Του Κωνσταντίνου Ζέρβα / Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος, Ποιότητας Ζωής και Ελεύθερων Χώρων δήμου Θεσσαλονίκης / [email protected]
Στην αστική δημοκρατία o ρόλος της αντιπολίτευσης δεν είναι τυπικός, αλλά εξόχως ουσιαστικός. Και δεν είναι μόνο ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, αλλά και η συμβολή στην πρόοδο τόσο της πολιτικής σκέψης όσο και της κοινωνικής συμπεριφοράς. Στη χώρα μας ο ηττημένος του εμφυλίου καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη ροή της πολιτικής δράσης και του κοινωνικού προσανατολισμού. O λαϊκισμός ήρθε για να αποτελέσει το ανάχωμα στην πιθανή επικράτηση του αριστερού λόγου. Η μεταπολίτευση, απαλλαγμένη –υποτίθεται- από τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, ελάχιστες φορές βίωσε ατμόσφαιρα συνεργασίας σε οποιοδήποτε επίπεδο άσκησης της πολιτικής (μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρξε το περίφημο «Βυθίσατε το Χόρα», που βοήθησε στο χειρισμό της εθνικής υπόθεσης). Αντιθέτως, κυριάρχησαν οι προσωπικές στρατηγικές, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και οι κομματικοί εγωισμοί και, τελικά, σε μόνιμη βάση οι συγκρούσεις.
Και αν τα παραπάνω αποτελούν μια ιστορική αποτίμηση, σήμερα στην ύστατη ευκαιρία του εθνικού αναπροσδιορισμού, αντί να υπάρχει σύνεση και συνευθύνη στα βασικά ζητήματα (όπως η διαχείριση της οικονομίας, η αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης και της παιδείας), επικρατούν οι ακραίες φωνές και αντιδράσεις. Παρακολουθούμε μια χωρίς αντίκρισμα πλειοδοσία σε διεκδικήσεις και σε συντεχνιακούς αγώνες. Για οτιδήποτε θετικό τολμά να γεννηθεί, εμφανίζονται οι μπαχαλάκηδες του λόγου (και του παραλόγου) αποφασισμένοι να το ακυρώσουν. Και βέβαια, από δίπλα πάντα πρόθυμο κάποιο μέσο ενημέρωσης να τους προβάλλει και να τους επικυρώσει στη συνείδηση των πολλών που παρακολουθούν από τον καναπέ, και οι οποίοι με την ψήφο τους εντέλει θα καθορίσουν το μέλλον.
Η άσκηση τέτοιας αντιπολίτευσης δυστυχώς δεν κάνει κακό μόνο σ’ αυτόν που βρίσκεται απέναντι ασκώντας την εξουσία, αλλά και σ’ αυτούς τους ίδιους που ετοιμάζονται να την αναλάβουν. Η χώρα μας τελικά πληρώνει όχι μόνο την οικονομική κρίση αλλά και την έλλειψη προσανατολισμού της κοινωνίας, η οποία σε πλήρη σύγχυση άγεται και φέρεται από υποσχέσεις για πράγματα που δεν μπορούν ή δεν πρέπει να γίνουν.
Η κοινωνική αντίληψη για σημαντικά θέματα, όπως η ανάπτυξη, η παιδεία, το περιβάλλον, διαμορφώνεται από όσα πράττουν οι κυβερνώντες αλλά και από όσα προτείνουν οι αντιπολιτευόμενοι. Υπάρχει και πάλι η αναγκαιότητα διαμόρφωσης ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Στο οποίο ο ρόλος της αντιπολίτευσης θα είναι να αποκαθιστά το κύρος, την ουσία και την αξιοπιστία της λειτουργίας του κράτους. Θα σταματήσει επιτέλους να υιοθετεί κάθε φωνή αντίδρασης. Θα αποτελεί παράμετρο σταθερότητας της πολιτικής ζωής και όχι συνιστώσα αποσταθεροποίησης. Το δίλημμα πλέον δεν είναι εκσυγχρονισμός ή συντήρηση, Αριστερά ή Δεξιά, αλλά η χάραξη ενός εθνικού στόχου, και του τρόπου που μπορεί να επιτευχθεί με σύνθεση και συναίνεση. Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού και η εισαγωγή νέων αντιλήψεων στην πολιτική, είναι αναγκαίος όρος για την επιτυχία αυτής της εθνικής προσπάθειας.
ΠΗΓΗ www.kzervas.gr
