Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου / [email protected]
Πίστευα κι εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα, πως αυτές οι σκοτεινές οικονομικές συγκυρίες, που ορίζουν και ταλανίζουν τις ζωές μας, μπορούν ν᾽αποβούν και σε καλό. Ως προς την ανθρωπιά μας κυρίως. Και ως προς μερικές ακόμη καλές συνήθειες, που μπορεί ποτέ να μην τις είχαμε, αλλά τώρα μπορούμε να τις αποκτήσουμε, εκόντες άκοντες.
Τέτοιες είναι η ταπεινοφροσύνη, η ολιγάρκεια, η προκοπή, η συναδέλφωση, η αλληλεγγύη, η προσφορά και κάποιες άλλες καλές λέξεις. Επίσης, μπορεί κι να μην πάρουμε είδηση και να συνεχίσουμε να ζούμε στην κοσμάρα μας!
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν τις προάλλες, οταν βρεθήκαμε να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με μια μικρή και γνωστή παρέα σαραντάρηδων, που έχουν ένα βασικό, κοινό χαρακτηριστικό: ότι συνεχίζουν να ζουν με τα λεφτά των γονιών τους, τα οποία είναι κάτι παραπάνω απο μπόλικα. Κι επίσης, οτι δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους.
Κι αντί να το κρύβουν αυτό από ντροπή, γιατί ποιός μπορεί να είναι υπερήφανος, που στα σαράντα του είναι τεμπέλης και χαραμοφάης, εκείνοι το διατυμπάνιζαν με κάθε δυνατό τρόπο.
Κανονικά, με τέτοιους ανθρώπους αποφεύγουμε να κάνουμε παρέα, γιατί μας απορρυθμίζουν με τη βλακεία τους, αλλά, δυστυχώς, είχαμε εγκλωβιστεί στη συναναστροφή κι έπρεπε τουλάχιστον να τους ακούμε (αυτό είναι το κακό με τ᾽αυτιά: Ακούς κι αυτά, που δεν θέλεις ν᾽ακούσεις…).
Να μην σας τα πολυλογώ, ακούσαμε τα πάντα για τα καινούργια, πανάκριβα αυτοκίνητά τους, για τις χειμερινές τους διακοπές για σκι στην Ελβετία, για τα μαθήματα αεροπλοΪας και… πτώσης με αλεξίπτωτο(!) που παρακολουθύν κι άλλες παρόμοιες, πολυδάπανες δραστηριότητες, που μόνο προκλητικές θα μπορούσαν να ονομαστούν, κυρίως, οταν οι κομπορρήμονες γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι υπόλοιποι συνδαιτημόνες τους σκοτώνονται στη δουλειά και τα φέρνουν πέρα δύσκολα, έχουν διαγράψει για την ώρα κάθε προοπτική για ταξίδια και διακοπές και πουλάνε τ᾽αυτοκίνητά τους, γιατί δεν τους φθάνουν τα λεφτά τους για τα τέλη κυκλοφορίας, τις ασφάλειες, τις βενζίνες…
Μια πολύ δυσάρεστη σιωπή έπεσε στο τραπέζι, ένα τραπέζι ψαροταβέρνας, όπου είχε οριστεί η μάζωξη, κι όπου ο καθένας είχε παραγγείλει σύμφωνα με το βαλάντιό του. Οι υπόλοιποι πήραμε καλαμαράκια, χόρτα, κάτι σαρδελίτσες. Τα προαναφερθέντα καλόπαιδα είχαν πάρει σαργούς και αστακομακαρονάδα.
Το κορυφαίο ήταν, όταν έφθασε ο λογαριασμός και επέμειναν να τον μοιραστούμε σε ίσα μερίδια!
Περιττό να σας περιγράψω την κατακραυγή που φάγανε! Και το πώς φύγανε κακήν κακώς, αφού, βέβαια, πλήρωσαν πρώτα την πανάκριβη τροφή τους στο ακέραιο!
Και ούτε νομίζω πως θα τους ξαναδούμε σύντομα. Τουλάχιστον όχι μέχρι ν᾽αποφασίσουν να ξεκαβαλήσουν απο το καλάμι τους και να κατεβούν στον πραγματικό μας κόσμο.
Γιατί τώρα είναι η χρυσή τους ευκαιρία να γίνουν και λίγο άνθρωποι. Ετσι νομίζω…
