Του Βαγγέλη Μωυσή
Αν έχουμε μια ευθύνη ως κοινωνία, για όσα δεινά αντιμετωπίζουμε, είναι η ροπή που έχουμε… στη συνήθεια.
Χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία, συνηθίσαμε κάθε μικρή λεπτομέρεια του χειρότερου συλλογικού εαυτού μας. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που καταλήγαμε …να τη “βαφτίσουμε”.
Όχι όπως ονοματίζουμε ένα έγκλημα για να το καταστήσουμε δακτυλοδεικτούμενο και να το εξοστρακίσουμε, αλλά αντίθετα: όπως βαφτίζουμε ένα κατοικίδιο, ή όπως δίνουμε μια ορολογία σε κάθε θεσμικό κύτταρο του πολιτισμού μας.
Συνηθίσαμε το «γρηγορόσημο», γιατί έτσι σιγουρεύαμε την οικονομία του χρόνου μας.
Συνηθίσαμε το «φακελάκι», γιατί το αποδεχτήκαμε ως αντικειμενική απόδειξη της ευγνωμοσύνης μας…
Συνηθίσαμε τις «μίζες» αρκεί να μην είναι πολύ μεγάλες…
Συνηθίσαμε τις «αρπαχτές», γιατί ο καθένας σ` αυτή τη ζωή, κάνει ότι μπορεί…
Συνηθίσαμε το «ρουσφέτι», διότι συνηθίσαμε και την «ψηφοθηρία»…
Συνηθίσαμε την εξουσιολαγνεία της πολιτικής, γιατί συνηθίσαμε και στην ιδέα πως η πολιτική της ανιδιοτελούς προσφοράς, έγινε σπάνιο εξωτικό πτηνό…
μέσω Καρφίτσα
