια μπορεί να βαραίνει τις πλάτες ενός ανθρώπου; Τι είναι όμως πιο βαρύ; Η μιζέρια του, ή η όρεξη να ζήσει και να χαμογελάσει; Κοιτάς έξω από το παράθυρο και αποφασίζεις, ότι το κέρμα που πέταξες στον αέρα, θα γυρίσει στην πλευρά που ονόμασες «χαμόγελο». Τι μπορεί να σου το δώσει; Μα είναι απλό… Μια ματιά γύρω σου…
Έφτασε Οκτώβρης. Είναι μόλις λίγοι μήνες που επέστρεψα στον Βόλο από τη Θεσσαλονίκη και ήδη, αισθάνομαι σα να μην είχα φύγει ποτέ… Όχι, δεν αισθάνομαι όπως στην Γ’ Λυκείου, που ήθελα μανιωδώς να εξαφανιστώ, αφήνοντας πίσω μόνο την ανάμνησή μου. Είναι αλλιώς. Είναι καλά!
Τι είναι ο Βόλος;
Είναι μια μικρή, ε οκ, κανονική πόλη, με τις ομορφιές και τις αφόρητες ασχήμιες της… Αν τα βάλεις κάτω, οι ομορφιές είναι εκεί που θέλεις να τις δεις.. Κι εγώ, για να μην καταντήσω ένας ακόμη μιζεράκιας μέσα στο πλήθος του 2013, θέλω να βλέπω τον Βόλο, σαν το «Παρίσι» που ποτέ δεν επισκέφθηκα… Βιώνω τον προσωπικό μου «Κυνόδοντα» αυτό το διάστημα… Για να μην αισθανθώ ότι ο μικρός μου Βόλος, είναι όντως πολύ μικρός για να με κρατήσει, τον μεγεθύνω, τον τραβάω, τον ψηλώνω και γίνεται… μέχρι και ομορφούλης!
Όχι εμφανισιακά… Αυτό το έχει… Εσωτερικά μιλάω…
Η ζωή στον Βόλο, έχει κάτι από παλιά ελληνική ταινία… Μόνο η λατέρνα μας λείπει για να κομπλάρουμε! Κόσμος τρέχει το πρωί πανικόβλητος, δουλειές, πηλοφόρια, μιστριά, τσάπες, τσάντες, τρεχάλα (δεν ξέρουν τι σημαίνει διάβαση εδώ σας το λέω), μια «φτώχεια καταραμένη» θα’ λεγες (θα το έλεγες ναι, μα δεν ισχύει, το ψιλοπαλεύουμε). Το πρωί που λες πέφτει δουλειά- εξαιρούνται οι φωτεινές άνεργες νεαρές παρουσίες της πόλης, που είναι τόσες, που κάθε πρωί αν δεις καφετέρια, νομίζεις πως είναι Κυριακή, γιορτή και σχόλη)…
Το μεσημέρι, συνεχίζει να είναι γιορτή και σχόλη για τις καφετέριες, καθώς οι άνεργοι σε αυτή την πόλη, είναι περισσότεροι και από τα σύννεφα στον ουρανό μια μέρα με βαρομετρικό χαμηλό, αλλά αν φύγεις από το κέντρο, επικρατεί η νεκρική σιγή του μεσημεριανού ύπνου… Κρατάμε ακόμη λίγο από χωριό βλέπεις (δεν το κοροϊδεύω)…
Εάν είναι ημέρα ανοικτών καταστημάτων, θα δεις την Ερμού με λίγο κόσμο… Ή πολύ κόσμο με λίγες τσάντες… Ή πολύ κόσμο χωρίς τσάντες…
Το βράδυ όμως, είναι που λες ότι από κάπου θα σκάσει ο Αυλωνίτης….
Τα Παλιά μας (και λημέρια και η περιοχή που ονομάζεται έτσι), είναι κάτι σαν τα Λαδάδικα της παλιάς εποχής… Ταβερνάκια από εδώ, τσιπουράδικα από εκεί, ροκάδικα, εντεχνάδικα, ρεμπετάδικα (και εννοώ με τυπάκους που μιλούν- προσπαθούν τουλάχιστον- τα ρεμπετοκαλιαρντά, φουμάρουν, τραγουδούν «μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου» και δε συμμαζεύεται). Προφανώς, κάπου εκεί μαζεύεται ο νεανικός «λαουτζίκος», αυτός που δε θέλει να βάλει γόβα στιλέτο καταβδόμαδα, ούτε να ξυριστεί κόντρα για να τριγυρίσει… Εκεί είναι τα «λαχούρια» και οι «κυριλέδες»… και είναι όμορφα!!!
Τα Παλιά γεμίζουν μετά τις 22:00. Αλλά όταν λέμε γεμίζουν… ΓΕΜΙΖΟΥΝ!
Τα τρως, τα πίνεις, τα συζητάς, τα γελάς, τα μαλώνεις, όλα τα κάνεις. Και μετά φεύγεις σιγά σιγά για το σπίτι, γιατί έχει ξύπνημα αύριο (εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία των άνεργων νέων που είπαμε παραπάνω- κάτι που πραγματικά χαλάει τόσο αυτή την πόλη).
Αν είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ δε, η λέξη «σπίτι» δε σου θυμίζει κάτι… Ο Βόλος, είναι η πόλη του «αιώνιου πρωτοετή». Παθαίνεις αυτό το «λαλά», που, αν δε βγει ο ήλιος, δε λες να επιστρέψεις… Το τραβάει βασικά, όλοι έτσι είναι. Είναι σα να ξεχνούν για μια μέρα όλα όσα τους βαραίνουν μέσα στην εβδομάδα… Είναι σα να αυθυποβάλλονται. Και το καταφέρνουν. Πολύς χορός, πολύ ποτό, πολλά γέλια, πολύ τραγούδι!
Σίγουρα, δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα, ούτε τις καθημερινές όλοι έχουν το πιο πλατύ τους χαμόγελο! Αλλά, όπως και να το κάνεις, το γκρίζο, το βαρύ, εδώ δεν έχει χώρο… Γιατί εδώ έχει οικογένεια, έχει φίλους από τα μικράτα σου, έχει άτομα που γνωρίζεις και έχετε κάτι κοινό…
Όλοι μισήσατε κάποτε τον Βόλο, μα όλοι εδώ γυρίσατε!
Δε θέλω να μπω στα λειτουργικά προβλήματα του Δήμου, είπαμε, σήμερα δε θέλουμε μιζέρια! Γι’ αυτά θα γράψω άλλη φορά, όταν δε θα παλεύεται άλλο ο Βιολογικός Καθαρισμός των Αλυκών, ή όταν τα κολωνάκια στη μέση της Δημητριάδος θα με έχουν φέρει στο αμήν…
Καλημέρα με χαμόγελο και αισιοδοξία! Γιατί, όπως διάβασα σε ένα κείμενο πριν λίγες ημέρες, η ευτυχία είναι θέμα επιλογών. Και είναι επιλογή μας πώς θα δούμε αυτά που ζούμε. Άρα, είναι επιλογή μας το εάν θα είμαστε πλήρεις ή όχι…!
