Γράφει η Ζωή Τσιάμου / [email protected] / sxeseiszois.wordpress.com
Αν υποθέσουμε πως ο σκοπός των ζώων είναι η αναπαραγωγή και αν υποθέσουμε επίσης πως και ο σκοπός των ανθρώπων είναι επίσης η αναπαραγωγή τότε με απλά μαθηματικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ζώα = άνθρωποι…
Γι΄ αυτό ίσως πότε δεν συμπάθησα τα μαθηματικά…συνήθως έπιαναν τα άκρα.
Δεν ήμουν πότε άνθρωπος που ακολουθούσα το πλήθος.
Δε μου άρεσε να αντιγράφω, ήθελα να διαφέρω χωρίς όμως να προσπαθώ να ξεχωρίσω.
Φτάνοντας στην κρίσιμη – για κάποιους- ηλικία των 30, βλέπω πως ο υπόλοιπος συνομήλικος περίγυρος μου βρίσκεται σε μια σχετική κατάσταση αμόκ.
Ξαφνικά μέσα σε 2-3 χρόνια οι προτεραιότητες για όλους είναι πότε θα παντρευτούν και πότε θα κάνουν οικογένεια.
Βρίσκομαι ανάμεσα σε νυφικά και φουσκωμένες κοιλιές.
…και σε ερωτήσεις τύπου «Άντε, εσένα πότε με το καλό θα σε αποκαταστήσουμε; », «Κανένα παιδάκι πότε θα κάνεις; Περνάνε τα χρόνια»
..και όταν η απάντηση μου είναι πως δεν βιάζομαι για κανένα απ τα δύο νιώθω βλέμματα επικριτικά να καρφώνονται επάνω μου.
Γιατί θα έπρεπε διακαώς να θέλω να παντρευτώ; Για να είμαι εξασφαλισμένη;
Θα γίνουν τα συναισθήματα για τον άνθρωπο μου πιο δυνατά αν ντυθώ σαν μπομπονιέρα και αν χορέψω τον χορό του Hσαϊα;
Ή μήπως κάνοντας ένα παιδί λύνω τα προβλήματα μου;
Δεν μπορώ να δεχτώ πως ένας γάμος και ένα παιδί είναι στόχος ζωής.
Δηλαδή αν δεν κάνω κάτι από τα δύο είμαι κενός άνθρωπος, χωρίς στόχους;
Γιατί πρέπει απαραιτήτως να μεταφράζεται σε εγωισμό ή μη ανάγκη μου – έστω και στην παρούσα φάση της ζωή μου – για μητρότητα;
Γιατί η διαφορετικότητα στις απόψεις για τον τρόπο ζωής πρέπει να προκαλεί καχυποψία στο όμοιο πλήθος;
Γιατί με κοιτάς σαν να έχω πάρει λάθος δρόμο; Επειδή ο δικός μου δρόμος δεν είναι ίδιος με τον δικό σου;
Γιατί πρέπει να χαίρομαι με τα ίδια πράγματα που χαίρεσαι και εσύ?
Γιατί πρέπει να κάνουμε ένα παιδί; Επειδή είναι φυσικό επακόλουθο σχέσης – γάμου, παρόλο που οι συνθήκες μπορεί να μη είναι οι κατάλληλες;
Πρέπει τώρα που έφτασα τα 30 να αρχίσω να γεννοβολάω σαν τρελή επειδή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου…και δεν έχω άλλο χρόνο;
Δεν είμαι κατά του γάμου, ούτε κατά της οικογένειας. Ούτε κρίνω αυτούς που τα έχουν ως προτεραιότητες.
Δεν είμαι άνθρωπος που φοβήθηκε ποτέ την ζωή.Δεν έψαξα πότε την ευτυχία στα μεγάλα πράγματα, ούτε κυνήγησα άπιαστα όνειρα. Άφηνα πάντα την ζωή να με πάει, όχι όντας άβουλο ον, αλλά ζώντας κάθε λεπτό της.
Ποτέ δε μου άρεσε το βόλεμα, γι αυτό και δε φοβήθηκα μήπως ζοριστώ.
Η οικογένεια δεν είναι για μένα προτεραιότητα όχι γιατί είμαι ευθυνόφοβη.
Θέλω να κάνω οικογένεια. Όταν θα είναι εσωτερική μου ανάγκη, όταν η ζωή θα με πάει σε αυτό τον δρόμο. Όχι γιατί αυτό λέει η κοινωνία μας, ότι πρέπει να κάνει μια γυναίκα φτάνοντας στα 30, ούτε γιατί αυτό συνεπάγεται του αρραβώνα ή του γάμου.
Δεν θα δω ποτέ την δημιουργία οικογένειας σαν τον επόμενο στόχο… Η οικογένεια πρέπει να είναι τα θέλω μου…Στόχος μου είναι να ζήσω, δημιουργώντας τα θέλω μου.
