Της Μαριάννας Μπουντούρη / [email protected]
…τα βράδια έξω πίνοντας. Προσπαθώντας να βρούμε σαν άλλοι Ιάσονες το χρυσόμαλλο δέρας της υπάρξεως μας. Όχι δεν με νοιάζει που θα πας αν δεν είμαι εγώ ο προορισμός. Περισσότερο λυπάμαι για εκείνες τις φράουλες που τις ανθίζαμε μαζί, και δεν πρόλαβα ποτέ να δοκιμάσω.
Τις φορές που σε ρώτησα τι σημαίνει η λέξη ιπποφαές ή ποιο ήταν το αγαπημένο μου λουλούδι. Την χλωρίνη που σου έμαθε η μάνα σου να παίρνεις – πάντα να “καθαρίζει – λευκαίνει – απολυμαίνει”. Τι κρίμα που στο είχε μάθει μόνο για το πάτωμά σου. Μήπως ξέρεις να μου πεις πλέον, παστίλιες για την αδιαφορία του άλλου, που μπορώ να βρω;
Φράουλες πάντως βρήκα τις προάλλες. Αγόρασα από το μανάβικο της γειτονιάς μου. Ωραίες ήταν. Γιασεμί δεν πρόλαβα να πάρω για το μπαλκόνι μου, αλλά καλύτερα. Είναι από τις μικρές εκπλήξεις του καλοκαιριού να μην ξέρεις περπατώντας, ποιος δρόμος θα σε ξαφνιάσει με τη μυρωδιά του. Λίγο γιασεμί, λίγο νυχτολούλουδο, λίγη γαρδένια. Εκπλήξεις ναι, σαν αυτές που απεχθανόσουν.
Άλλωστε μια γαρδένια στο μπαλκόνι θα απαιτούσε συχνό πότισμα. Και ειδικά με αυτή την ασφυκτική ζέστη. Θα ήταν τρομερά δεσμευτική. Μεγάλη υπομονή και προσοχή και φροντίδα. Στέρεψα από τέτοια. Προτιμώ τις εκπλήξεις.
Μπατάλα σκόνη. Μπατάλες και άκρατες μνήμες. Πάντως εγώ τα έκανα τα κουμάντα μου. Σε βόλεψα κάπου ανάμεσα στον ξεχασμένο λογαριασμό της ΔΕΗ, στη σκουριασμένη του ποδηλάτου μου αλυσίδα και στο εισιτήριο της φυγής μου. Μακριά. Όχι από σένα. Αυτό έχει γίνει ήδη από καιρό. Μακριά από αυτό το λανθασμένα, εξιδανικευμένο εμείς.
(Κάποια στιγμή θέλω να μάθω τι απέγιναν όλα αυτά τα λόγια και οι υποσχέσεις που δώσαμε και δεν κρατήσαμε)
www.youtube.com/watch?v=iDEzRraYgA8
