Γράφει η Χριστίνα Ζαχαρία/ Πολιτικός Επιστήμονας/ [email protected]
Βρισκόμαστε σ’ ένα ρευστό παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον, όπου καλούμαστε να παρακολουθήσουμε την γρήγορη εναλλαγή αποφάσεων, προτάσεων και υποθέσεων, συνειδητοποιώντας ότι το μέλλον και τα όνειρά μας καλπάζουν μακριά.
Έχουμε παραδοθεί στην απάθεια, ψάχνοντας να βρούμε το σθένος να αντιμετωπίσουμε αυτά που έρχονται και αυτά που θα ‘ρθουν, εσωτερικεύοντας το θυμό και την αγανάκτησή μας, γυρεύοντας ένα χέρι να πιαστούμε, αναζητώντας μία σανίδα σωτηρίας.
Η απώλεια της αυτονομίας μας είναι πλέον γεγονός. Οι ευρωπαΐοι εταίροι μας έχουν αφαιρέσει την ικανότητα να λαμβάνουμε καθοριστικές αποφάσεις και, με μοναδικό μέσω τον εξαναγκασμό, ζητούν την επικύρωση των αποφάσεών τους. Προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν ακόμη πιο ασφυκτικό κλοιό επίβλεψης, εξετάζοντας, όπως αναφέρουν, στενότερα μέτρα εποπτείας της Ελλάδας, όπως αυτά του κλειστού λογαριασμού και του Επιτρόπου στη χώρα μας.
Με πρόσχημα το εθνικό συμφέρον, η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας έχει παραιτηθεί των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η επανάκτησή τους, απαιτεί πολύ προσπάθεια, και κυρίως ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες, που δυστυχώς απουσιάζουν από την εξουσία.
Με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα, η Τρόικα επεμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα απαιτώντας μειώσεις μισθών, αδιαφορώντας για την άλλη εναλλακτική που μπορεί να καταστήσει μία χώρα ανταγωνιστική: τη διάρθρωση των επιχειρήσεων και την παροχή υπηρεσιών.
Η ελληνική εξουσία έχει επιδείξει πολιτική αδράνεια και ανικανότητα επιβολής, με αποτέλεσμα την πολιτική χειραγώγηση μας τόσο σε θέματα εσωτερικής όσο και εξωτερικής πολιτικής. Έχουμε γίνει υποχείριο των εταίρων μας, ανίκανοι να αντιδράσουμε και να αντισταθούμε σ’ αυτή τη σύγχρονη μορφή αποικίας στην οποία έχουμε μετατραπεί.
Τον τελευταίο καιρό συζητιέται ξανά το θέμα των πρόωρων εκλογών. Το ζήτημα, όμως, είναι κατά πόσο αυτές θα είναι καθολικές, δηλαδή κατά πόσο ο ελληνικός λαός θα συμμετέχει στη διαδικασία εκλογής, και φυσικά εάν το αποτέλεσμα θα είναι προϊόν πραγματικής επιλογής και όχι αποτέλεσμα εκβιασμού και εξαναγκασμού. Το θέμα είναι κατά πόσο οι πολιτικοί ηγέτες έχουν αντιληφθεί την αποτυχία τους και κατά πόσο εμείς θα αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και θα κάνουμε μία πιο συνειδητοποιημένη επιλογή. Είναι καιρός να ξεκινήσουμε ένα καινούριο πολιτικό κεφάλαιο, αφήνοντας στο παρελθόν την πολιτική οικογενειοκρατία, απομακρύνοντας τις παρωπίδες και αποκτώντας μία σφαιρική πολιτική εικόνα, ικανή να ορίσει το μέλλον της Ελλάδας.
