Είναι οι “Αλεπούδες” που θα μας δείξουν το δρόμο…

Από

2 Μαρτίου 2014

1421

Γράφει η Αλεξάνδρα Πολιτάκη

Στα 400.000 χρόνια που οι αλεπούδες βρίσκονται σε αυτόν τον πλανήτη, δεν έτυχαν ποτέ καλής μεταχείρισης. Από την κοινή κόκκινη αλεπού έως την εντυπωσιακή ασημένια αλεπού, την αλεπού της αρκτικής, την αλεπού της ερήμου και την απειλούμενη νησιωτική αλεπού των καναλιών της Καλιφόρνιας, η λογοτεχνία τους επιφύλαξε μια μάλλον άχαρη θέση και οι μύθοι του Αισώπου, του Λαφονταίν και μαζί τους ιστορίες και παραβολές της προφορικής παράδοσης, το μόνο που τους πρόσφεραν τελικά, ήταν η δημιουργία της φράσης “πονηρή (σαν) αλεπού”, σε όλες σχεδόν τις υπάρχουσες γλώσσες. Αυτά για τις αλεπούδες.

Για τη νεαρή Dawn King στην Ελλάδα θα ξέραμε πολύ λιγότερα από ότι για τις αλεπούδες. Ίσως και στην Αγγλία να συνέβαινε το ίδιο, εάν το πρώτο θεατρικό της έργο με τον τίτλο Foxfinder, δεν κέρδιζε το βραβείο National Theatre, το βραβείο Papatango New Writing για πρωτοεμφανιζόμενους θεατρικούς συγγραφείς (2011), το βραβείο Off West End και δεν ήταν στην τελική λίστα υποψηφιοτήτων για τα βραβεία Susan Smith Blackburn και James Tait, δύο από τα πιο σημαντικά βραβεία για πρωτοεμφανιζόμενους θεατρικούς συγγραφείς. Η ίδια θα πει σε πρόσφατη συνέντευξή της, ότι οι παραγωγοί έβρισκαν το έργο της “λίγο παράξενο”, “ένα μεγάλο ερωτηματικό που δεν ήξεραν τι να το κάνουν”. Μέχρι που κέρδισε το βραβείο. Αυτά για την Dawn King.

Σε μια ύπαιθρο που θα μπορούσε να ήταν βρετανική, ελληνική, ευρωπαϊκή, αμερικάνικη, μέσα σε μια κρίση όπως η βρετανική, η ελληνική, η ευρωπαϊκή, η αμερικάνικη, σε ένα χρόνο τον οποίο η συγγραφέας ορίζει ως “σύντομα” η πλοκή του έργου εξυφαίνεται γύρω από ένα σπουδαίο συγγραφικό εύρημα: ο υπέρτατος εχθρός, η απειλή του πολιτισμού, πανούργοι συνωμότες και υπεύθυνοι για όλα τα κοινωνικά δεινά, είναι… οι αλεπούδες! Οι κοινές αλεπούδες που όλοι γνωρίζουμε. Ένας «ανιχνευτής», που έχει εκπαιδευτεί ειδικά για αυτό σε όλη του τη ζωή, φτάνει στο αγρόκτημα του Σαμουήλ και της Ιουδίθ σταλμένος από την κεντρική εξουσία, για να διερευνήσει μία υπόνοια προσβολής από αλεπούδες! Οδηγημένος από την εκπαίδευση και τα πιστεύω του, καλείται να αποκαλύψει και να εξοντώσει το θηρίο. Ο νεαρός ανιχνευτής θα καταπατήσει τη ζωή του ζευγαριού, ανακρίνοντας με αδυσώπητες ερωτήσεις το παρελθόν τους, το παρόν τους, το μέλλον τους. Αλλά όπως και στη ζωή έτσι και στο θέατρο, τα πράγματα δεν είναι ποτέ (μόνο) όπως φαίνονται. Τι θα παραμείνει όπως ήταν μετά από αυτό?

Συγγραφικά πρόκειται για τη θεατρική ανάγνωση της πολιτικής κατασκευής της έννοιας του “αποδιοπομπαίου τράγου”. “Ένα επιδέξιο μείγμα του συμβολισμού και του ρεαλισμού”, θα πει η κριτική επιτροπή του βραβείου.

Η ατμόσφαιρα μοιάζει επηρεασμένη από τον Όργουελ και θα μπορούσε να ήταν ένα Οργουελικό θρίλερ, εάν ο Όργουελ έγραφε σενάρια τρόμου σήμερα. Πολλοί σπεύδουν να διακρίνουν επιρροές από τον Άρθουρ Μίλλερ και κάποιοι άλλοι από τον Κάφκα. Αναμφίβολα, οι ελλειπτικοί διάλογοι κάτω από τους οποίους πλανάται ο φόβος, η κατάθεση της ατμόσφαιρας και όχι του χώρου, η ασφαλής ζωή που απειλείται, η σύνθεση μιας μελλοντικής δυσ-τοπίας, αλλά και η εξουσία ως ο κυρίαρχος λόγος που θέτει την καθολική πραγματικότητα και η στάση μας απέναντί της, οι φαντασιώσεις και οι ιδεοληψίες μας και τελικά οι κρίσιμες επιλογές στο ατομικό και στο συλλογικό, είναι από τα πολύ δυνατά σημεία του έργου.

“Οι Αλεπούδες” είναι ο τίτλος με τον οποία ανέβηκε η ελληνική παράσταση του Foxfinder από την Ομάδα Νάμα στο θέατρο Επί Κολωνώ τον Οκτώβριο του 2013 και συνεχίζει τις παραστάσεις της. Διακόπτοντας το πρόγραμμά της στην Αθήνα, βρίσκεται για λίγες παραστάσεις, έως τις 9 Μαρτίου, στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αυλαία.

Ταυτότητα της παράστασης:

“Αλεπούδες”

στο Θέατρο Αυλαία

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

26 Φεβρουαρίου- 2 Μαρτίου & 5-9 Μαρτίου 2014

ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Τετάρτη-Σάββατο 21.00, Κυριακή 20.00

Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική: Στέλιος Γιαννουλάκης