Γράφει ο Γρηγόρης Μάρκου / απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Εθολογίας Δ.Π.Θ
Οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που χαράχτηκαν την περίοδο της μεταπολίτευσης, έχουν καταδικασθεί από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότεροι Έλληνες φαίνονται απογοητευμένοι από την σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας και ρίχνουν την ευθύνη στις πολιτικές της σπατάλης, των ρουσφετιών και των προσωπικών φιλοδοξιών που ακολούθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα. Παρόλα αυτά τα ίδια κόμματα συνεχίζουν να μας κυβερνούν σήμερα και μάλιστα με την μορφή της συγκυβέρνησης.
Τα χρήματα έχουν τελειώσει. Δεν γνωρίζει κανένας που βρίσκονται και ποιος τα πήρε. Ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε να τα βρει το 2009, ούτε ο Πρόεδρος της ΝΔ τα βρήκε ακόμα. Την στιγμή που η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται με θεαματικούς ρυθμούς, η πείνα και η εξαθλίωση αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδος. Η ανάπτυξη που υπόσχονται εδώ και χρόνια οι κυβερνήσεις της διαλυμένης χώρας, φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός αλλά οι απολύσεις και οι εξευτελιστικοί μισθοί είναι ένας εφιάλτης που δεν λέει να σταματήσει. Οι νέοι περνούν δύσκολες στιγμές αλλά έχουν ζωηρές ελπίδες και βροντοφωνάζουν με σθένος και δύναμη. Όχι σε αυτές τις πολιτικές, όχι στην υποδούλωση και την εξαθλίωση, όχι στα κόμματα της ένοχης μεταπολίτευσης.
Όταν οι γηραιότεροι αποφασίζουν για τους νέους
Παρόλα αυτά, τα πολιτικά κόμματα που δημιούργησαν τις τεράστιες τρύπες στην οικονομία επιβιώνουν. Οι πολίτες εξεγείρονται, θυμώνουν, νευριάζουν, βρίζουν, τσακώνονται, στεναχωριούνται, δακρύζουν. Τι πράττουν όμως στην τελική;
Οι περισσότεροι μένουν απαθείς. Ο γερασμένος πληθυσμός της χώρας προσκολλημένος στην πολυθρόνα της «μίζερης ασφάλειας» συνεχίζει να στηρίζει τα κόμματα της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης. Οι δρόμοι συνεχίζουν να είναι άδειοι (εκτός από κάτι φωτεινές εξαιρέσεις π.χ. ΕΡΤ) και οι κάλπες και οι δημοσκοπήσεις φέρνουν πρώτο κόμμα ένα από τα κόμματα της κατακριτέας μεταπολιτευτικής πρακτικής. Οι γηραιότεροι αποφασίζουν για το μέλλον των νέων, καθώς οι περισσότεροι ψηφοφόροι των κομμάτων της συγκυβέρνησης, διανύουν την τρίτη ηλικία, την ίδια στιγμή που η αντιπολίτευση στηρίζεται κατά κόρον σε νέους ανθρώπους. Οι πελατειακές σχέσεις των προηγούμενων δεκαετιών μπορεί να έχουν υποχωρήσει, αλλά υποβόσκουν σε σημαντικό βαθμό ακόμα και σήμερα.
Ένας διχασμένος λαός και η ελπίδα για αλλαγή
Στην μακρινή Βραζιλία πραγματοποιούνται σήμερα τεράστιες διαδηλώσεις. Ο λαός της χώρας της Λατινικής Αμερικής ζητά με επιμονή υγεία και εργασία για όλους. Το ποσοστό των Βραζιλιάνων που επιβραβεύει τους διαδηλωτές της χώρας, παρότι αυτή την στιγμή διοργανώνεται το Κύπελλο Συνομοσπονδιών και προσεχώς ακολουθεί το Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι 75%. Στην Ελλάδα αν υφίστατο μια παρόμοια κατάσταση, τα ΜΜΕ της χώρας και τα «διαμάντια» της κυβερνητικής σκακιέρας, θα είχαν εξαγριωθεί, υποστηρίζοντας ότι ο τουρισμός τη χώρας πλήττεται. Εκεί το ξέρουν αυτό, αλλά δεν τους νοιάζει.
Ο λαός της Ελλάδας είναι διχασμένος. Άλλοι υποστηρίζουν τις αντισυνταγματικές, πολλές φορές, αποφάσεις της κυβέρνησης, ενώ άλλοι τάσσονται υπέρ του αγώνα κατά των Ευρωπαίων «αποικιοκρατών». Άλλοι προτιμούν την υποδούλωση στα ξένα συμφέροντα και άλλοι τα πολεμούν. Άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους καθημερινά, αλλά ακόμα και εκεί παραμένουμε διχασμένοι. Αυτό έγινε φανερό στα γεγονότα της ΕΡΤ, αφού κάποιοι τάχθηκαν υπέρ και κάποιοι κατά του «μαύρου» της τηλεοπτικής οθόνης.
Οι περισσότεροι έχουν εγκαταλείψει από δυνάμεις και προτιμούν την ασφάλεια του «γνωστού» τους πολιτικού χώρου. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που συνεχίσουν να αντιδρούν και είναι ανήσυχοι. Μπορεί να είναι λίγοι αλλά έχουν ζωηρές ελπίδες. Ελπίδες για μία δημοκρατική Ελλάδα που θα σέβεται τους πολίτες της, το σύνταγμα της και τον εαυτό της. Μήπως τις περισσότερες φορές οι λίγοι δεν αλλάζουν την ιστορία αυτού του κόσμου;
