Γράφει η Ελένη Καρλιγκιώτη / [email protected]
Από την παιδική ηλικία είχες πάντα την ίδια επιθυμία, όχι μόνο εσύ βέβαια αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, να μεγαλώσεις. Φάνταζαν «κάπως» οι μεγάλοι στα μάτια σου και προσδοκούσες πως και πως την στιγμή αυτή· τη στιγμή που θα έκανες ό,τι ήθελες, του κεφαλιού σου, όπως έλεγε και η μαμά, απλά όντας μεγαλύτερος δεν θα έπρεπε να αιτιολογείς τις πράξεις σου αλλά και ούτε να παίρνεις την άδεια ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα.
Γιατί ο κόσμος των μεγάλων τραβούσε πάντα τα κρυφά βλέμματα των πιτσιρίκων; Γιατί τόση βιασύνη; Ίσως γιατί πίστευες ότι μεγαλώνοντας θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.. Μεγαλώνοντας, βέβαια, κατέληξες στο ίδιο συμπέρασμα που κατέληξαν και τόσοι άλλοι· φρούδες ελπίδες έτρεφες όλα αυτά τα χρόνια! Μάλλον σε κορόιδεψαν και εσένα και όλους τους υπόλοιπους που σκαρώνατε τις ίδιες σκανδαλιές και την ώρα που οι μαμάδες -σαν χορωδία του μεγάρου μουσικής, έκαναν παρατηρήσεις πότε σε τόνο σοπράνο πότε σε mezzo σοπράνο- μονολογούσες και μετρούσες τις στιγμές για να μεγαλώσεις και εσύ σαν εκείνες.
Η πρώτη δεκαετία της ζωής σου πέρασε στο άψε σβήσε, δεν κατάλαβες και πολλά πράγματα αφού η ανεμελιά ήταν πρωταγωνίστρια. Σε ζόρισε λίγο η πρώτη τάξη στο δημοτικό γιατί όπως και να έχει από το παιχνίδι και τις ζωγραφιές του νηπιαγωγείου έπρεπε να μάθεις ανάγνωση, τα σύνολα στα μαθηματικά και άλλα πολλά· αλλά και πάλι αυτά για εσένα ήταν παιχνιδάκι. Με μια ανάσα λοιπόν βρίσκεσαι στη δεύτερη δεκαετία της ζωή σου, εκεί που ο κλοιός σαν να έσφιξε λίγο παραπάνω και ξαφνικά βρέθηκες στο επίκεντρο να σου την πέφτουν από παντού γονείς, καθηγητές, φίλοι· και δεν έφταναν όλοι αυτοί κάποια εφηβεία προσπαθούσε να σε στριμώξει ανελέητα στην γωνία. Με αυτά και με τα άλλα βρέθηκες στο κατώφλι της ενηλικίωσης, πάτησες στα δεκαοχτώ, βρέθηκες μπροστά στην πολυπόθητη πόρτα για τον κόσμο των ενηλίκων και εκεί πραγματικά ξεκίνησαν τα μεγάλα ζόρια. Τώρα που έχεις την ευκαιρία να κάνεις πραγματικά ό,τι θέλεις ή να σφραγίσεις τις επιλογές σου με την υπογραφή σου, τώρα είναι που ίσως χρειάζεσαι ακόμη την βοήθεια και την στήριξη των μεγαλυτέρων. Και δεν είναι μόνο οι αποφάσεις που καλείσαι να πάρεις αλλά τα χτυπήματα έρχονται το ένα μετά το άλλο και, πότε λέγονται ενφια, πότε εφορία, πότε ανεργία, πότε χωρισμοί και απώλειες, βλέπεις …είσαι κι όλας τριάντα.
Πως γύρισαν τόσες σελίδες στο βιβλίο σου, πως βρέθηκες να ζεις μόνος σου, ούτε που το κατάλαβες· πώς έγινε να χρειάζεται ένα πυροσβεστικό όχημα με μάνικα για να σβήσεις τα κεράκια της τούρτας σου γιατί είναι….τόσα πολλά, επίσης δεν κατάλαβες. Αν τώρα θέλεις να επιστρέψεις στην αφετηρία, λυπάμαι αλλά είναι πλέον αργά· μόνο ανάβαση έχει στην ηλικιακή σκάλα. Άλλωστε, ποιος ξέρει τι θα φέρουν οι δεκαετίες που ακολουθούν; Μόνο, ας φέρει πίσω κάποιος τα Lego και τα Playmobil, έτσι… για decor πάνω στο γραφείο.
