Με το «μολυβάκι»μου ξυσμένο ως το τέλος γέμιζα τα τετράδιά μου με σκίτσα και χρώματα.
Στο Γυμνάσιο μ΄ακολούθησαν οι τιμωρίες των καθηγητών μου γιατί το μολυβάκι αλάνθαστο ζωγράφιζε τον μαθηματικό με τη μεγάλη του μύτη, την γαλλικού με τα γυαλιά και τη θεολόγο μου μια αυστηρή γλυκιά φατσούλα.!!!
Εν τω μεταξύ ο χρόνος οργάνωσε το καλλιτεχνικό μου χέρι με τη σύμβαση της εξειδικευμένης διδασκαλίας που έβαλε σε τάξη την έμπνευση και το «μολυβάκι» σε κανόνες.
Όταν μεγάλωσα δημοσιοποίησα τα σχέδιά μου στις εφημερίδες «Μακεδονία», «Θεσσαλονίκη», «Αγγελιοφόρο», «Αυριανή Μακεδονίας – Θράκης», σε περιοδικά της πόλης «Η Αλήθεια της Μακεδονίας», «Ζω στη Θεσσαλονίκη» όπως και σε περιοδικά της περιφέρειας.
Το «μολυβάκι» δεν το άφησα ποτέ, είναι το εφόδιο της βιωτής μου ζωής, της ζωής που ζω, εργαλείο προσωπικής έκφρασης ώσπου να βλέπω και να ζωγραφίζω, να μπορώ να αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα πάντα με χιούμορ!!!
