Γράφει η Άλεξ Πολιτάκη / [email protected]
Με ποιον τρόπο κατάφερε και βγήκε στο προσκήνιο η γενιά των πενηντάρηδων δεν το πολυκατάλαβα. Αν δηλαδή, είναι μια νομοτελειακού τύπου εξέλιξη, επειδή απλά ήρθε η σειρά τους να δοκιμάσουν την τύχη τους σε αυτόν τον κόσμο, ή αν κάτι συνέβη που το προκάλεσε. Κάτι τους έφερε στο προσκήνιο?
Η αλήθεια είναι όμως ότι, οι λίγο πριν – λίγο μετά, κυρίως “λίγο μετά” και “βάλε” πενηντάρηδες, κατέκλυσαν την πολιτική, οικονομική και καλλιτεχνική διεθνή και εγχώρια σκηνή.
Είναι καλό? Ή μάλλον ξαναρωτώ: μήπως είναι κακό?
Νίκολας Μαδούρο. Στα ολοστρόγγυλα 50 του χρόνια, αναλαμβάνει ως “φυσικός διάδοχος” του Τσάβες προσωρινός Πρόεδρος της Βενεζουέλας και θεωρείται το φαβορί στις επικείμενες εθνικές εκλογές της. Δυναμικός συνδικαλιστής στα νιάτα του, εκφραστής της «αριστερής» τάσης μέσα στο Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα, υπουργός Εξωτερικών για χρόνια και τώρα συνεχιστής της φιλολαϊκής πολιτικής του Τσάβες, της αναδιανομής του πλούτου, με αύξηση δαπανών για την περίθαλψη, την παιδεία και τη δωρεάν στέγαση, συγκεντρώνει ένα άνετο προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, που αγγίζει το 50%. Το πρόσωπο των επόμενων 30 ημερών και μετά… βλέπουμε.
Μπάρακ Χουσείν Ομπάμα. Είναι όπως γνωρίζετε ο πρώτος αφροαμερικανός Πρόεδρος των ΗΠΑ, πρόσωπο της χρονιάς το 2008 και βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης το 2009. Δίχασε με τον Κενυάτη πατέρα του, τον Ινδονήσιο πατριό του, το θρήσκευμά του, την εκλογική του νίκη απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον, την αντιφατική πολιτική του (τον Φεβρουάριο του 2009 ανακοίνωσε τον τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων στον Ιράκ και ένα μήνα μετά την αποστολή στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, την ίδια χρονιά βέβαια πήρε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης!) και δε νομίζω ότι έχει κάτι άλλο να περιμένει, από το να ολοκληρώσει εν ειρήνη και τη δεύτερη θητεία του ως Πρόεδρος, να γιορτάσει στις 4 Αυγούστου τα 51α γενέθλιά του και να αποσυρθεί. Με τις ημέρες και τα έργα Ομπάμα είναι βέβαιο ότι θα ασχοληθεί 50 χρόνια μετά η CIA και ακόμη πιο μετά η ιστορία.
Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο. Αν δεν πήγαινε όπως πηγαίνει η Ισπανία, θα θυμόμασταν τον Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο για τη μεγάλη του νίκη με τους σοσιαλιστές στις βουλευτικές εκλογές της Ισπανίας (42,47%) έναντι του Λαϊκού Κόμματος το 2004. Θα τον θυμόμασταν επίσης γιατί ήταν “η κυβέρνηση Θαπατέρο”, η πρώτη ισπανική κυβέρνηση στην ιστορία, όπου πλειοψηφούσαν γυναίκες, γιατί απέσυρε τα ισπανικά στρατεύματα από το Ιράκ αμέσως μόλις ανέλαβε την πρώτη του θητεία ως Πρωθυπουργός, γιατί προχώρησε στην αναγνώριση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου (2005). Σήμερα βέβαια, κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δε ξέρω γιατί ακριβώς θα τον θυμόμαστε. Δε ξέρω αν θα τον θυμόμαστε. Πρέπει να το σκεφτώ λίγο.
Όλι Ρεν (έχει κι ένα middle name, llmari που τα φιλανδικά μου δε βοηθάνε). Πως να τον αφήσεις απ΄έξω όταν μιλάς για τη γενιά των πενηντάρηδων? Θέλεις, αλλά δεν μπορείς! Αν δεν υπέγραφε ως εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τη δανειακή σύμβαση “διευκόλυνσης” μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των κρατών μελών της Ευρωζώνης, για χορήγηση δανείου 80 δις ευρώ, εμείς, εδώ, οι Νότιοι, με το μεσογειακό ταπεραμέντο, ούτε που θα είχαμε ασχοληθεί με τον ήσυχο αυτόν Φιλανδό με το τόσο καθώς πρέπει και βαρετό βιογραφικό του, που έπαιζε ποδόσφαιρο μικρός, αλλά σοβαρεύτηκε όταν μεγάλωσε και απέκτησε τις πρέπουσες σπουδές, διδακτορικό στην Οξφόρδη (Doctor of Filosophy, in international political economy), τα πολλά κυβερνητικά και θεσμικά πόστα και έκανε περήφανη τη βουλευτή μητέρα του. Τώρα όμως, άντε να τον ξεχάσεις. Η μόνη ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στη ζωή του, ότι είχε έναν κολλητό, ύποπτο για κατασκοπεία. Λες?
Κι ενώ φτάνει η στιγμή να σκεφτώ τους Έλληνες πενηντάρηδες που παίζουν έναν κάποιο ρόλο, στο μυαλό μου έρχονται ο Παπακωνσταντίνου και ο Σκουρλέτης. Μεγάλη διαστροφή που με φοβίζει. Ο Παπακωσταντίνου κάτι μεταξύ απελπισμένης Ιφιγένειας – λαμόγιο, που δεν ήξερε, δε ρώτησε, αλλά τώρα που ξέρει θα τους πάρει όλους μαζί της και ο Σκουρλέτης, ο πιο αποτυχημένος μακράν, Εκπρόσωπος Τύπου κόμματος ever. Από αντίδραση και φόβο, τα αφήνω γρήγορα γρήγορα πίσω μου και πάω σε κάποιους “δικούς μου” πενηντάρηδες. Όχι πολλούς, αλλά που μου αρέσουν πολύ.
Τομ Φορντ. Μου αρέσει καταρχήν γιατί είναι Τεξανός! Μου αρέσει το Τέξας, αλλά αυτό θα το πούμε μια άλλη φορά. Gucci, Yves Saint Laurent, Tom Ford, σπουδές στην ιστορία της τέχνης και αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου, αλλά το ταξίδι τον πήγε αλλού. Πρωτοπόρος, δημιουργικός, μας έδειξε τι θα πει “άνδρες όμορφα ντυμένοι”, με τρόπο κομψό, λιτό, απέρριτο.
Κουέντιν Ταραντίνο. Αμερικανός, Τενεσί και όχι δεν έχω αδυναμία στους Αμερικάνους, είναι τυχαίο. Τι να πω για τον Ταραντίνο? Χρυσές Σφαίρες, Χρυσοί Φοίνικες, Όσκαρ, αλλά για μένα δεν είναι αυτό. Είναι που κάνει αυτό το σινεμά και με μαγεύει, που άλλες φορές βλέπω αχόρταγα ξανά και ξανά την ίδια σεκάνς, που άλλες κλείνω τα μάτια γιατί δεν αντέχω να δω τη σκηνή. Είναι η αποστομωτική του ωμότητα στο Reservoir Dogs, η επιστροφή του Τζον Τραβόλτα και ο χορός του με την Ούμα Θέρμαν στο Pulp Fiction, το ακούω και τώρα που σας γράφω, τι να πω για τα Kill Bill?! Ναι, οπωσδήποτε Ταραντίνο!
Τζόνι Ντεπ & Μπραντ Πιτ. Και οι δύο εκεί κοντά στα 50 ( Ιούνιο του ΄63 ο πρώτος, Δεκέμβριος του ΄63 ο δεύτερος), λίγο Ιρλανδός και λίγο Ινδιάνος Τσερόκι ο πρώτος, Αμερικάνος ο δεύτερος, με ένα τρόπο “σύγχρονα αρχέτυπα”. Σπουδαίοι καλλιτέχνες, αξιόλογη φιλμογραφία, πολλές υποψηφιότητες και σπουδαία βραβεία, προκλητικές εμφανίσεις, cult ταινίες, εισπρακτικές επιτυχίες, ανατρεπτικοί ως προς τα αναμενόμενα ρόλοι, mainstream αλλά όχι ακριβώς, ίσως τελικά οι γοητευτικοί άνδρες να μην έχουν ηλικία. Εξάλλου φαντάζομαι πως ούτε η γοητεία έχει. Ναι, αμετανόητα γοητευμένη!
Και βέβαια θα μπορούσα να μιλήσω και για άλλους. Από το χώρο της οικονομίας, του αθλητισμού, της συγγραφής. Για άλλους που είναι στην επικαιρότητα και βρίσκεις εύκολα την ηλικία τους (βλ. Γιάννης Βαρουφάκης), αλλά δε θέλεις κάτι να πεις και για άλλους που θέλεις να πεις, αλλά δε θέλουν εκείνοι, οπότε το αφήνεις. Αλλά και από τον τόπο της καρδιάς μου, φίλους και αγαπημένους, για τους οποίους ίσως να επανέλθω κάποια στιγμή. Γιατί πραγματικά θα ήθελα να σας πω και για αυτούς.
Προς το παρόν, με τα μάτια στραμμένα στη γενιά των πενηντάρηδων, άλλοι περιμένουν από αυτούς να κάνουν τη “βρώμικη δουλειά” που αφορά τη “σωτηρία του κόσμου” και άλλοι να εμπλουτίσουν τον κόσμο αυτόν, που μοιάζει απίστευτα συμβατικός και άχρωμος. Κάποιοι θα κάνουν το ένα, κάποιοι το άλλο, κάποιοι κάτι διαφορετικό. Γενιά είναι θα περάσει. Υπομονή.
Viva!
