Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Τολμώ να πω ότι φοβάμαι να ακούω κάποιον να φωνάζει μαμά. Ταυτίζομαι, γιατί δηλώνω κρυφομαμάκιας. Η Ζέτα Δούκα με άφησε να την παρακολουθήσω να μονολογεί με το έμβρυό της χωρίς να τρίξει μέσα μου τίποτα. Όχι επειδή δεν μπορούσε να το κάνει. Αλλά και η ίδια και τι κείμενο άφησαν για το τέλος και την καταδίκη και την καταξίωση, με αποτέλεσμα να κάνω αυτά που κοροϊδεύω. Να κλαίω στη υπόκλιση.
Ας τα πάρουμε όπως από την αρχή. Το σιωπηλό σκηνικό λίγο πριν την έναρξη, σου επιτρέπει δύο πράγματα. Να ταχτοποιηθείς ψιθυριστά στη θέση σου, λες και ξαφνικά θα πεταχτεί να σου πει να το σεβαστείς, και δεύτερον να σε αφήσει να αναρωτιέσαι πως χωράει ο ρόλος μια μάνας σε ένα γραφείο, μια κούνια κι ένα κρεβάτι. Ο σκηνοθέτης στρίμωξε, απ’ ό,τι είδαμε, το μικρό κορίτσι πριν γίνει μαμά, την απολογία για τα λάθη (κάπου εκεί στο γραφειάκι) και τη θυσία (σε ένα κρεβάτι που χρειάζεται να χωρέσει το βάρος μιας ολόκληρης συνείδησης).
Η μουσική, μπορώ να πω ήταν διακεκομμένες σιωπές από κρότους και τρέμουλα που έκαναν πιο ξεκάθαρα τα σκοτάδια του μυαλού της ηρωίδας. Και ανάμεσα σε όλα αυτά, το κείμενο, με τη φωνή, το κορμί και τα χέρια της Ζέτας Δούκα. Ένα κείμενο σκληρό, όπως μια γυναικεία ψυχή που παραφυλάει να επιβεβαιώσει τη φύση της και να πολεμήσει με τη λογική της. Μια πάλη ενστίκτου και μυαλού, που μας κάνει να αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας ρόλους που εμείς γράφουμε για μας.
Τι είναι λοιπόν η μητρότητα; Είναι η συμμαχία με τα σπλάχνα που ακόμα δε μιλούν; Είναι η υποχρεωτική αγάπη που επιβάλει η συνείδηση; Είναι η αποδόμηση μιας ξεθωριασμένης παιδικότητας που μόνο κωμικά μπορεί να ζωντανέψει ξανά; Είναι η ματαιότητα να δίνουμε συμβουλές ότι «η ζωή χρειάζεται σιδερένια παπούτσια, αλλά εγώ είμαι εδώ»; Είναι η ανάγκη να γεμίσουμε μια αγκαλιά που δεν πήραμε ποτέ; Είναι ο αγώνας να πλαστούμε με κόπο και αίμα μέχρι να κλάψουμε που είδαμε το φως; Είναι το δικαίωμα να είμαστε φονιάδες σε κάτι που εμείς φτιάξαμε; Είναι η ενοχή ότι δεν αγαπάμε με το μυαλό, αλλά με την καρδιά, και αυτό το αίμα προδίδει τα θέλω μας; Είναι η καταδίκη μας από τη συνείδησή μας να αναζητάμε αυτό που διώξαμε και να επιστρέφουμε σε αυτό που μας έδιωξε;
Ένας δυνατός σπαραγμός απομένει που μαρτυρά τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε όλοι πλασμένοι να γίνουμε γονείς, αλλά και «οι γονείς είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν παιδιά». Ένα έργο που αξίζει να το δει κανείς πριν γίνει γονιός.
