Γράφει η Ζωή Τσιάμου / [email protected] / http://sxeseiszois.wordpress.com/
«Η γερή μνήμη είναι θεϊκό δώρο, ακόμη μεγαλύτερο όμως είναι να μπορείς να ξεχνάς»
Δεν φημίζομαι για την καλή μου μνήμη. Για να ακριβολογώ, φημίζομαι για την επιλεκτική μου μνήμη.
Υπάρχουν περιστατικά στην ζωή μου, που έχουν συμβεί και δεν τα θυμάμαι καν. Ούτε ως ανάμνηση.
Για κάποιο λόγο έχουν διαγραφεί από τον σκληρό δίσκο του μυαλού μου…Και δυστυχώς αυτά τα συμβάντα είναι μικρής σημασίας. Είναι απ’ αυτά τα άκακα, που δεν επηρεάζουν την ζωή σου σε κανένα επίπεδο.
Πάραυτα πόσο περίεργο είναι όταν προσπαθούν να σου τα θυμίσουν και εσύ δεν έχεις καμία ανάμνηση τους.
Μα που πήγαν; Που εξαφανίστηκαν;
Υπάρχει μήπως κάποιο κουμπί που μπορούμε να πατήσουμε και να τα σβήσουμε; Ή μήπως κάποιο κουτί αποθήκευσης που μπορούμε να τα καταχωνιάσουμε και να ξεχαστεί παντελώς η ύπαρξη τους;
Και αν αυτό όντως μπορεί να συμβεί – που συμβαίνει δηλαδή, αλλά ερήμην μας – γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε εσκεμμένα όταν το θέλουμε, όταν πρέπει να το κάνουμε, όταν δεν αντέχουμε να ζούμε άλλο πια με αυτές τις αναμνήσεις;
Υπάρχουν κάποια συμβάντα στη ζωή μας, καταστάσεις, πρόσωπα, που είτε επειδή μας έκαναν να χαμογελάσουμε, να χαρούμε, είτε επειδή άλλαξαν την ζωή μας και δυστυχώς τελείωσαν, έγιναν πια αναμνήσεις και μας στοίχειωσαν.
Ή ακόμη χειρότερα, υπάρχουν και αυτές οι θλιβερές αναμνήσεις που είναι αναμνήσεις που ποτέ δεν είχαμε. Αυτά που δεν καταφέραμε, δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Έμειναν μόνο ως φαντασιώσεις, ως φαντάσματα ενός ανεκπλήρωτου μέλλοντος.
Οι αναμνήσεις των στιγμών που λαχταρούσαμε να ζήσουμε. Αυτών που θα μπορούσαμε να είχαμε.
Και εκεί που λες ότι η μνήμη σου έχει πρόβλημα, αρχίζεις να ανησυχείς γιατί ξεχνάς και αναρωτιέσαι μήπως πλησιάζει το Altzheimer…έρχεται η στιγμή που θέλεις απεγνωσμένα να ξεχάσεις.
Προσπαθείς να διαγράψεις από την μνήμη σου αυτό το γεγονός, αυτό το πρόσωπο, αυτές τις στοιχειωμένες στιγμές, αυτές τις ανεκπλήρωτες στιγμές…και είναι αδύνατον.
Η μνήμη σου είναι ξαφνικά τρομακτικά καλή. Βρίσκεται σε πλήρη διαύγεια. Θυμάται τα πάντα. Όλες τις όμορφες λεπτομέρειες, όλες τις συγκλονιστικές κινήσεις, όλα τα λόγια που σου είχαν κόψει την ανάσα.
Αρνείται πεισματικά να ξεχάσει, να διαγράψει.
Θυμάται επίτηδες για να σε κάνει να υποφέρεις. Θυμάται σαδιστικά και σε μαστιγώνει με εικόνες σε ανύποπτες στιγμές.
Γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε όταν το θέλουμε τόσο πολύ; Όταν είναι ανάγκη να ξεχάσουμε;
Μήπως φταίει η υπερπροσπάθεια που κάνουμε; Φταίει που προσπαθούμε να ξεχάσουμε τόσο βιαίως, να τις διώξουμε απ το μυαλό μας με το ζόρι, τόσο που τις κάνουμε να πεισμώνουν;…και μένουν και σφηνώνουν και αρνούνται να μεταφερθούν στα κουτιά που καταχωνιάζουμε.
Μήπως φταίει, που αυτές οι συγκεκριμένες αναμνήσεις, είναι επιλεκτικές αναμνήσεις που έχουν θεοποιηθεί, ωραιοποιηθεί μέσα στο μυαλό μας;
Επιλεκτικά έχουν γίνει οι πιο όμορφες, στοιχειωμένες αναμνήσεις. Ένας εικονικός παράδεισος για ονειροπόληση. Εμπεριέχουν την τελειότητα που εμείς αποζητάμε. Είναι ένας καθρέφτης των θέλω μας.
Αν όμως προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πραγματικά, αν ακολουθήσουμε με καθαρή σκέψη την ανάμνηση, αργά και με προσοχή, θα ανακαλύψουμε όλα αυτά που προσπάθησε – επιτυχώς – να κρύψει.
Θα δούμε την ανάμνηση όπως είναι γυμνή, χωρίς στολίδια. Θα τρομάξουμε από το πόσο μη τέλεια είναι. Θα δούμε πόσο χάος κουβαλούσε μέσα της.
Αν αφήσουμε σε καινούργιες αναμνήσεις να πιάσουν χώρο στο μυαλό μας, θα αποκαλυφθεί πόσο μισή, μη ολοκληρωμένη, ατελής ήταν η προηγούμενη, ως ανάμνηση, ως εμπειρία. Θα δούμε τις ρωγμές τις.
Πόσα λίγα τελικά μας είχε δώσει. Το λουκούλλειο γεύμα που νομίζαμε πως μας τάιζε, ήταν απλώς ψίχουλα.
Θα απομυθοποιηθεί επιτέλους. Τόσο που τρομαγμένη και ντροπιασμένη πια θα κρυφτεί μόνη της … στα κουτιά που καταχωνιάζουμε.
