Γράφει ο Γιώργος Φραδελάκης/[email protected]
Σε ακόμα ένα κορυφαίο ραντεβού θα βρίσκεται εκεί. Η κλήρωση του Μουντιάλ έφερε αντιπάλους που δεν φοβίζουν την Εθνική, αλλά η παρέα του Γιώργου Καραγκούνη έχει (απο)δείξει όλα αυτά τα χρόνια πως δεν… καταλαβαίνει από ονόματα, έστω κι αν ομάδες όπως οι Κολομβία, Ιαπωνία και Ακτή Ελεφαντοστού δεν επιτρέπουν θριαμβολογίες. Η ιστορία του ποδοσφαίρου άλλωστε έχει αμέτρητα παραδείγματα από φαβορί που δέχτηκαν «σφαλιάρες» κι αουτσάιντερ που πραγματοποίησαν αξιοθαύμαστες πορείες.
Και η ομάδα αυτή, η επίσημη αγαπημένη, είναι η παρέα του «Κάρα». Της κορυφαίας ίσως εν ενεργεία αθλητικής προσωπικότητας στην Ελλάδα και σίγουρα σε ό,τι αφορά τον χώρο του ποδοσφαίρου. Ο αθλητής που μία ολόκληρη γενιά φιλάθλων μεγάλωσε μαζί του, έμαθε τι σημαίνει πάθος, αγάπη γι’ αυτό που κάνεις, θέληση, πείσμα, μαχητικότητα, προσωπικότητα. Το «ματώνω για τη φανέλα» που έκανε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο χορτάρι. Όλα όσα χαρακτήριζαν ανέκαθεν την Ελλάδα σαν έθνος, όλα αυτά που την έκαναν πάντα να ξεχωρίζει.
Κι εκεί, στα γήπεδα της Βραζιλίας, θα δώσει την τελευταία μεγάλη ποδοσφαιρική παράσταση της τεράστιας καριέρας του. Όχι μόνο αυτός βέβαια, αλλά και ο «υπαρχηγός» της Εθνικής, ο Κώστας Κατσουράνης. Και το πλέον εντυπωσιακό-αντιφατικό; Ότι η δύση της καριέρας τους, θα συνδυαστεί με μία από τις πιο φωτεινές στιγμές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το οποίο θα εκπροσωπηθεί σε ακόμα μία κορυφαία διοργάνωση, την τέταρτη μάλιστα κατά σειρά (Euro ’08, ’12, Μουντιάλ ’10) και πέμπτη στις έξι πιο πρόσφατες!
Και μπορεί την ίδια στιγμή το εγχώριο πρωτάθλημα να συνεχίζει βουτηγμένο στον βούρκο, αποτελώντας το μακράν πιο… αστείο στον κόσμο (τα παραδείγματα που το πιστοποιούν είναι αμέτρητα), η Εθνική ομάδα όμως έχει καταφέρει το σχεδόν… ακατόρθωτο. Να κρατηθεί μακριά από την εγχώρια σαπίλα, συνεχίζοντας στο μονοπάτι που χάραξε από το 2004, με τον «Κάρα», τον «Κατσούρ» και τα υπόλοιπα παιδιά που δεν βρίσκονται πλέον μαζί της. Έναν δρόμο γεμάτο από επιτυχίες, χαρές -αλλά ενίοτε και λύπες-, συγκινήσεις, στιγμές ξεχωριστές, που μας έχουν κάνει περήφανους όλα αυτά τα χρόνια και θα μπορούμε κι εμείς -της νεότερης γενιάς- να λέμε κάποτε στους μικρότερους πόσο σπουδαίους παίκτες είχαμε την ευλογία να δούμε από κοντά.
Όπως ακούγαμε από τους μεγαλύτερους για τον Δομάζο, τον Αντωνιάδη, τον Μαύρο, χωρίς πολλές φορές να μπορούμε -οι νεότεροι- να αντιληφθούμε το πραγματικό τους μέγεθος, έτσι τη θέση τους σε λίγα χρόνια θα έχουν πάρει παίκτες όπως ο Νικοπολίδης, ο Δέλλας και φυσικά οι Καραγκούνης, Κατσουράνης (μαζί με αρκετούς ακόμα) που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αυτή είναι η Εθνική και που δεν σταματάει εδώ και μία δεκαετία να μας κάνει περήφανους. Μία παρέα, ένα γκρουπ παικτών που χωρίς -εξ ελαχίστων περιπτώσεων- να ξεχειλίζει από μέσα τους το ταλέντο, κάνουν πράγματα που άλλοι -καλύτεροι τους- δεν έχουν καταφέρει εδώ και πολλές δελκαετίες. Αυτή την Εθνική μετράμε αντίστροφα το χρόνο για να δούμε σε έξι μήνες στα γήπεδα της Βραζιλίας, να χορεύει τη… δική της σάμπα και να κυνηγάει έτσι όπως -μας- έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια ακόμα ένα μικρό «θαύμα».
Ένα σύνολο σύγχρονων -ποδοσφαιρικών- ηρώων που οδηγούν το καράβι της «γαλανόλευκης» σε ένα μαγευτικό ταξίδι στο οποίο όλοι νοερά συμμετέχουμε. Και το απολαμβάνουμε, γιατί αυτό του αξίζει. Τους αξίζει και… μας αξίζει.
