Γράφει ο Πετρος Λεμονίδης
Το νοίκι, οι λογαριασμοί, μια καλή δουλειά, μια γυναίκα δίπλα του- ενίοτε και πίσω του- και δυο κουτσούβελα, που όταν μεγαλώσουν να μην ξεχάσουν να τον κάνουν περήφανο. Δε θέλει πολλά ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Μια καλή και ήρεμη ζωή, όπως ανέκαθεν την ονειρευόταν. Όντως, δεν χρειάζονται πολλά για να ευτυχήσει κανείς. Η ουσία όμως δεν βρίσκεται στο τι τελικά θα καταφέρει αλλά στο πώς θα οδηγηθεί εκεί. Το εκεί δεν είναι μόνο να γίνουν όλα τα παραπάνω. Πολλές φορές το να μην πραγματοποιήσει κάτι από τα προαναφερθέντα έχει μεγαλύτερη αξία. Όχι δεν είμαι εγώ ο περίεργος. Υπάρχουν αποτυχίες που έχουν πολλαπλάσια αξία από ενδεχόμενες επιτυχίες. Απλά αυτό αναγνωρίζεται πάντα εκ των υστέρων. Αυτή είναι η κατάρα της γνώσης ή της πλησμονής μέσα από μια αποτυχία, να αναγνωρίζεται πάντα η αξία τους, όταν το αποφασίσει το επέκεινα.
Με το βλέμμα στο επέκεινα λοιπόν . . .
Κάποιοι άνθρωποι μαθαίνουν να είναι διεκπεραιωτές. Είναι μάλιστα εξόχως καλοί σε αυτό που κάνουν. Τόσα έρχονται, τόσα πάνε, αυτά με ενδιαφέρουν. Δεν είναι κακό. Συνήθως είναι υποδείγματα ρεαλισμού και ορθολογισμού και πρότυπα αποφασιστικότητας. Σκέφτονται το μεθεπόμενο βήμα και αποφασίζουν για το επόμενο. Σου λένε «αυτά επιλέγω να ξέρω, από αυτά επιλέγω το καλύτερο κάθε φορά». Σαν να λέμε άνθρωποι που πατάνε καλά στη γη – αναγάγετέ το στα ζώδια και το καταλάβατε με τη μια (χρησιμοποιώ το παράδειγμα αυτό μιας και οι περισσότεροι –ανεξάρτητα αν ασχολούνται ή όχι- μια συζήτηση θα την έχουν ακούσει επί του θέματος).
Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που είναι ελάχιστα ρεαλιστές. Αρέσκονται να ασχολούνται με το γενικό και αφηρημένο και καθετί συγκεκριμένο και αποσπασματικό τους κάθεται άσχημα. Είναι φύσεις ανήσυχες αλλά, κατά τρόπο παράδοξο, η γαλήνη τούς χτυπάει πιο συχνά την πόρτα από ότι τους εφησυχασμένους. Δεν αναφέρομαι βέβαια στην εξωτερική ηρεμία αλλά στην εσωτερική γαλήνη. Συνηθίζουν να φιλοσοφούν τη ζωή, αλλά κατηγορούνται από τους διεκπεραιωτές ότι απλά αμπελοφιλοσοφούν και υπεκφεύγουν. Τους προσάπτεται ασκαρδαμυκτί σαν κατηγορία ότι είναι ρομαντικοί, αιθεροβάμονες και άκρως θεωρητικοί. Από την άλλη, οι ίδιοι αυτοαναγορεύονται ιδεαλιστές και οραματιστές. Η σκέψη είναι το βασικό τους όχημα. Κάπου- κάπου βέβαια το χάνουν και παγιδεύονται στον κυκεώνα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Το πιο βασικό τους χαρακτηριστικό όμως είναι η ιδιαίτερη σχέση τους με το επέκεινα για το οποίο κάναμε λόγο παραπάνω. Είναι αποφασισμένοι να μην αρκούνται με το επόμενο και το μεθεπόμενο βήμα, αλλά να επεξεργάζονται ακόμη και το δέκατο. Ουσιαστικά δεν είναι δέκα βήματα μπροστά αλλά επιλέγουν να σκεφθούν ακόμη και αυτό, με όσα μέσα και πληροφορίες μπορεί να διαθέτουν. Αν δυσκολευτείτε πάλι να καταλάβετε ποιους ακριβώς εννοώ, κάντε την ως άνω αναγωγή στα ζώδια αλλά τώρα βάλτε νερό, μπόλικο νερό.
Αυτές οι δυο κατηγορίες ανθρώπων παλεύουν διαρκώς να δουν ποια θα υπερισχύσει. Γη από τη μια και νερό από την άλλη. Ενίοτε τα πράγματα ξεφεύγουν όμως και μας κατακυριεύει η λάσπη – όπως ορθά μου επισήμανε κάποιος. Και βλέπουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα γύρω μας.
Πώς όμως να κάνεις κάποιον πιο ορθολογιστή και αντικειμενικό; Όσο εύκολα θα μπορέσεις να ελευθερώσεις και κάποιον άλλον από τα βαρίδια και τις άγκυρές του και να τον πείσεις πως ενίοτε οι άνθρωποι μπορούν να πετάξουν με το μυαλό. Δηλαδή πανδύσκολο και συνεχιζόμενο στο διηνεκές.
Αυτή είναι λοιπόν η μάχη για το επέκεινα και η αντίσταση που προβάλει το τώρα. Η μέρα είναι καταδικασμένη να αναγνωρίζει τους διεκπεραιωτές ενώ η νύχτα τους στοχαστές. Οι μεν να σέρνουνε στην πράξη τους δε και οι δε να αναγκάζονται να επαληθεύονται, έστω και στο δέκατο βήμα…
