Γράφει η Γιώτα Κωνσταντινίδου / [email protected]
Σπρώχνω ελαφρά τη βαριά πόρτα της κινηματογραφικής αίθουσας. Η προβολή του ντοκιμαντέρ με τις φιλοσοφικές και πολιτικές απολήξεις έχει από ώρα ολοκληρωθεί. Το γεγονός αυτό δεν με πτοεί ιδιαίτερα, αφού έχω περιέργεια για την συζήτηση που ακολουθεί.
Ξαφνικά συναντώ ένα οικείο πρόσωπο. Αναρωτιέμαι για την παρουσία του εκεί, όπως και αυτός για τη δική μου. Οι εκατέρωθεν απορίες λύνονται ταυτόχρονα αφού εκδηλώνουμε συχνά το δημοσιογραφικό και κοινωνιολογικό μας ενδιαφέρον. Επιλέγουμε να παραμείνουμε πίσω όρθιοι, αινιγματικοί και σκωπτικοί.
Τι δεν μας πείθει ακόμα; Γιατί διατηρούμε ενστάσεις; Ο Γιάννης είναι ένας ανήσυχος άνθρωπος που επιλέγει να καταπιάνεται με διάφορα αντικείμενα, να βρίσκει ευφάνταστους τρόπους να συσσωρεύει την ανεξάντλητη ενέργειά του και να ηρεμεί μόνο με ένα ήχο ενός ρεμπέτικου κομματιού και την παρουσία της οικογένειάς του.
Σε δυο λεπτά συνωμοτούμε, θέτουμε ιδέες, προτάσεις, δράσεις, φράση κλειδί για την τυχαία συνάντησή μας.
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αδυνατούν να οργανωθούν, να αποκτήσουν και στη συνέχεια να θέσουν στόχους που θα φέρουν εις πέρας; Οι προσωπικές ματαιοδοξίες; Οι απαρχαιωμένες αντιλήψεις που έχουν ζυμωθεί για τα καλά με τις δήθεν καινοτόμες ιδεολογίες; Ένα τσούρμο ανθρώπων που φαίνεται να πνίγεται σε δόκιμους, αδόκιμους, σύνθετους και νεοφερμένους όρους;
Αναμφισβήτητα, επιθυμούν μια αλλαγή. Ποια όμως; Με ποιους τρόπους θα επιτευχθεί, το έχουν πραγματικά ξεκαθαρίσει; Λαμπρά παραδείγματα υπάρχουν ανάμεσά τους, διακρίνονται όμως και οι άνευροι ακόλουθοι ή οι τύποι του «ναι μεν αλλά». Εγώ, πιο απόλυτη ή αυστηρή από το Γιάννη εύκολα μπορώ να κάνω εκείνο το οικτρό αδυσώπητο pointing στους θιασώτες του αταβισμού.
Οι περιβόητες και πολιτικά καταχρηστικά αλλαγές δεν θα επέλθουν μόνο ή σαφώς και μόνο με την ανάδειξη νέων προσώπων. Απαιτείται επιλογή πολιτικών γραμμών, πεποιθήσεων και κουλτούρας που θα αποπνέει βαθιά γνώση του παρελθόντος και αέρα ολοκληρωτικής και ριζικής ανανέωσης.
Αν δεν υπάρχει έντονη κριτική εκ των έσω και απόλυτη οργάνωση τι περιμένουμε να δούμε; Απλουστευμένη αναβίωση ενός λάθος επιβαρυμένου παρελθόντος; Ο Γιάννης ετοιμάζει την ερώτησή του. Τον προτρέπω. Είμαστε οι δυο τύποι, πνεύματα αντιλογίας που μπορούμε να καταστρέψουμε τέτοιες εκδηλώσεις αλλά και να καρπωθούμε τα ευχάριστα αποτελέσματά τους.
Ετοιμάζει τη τσάντα του: “Πρέπει να ξέρεις να φεύγεις τη κατάλληλη στιγμή. Ελπίζω να σε ξαναδώ». Πάντα έχει τα μάτια της ψυχής του ανοιχτά αλλά αξίζει στη παρούσα συγκυρία;
Να κρίνεις, να σκέφτεσαι, να αντιλαμβάνεσαι, να ενδιαφέρεσαι, να ψάχνεις, να μοχθείς, να αυτομορφώνεσαι. Φτάνει όμως αυτό; Ή κάτι υπολείπεται; Να δράσεις με επιδιωκόμενο στόχο ή να αδρανήσεις από την άκαρπη δράση άλλων; Οι προβληματισμοί δικοί σας.
