ΑΦΑΝΑ Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Πρώτη φορά Αριστερά. Βάζουμε τα καλά μας. Κολλαριστές πουκαμισιές, καρουδιά ξεκούμπωτη δε λέει, τσάκιση στο υφασμάτινο. Παίρνουμε και την επίσημη αεροπλανάρα, μη λέτε ότι σκάσαμε μύτη από καμιά βάθρα στη Σαμοθράκη. Λύσαμε και τα κορδονοβράχιολα, τεντώσαμε το κορμί, το Proficiency στο χέρι και βουρ για τα μεγάλα τραπέζια της Λετονίας.
Απλώνουμε το χέρι για τη χειραψία, γιάπικα πράγματα, όχι μπαγάσικη φαπίτσα στον ώμο, και ξαφνικά μας τη βγαίνει το ραμολί με το στυλιστικό μνημόνιο. Όχι ρε παλικάρι, γελάμε για να βγάλουμε τη φώτο, αλλά η σύζυγος για “αντίο” μας έδωσε το θέσφατό της. «Πρόσεχε τα ρούχα, όπως σου τα έδωσα». Τώρα αυτό το ημιβυσσινί πτι-καρό με τους ρόμβους για λεπτομέρεια, ταιριάζει;
Όπως κατάλαβες, δεν έχουμε καμιά δεξιο-εμμονή να είμαστε φουλ στην πένα, καθότι χαλαΡΟΙ-αριστεΡΟΙ, αλλά ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ. Όχι άλλα μέτρα. “Αντώνη” δε μας κάνεις εντελώς. Να μας ξεχωρίζουν και τα παιδάκια στα σχολικά βιβλία, αύριο-μεθαύριο που θα μας γράψει η Ιστορία. Λοιπόν, Ζαν-Κλοντ, που κάτι μας λέει ότι τις αλητείες σου τις έχεις κάνει, άσε τα σάπια και μη ζηλεύεις που έχουμε τύπο.
Τελευταία φορά. Κολάρο δε φοράμε. Από τη μύτη να μας τραβάτε σας αφήνουμε. Αλλά βοηθητικό λουρί για σούρσιμο στη διαπραγμάτευση δε βάζουμε. Θέλουμε ανοιγμένο λαιμό, την έσχατη ευκαιρία να αμολήσουμε τη βαρβατίλα μας. Κι αυτά τα dress code αλλού. Μη σε φέρουμε εδώ το καλοκαίρι και σε στείλουμε ελεύθερο κάμπινγκ να μάθεις από κακουχίες στην ηλικία σου.
