Η εθνική μας παράσταση…

0
935

All the world’s a stage,
And all the men and women merely players:
They have their exits and their entrances;
(W.Shakespeare, As you like it,2/7)

Γράφει η Ξανθούλα Μπούσιου
Δεν ξέρω τι γιορτάσαμε αυτή την 25η Μαρτίου, αν γιορτάσαμε το οτιδήποτε ή αν επιτέλους φανήκαμε πιστοί και αληθινοί στους ρόλους μας στη μεταμοντέρνα πραγματικότητά μας. Με ολίγη από το πομπώδες ιστορικό παρελθόν μας προσπαθήσαμε να ντύσουμε το χωρίς κανένα αγωνιστικό έρεισμα ιστορικό παρόν μας και, για πρώτη φόρα ίσως, ήταν τόσο ξεκάθαρο ότι «όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή/και όλοι οι άνδρες και γυναίκες είναι απλά ηθοποιοί».
(είσοδος)
Όπου τα παιδιά έβαλαν τις στολές των σχολείων τους και προσπάθησαν με πίστη να παίξουν τον ρόλο τους μπροστά σε ένα κοινό απαξιωμένων πολιτικών και καταρρακωμένων γονιών, τιμώντας με το πέρασμά τους μνήμες, φήμες και από καιρού ανεφάρμοστες ιδέες για επανάσταση και εθνική αυτενέργεια (όπως αποδεικνύει η πραγματικότητά τους).
(και έξοδος)
(είσοδος)
Όπου οι γονείς φόρεσαν τα καλά τους σε μια επίφαση γιορτής και έλεγαν «Χρόνια Πολλά» όπως λέμε « Συλλυπητήρια, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε». Ένα τεράστιο μνημόσυνο ήταν η παρέλαση, χωρίς κανένα αίσθημα εθνικής ανάτασης και υπερηφάνειας (για ποιο πράγμα άραγε;) για όσους τελικά μπόρεσαν να την παρακολουθήσουν. Μόνο μια τεράστια αίσθηση κοινωνικής, οικογενειακής και εθνικής υποχρέωσης να μείνουν πιστοί στα έθιμα και τις παραδόσεις της ημέρας, για την πιστοποίηση του «όλα τριγύρω αλλάζουνε/κι όλα τα ίδια μένουν». Είναι αυτή άραγε η μεταμοντέρνα μορφή αντίστασης;
(και έξοδος)
(είσοδος)
Όπου οι πολιτικοί, σε μια κακή ερμηνεία του ρόλου του επισήμου, στέκονταν άδεια κοστούμια πάνω σε ένα γεμάτο βάθρο, χωρίς να πείθουν το κοινό για το λόγο ύπαρξης του ρόλους τους σε αυτήν την εθνική παράσταση. Ίσως μόνο για να γεμίζουν τον κενό χώρο και να δίνουν μια αφορμή στον διμοιρίτη να σηκώνει το χέρι του, μια ιεροτελεστική πλέον κίνηση.
(και έξοδος)
Οι μόνες αυθεντικές και ειλικρινά χαρούμενες φιγούρες ήταν τα παιδάκια με τις παραδοσιακές στολές, τα τσολιαδάκια και οι μικρές Αμαλίες. Όπου αισθάνονται σαν να έκαναν Χριστούγεννα δυο φορές τον ίδιο χρόνο: μια βδομάδα μετά τις Απόκριες ξαναέβαλαν καινούργιες στολές και βγήκαν βόλτα!

Προηγούμενο άρθροΚαληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, καληνύχτα…
Επόμενο άρθροΗ ιστορία της “μεγάλης κυρίας” του ρεμπέτικου τραγουδιού επιστρέφει αύριο στο Θέατρο Βεργίνα!
Γεννήθηκα το 1975 και έζησα για 17 χρόνια στις Σέρρες. Σπούδασα Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ και αγάπησα τη Θεσσαλονίκη. Έμεινα εκεί 15 χρόνια. Πίστευα ότι θα μείνω για πάντα. Μ’ αρέσουν οι λέξεις, η μουσική του γραπτού λόγου και έχω πολύ συγκεκριμένες πεποιθήσεις για το γυναικείο φύλο. Συνεργάστηκα με τις Αττικές Εκδόσεις και έγραφα για το Madame Figaro και το Mirror, όσο είχα κάτι να γράψω που να ενδιέφερε τις γυναίκες. Έγραφα για 8 χρόνια. Αγαπούσα τη δουλειά μου. Πίστευα ότι θα γράφω για πάντα. Μετά στέρεψα. Μ’ αρέσουν οι λέξεις, πιστεύω ότι είναι τα υλικά που χτίζουν τον κόσμο του καθενός μας. Και μου αρέσει να χτίζω όμορφους κόσμους, κόσμους ενθάρρυνσης και ανταπόδοσης. Γνώσης μετά γέλιου. Διδάσκω Αγγλικά στα παιδιά του Δημοτικού εδώ και 5 χρόνια. Το βρίσκω πολύ δημιουργικό και αναζωογονητικό. Αγαπώ τη δουλειά μου. Εδώ και 5 χρόνια φοβάμαι να χρησιμοποιώ το «για πάντα». Νομίζω ότι θα μου μείνει κουσούρι. Αποφάσισα να ξαναβρώ τη σχέση μου με τον ακαδημαϊκό λόγο και κάνω το μεταπτυχιακό μου πάνω στην Εκπαίδευση. Ξαναθυμάμαι για ποιούς λόγους είχα διακόψει αυτή τη σχέση μετά το Πανεπιστήμιο. Είναι όμως αργά για να το μετανιώσω. Ο σύντροφος μου το έχει ήδη μετανιώσει. Γράφω στο thinkfree.gr όταν κατορθώνω να συντονίσω τις σκέψεις και το λόγο μου σ’ ένα μόνο θέμα. Δηλαδή σπάνια. Πλέον δεν παίρνω στα σοβαρά αυτά που γράφω. Γράφω όμως με περισσή σοβαρότητα. Όπως πάντα.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.