Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Κάπου εκεί στην εκπνοή των παραστάσεων, βρήκα μια καθόλου κανονική μέρα να δω επιτέλους κάτι κανονικό. Όχι φτιαγμένο από κανόνες. Από τα άλλα. Από εκείνα που κάνουν την πραγματικότητα ποιητική, την απώλεια αξίωμα, και το τέλος αφετηρία. Ένα δακρύβρεχτο έργο για τους συναισθηματικούς κι ένα βουβό για τους καχύποπτους.
Μια κανονική μέρα, που σπέρνει ακριβώς εκείνο που η Κική Δημουλά κάπως το λέει. Για εκείνον τον θυμό που σπέρνει ο θάνατος σε αυτό που απομένει, και γιατί η απουσία στερεί το δικαίωμα της συνέχειας στην αγάπη. Μια αυτοκτονία, είναι μια βαλίτσα τελικά, που κουβαλά εκείνα τα μέλη που δε λένε να χωριστούν.
Η αξία της οικογένειας και της αγάπης δοσμένη με τον πιο σαφή τρόπο. «Οι οικογένειες θα έπρεπε να πεθαίνουν μαζί» κι ας γεννήθηκαν χώρια. Δε χρειάζεται να ταυτιστείς με το στοργικό δράμα της Ράνιας Σχίζα για να καταλάβεις πόσο κι εσύ, ένα απλό μέλος, είσαι ο κρίκος που οφείλει να γίνει αιώνιος για να μη χαλάσεις ό,τι σε καθιστά σπουδαίο επειδή απλώς υπάρχεις.
Με την επιτυχία να μας εξαπατήσουν συγκινώντας μας, τα κανονικά λόγια της συγγραφέως Κατερίνας Γιαννάκου, ένα προς ένα καρφώθηκαν στις κρεμάμενες συνειδήσεις μας. Από εκείνα που γύρω κυκλοφορούν, που συμβαίνουν στους από κάτω, που οι απέναντι κουβαλούν, ή που εμείς προσπαθούμε να λησμονήσουμε. Η τέχνη πάντα παρούσα, να γεννά βιώματα, να επαναφέρει σκέψεις, να χαρίζει λύσεις.
