Για τα παιδιά!

Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου / [email protected]

Αυτή η περίφημη οικονομική κρίση, που μας βασανίζει και μας τρομοκρατεί, έχει καθημερινά τα άμεσα θύματά της: Πτωχεύσεις, χρεωκοπίες και ανέργους, ανέργους, ανέργους… Από τη μία στιγμή στην άλλη γίνονται συνταρακτικά και οριστικά πράγματα, που δέν διορθώνονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα: Κοιμάσαι εργαζόμενος και ξυπνάς άνεργος. Πολύ σκληρό, πολύ ολέθριο…

Ομως, ακόμη πιό ολέθριο είναι αυτό το φοβερό αίσθημα της ανασφάλειας και της επαγγελματικής ομηρίας, που βιώνουν πολλοί συνάδελφοί μου, δημοσιογράφοι, που εργάζονται σε πασίγνωστα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά και δεν ξέρουν τί τους ξημερώνει. Επί μήνες απλήρωτοι η εγκλωβισμένοι σε εργασιακές και νομικές παγίδες, στέκονται εκεί που είναι, μουδιασμένοι και ανήμποροι ν᾽ αντιδράσουν.

Ενας συνάδελφος, που πολύ τον αγαπώ και τον παραδέχομαι κι αυτόν και την πένα του και την επαγγελματική του λεβεντιά, μου έλεγε τις προάλλες, ότι εξακολουθεί να πηγαίνει στο γραφείο του κανονικά, όπως και το να παρακολουθεί τις συνεντεύξεις τύπου, κι άς ξέρει ότι το έντυπό του δεν πρόκειται να ξανατυπωθεί μέχρι νεωτέρας διαταγής, κι ας είναι απλήρωτος απο τον Σεπτέμβρη, κι ας ακούει κι εκείνος, όπως και δεκάδες άλλοι εργαζόμενοι στο ίδιο συγκρότημα τις ίδιες και τις ίδιες αστείες δικαιολογίες εκ μέρους της εργοδοσίας, καθώς και διάφορες αόριστες υποσχέσεις για επαναφορά του πράγματος στην κανονική του λειτουργία…

Τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στην Αθήνα (στην Αθήνα ακόμη περισσότερο) υπάρχει ένας απίστευτος εργασιακός αναβρασμός στο χώρο των μέσων ενημέρωσης. Επίσης παρατηρούνται απίστευτες αλητείες και παλιανθρωπιές εκ μέρους εργοδοτών, κάποιοι απο τους οποίους επιμένουν να το παίζουν κάτι ανάμεσα σε ακραιφνή σοσιαλιστή και… θεό του life style, κρατώντας τον δικό τους και της οικογένειάς τους τρόπο ζωής ανέπαφο, ενώ καταδικάζουν τους εργαζόμενούς τους σε έσχατη πενία και απόγνωση…

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα…

Την οποία βέβαια, αντιμετωπίζουν οι πάντες, όλα τα επαγγέλματα. Όλοι, μα όλοι!

Σ᾽αυτούς τους όλους συμπεριλαμβάνονται και οι άνθρωποι της τέχνης. Της τελευταίας μας παρηγοριάς μέσα στο ζόφο… Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη θλίψη, που διάβασα στα μάτια των ανθρώπων της Πειραματικής σκηνής της Τέχνης, που μας μάζεψαν για να μας ανακοινώσουν ότι κλείνουν για πάντα το καλό τους θέατρο μετά απο 32 χρόνια ζωής και συνεχούς δημιουργίας.

Ο Νικηφόρος Παπανδέου, ο ιδρυτής του και η Έφη Σταμούλη, σύζυγός του και πρωταγωνίστρια, είχαν αναλάβει να μιλήσουν, αλλά εμένα μου έκαναν περισσότερη εντύπωση τα βουβά πρόσωπα του δράματος. Ο Ναζίρης, που είχε μαζευτεί ένα κουβάρι και τα μάτια του  έδειχναν όλη την έκταση της λύπης του, η Μένη Κυριάκογλου, που κράτησε την ίδια παγωμένη έκφραση επί δύο ώρες, ο Στάθης Μαυρόπουλος, που  απαγόρευε με κόπο στους λυγμούς του να ξεσπάσουν…

Κι απο απέναντι όλοι εμείς, που δεν μιλούσαμε… Αυτό μ᾽ενοχλεί πιο πολύ απ᾽ όλα: Τ᾽ότι δεν μιλάμε… Δεν ξεσπάμε… Γιατί μάλλον φοβόμαστε κάτι απροσδιόριστο… Το οποίο έχει κάνει φωλιά στην αυλή μας. Κι εμείς συνεχίζουμε να τραγουδάμε… των οικιών ημών εμπιπραμμένων!

Ας ανοίξουμε το στόμα μας επιτέλους! Κι ας αφήσουμε τη φωνή μας να βγει. Κι ας είναι κραυγή! Μακάρι να είναι! Μήπως ξεσπάσουμε κιόλας…!