Στην ιστορία της επίταξης έχουμε δύο κυρίαρχα στοιχεία και ένα διακύβευμα.
Από τη μια συνδικαλιστές παλαιάς κοπής, που είναι πρόθυμοι να ταλαιπωρήσουν ολόκληρη την κοινωνία για πάρτη τους ή για μία συντεχνία χωρίς καμία τύψη (θα είχε ενδιαφέρον να δοθούν στη δημοσιότητα στοιχεία ανά φορέα για το πώς «μπήκαν στο δημόσιο» οι εργαζόμενοι).
Από την άλλη η κυβέρνηση και δη ο πρωθυπουργός δείχνει μια αποφασιστικότητα -που εξέλιπε τα προηγούμενα 20-30 χρόνια- για την υπεράσπιση του αυτονόητου, δηλαδή την μη καταχρηστικότητα της συλλογικής αντίδρασης.
Στη μέση το διακύβευμα: αν μετά από δεκαετίες ευνουχισμού στο όνομα μιας διαλυτικής αριστεράς και μιας μαλθακής δεξιάς, θα γίνει επιτέλους σεβαστό το δικαίωμα του άλλου (εν προκειμένω στις μεταφορές). Αν θα εφαρμοστούν τα όρια κοινωνικού σεβασμού που έχει ακόμη και ο συνδικαλισμός. Εκείνα τα όρια που όταν ξεπερνιούνται, φέρνουν το συνδικαλισμό απέναντι στην κοινωνία. Μια τακτική που τα προηγούμενα χρόνια απαξίωσε πλήρως το συνδικαλισμό.
Φ.Θ.
