Γράφει η Έλενα Χουσνή
«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων»
Αντόνιο Γκράμσι
Μετρώντας λίγες ημέρες για την ώρα της κάλπης, μοιραία ο προγραμματισμένος απολογισμός για την χρονιά που φεύγει, αντικαθίσταται από τον προβληματισμό για αυτό που ` ναι να ‘ρθεί. Ο Γκράμσι, αν ζούσε, ίσως να ονόμαζε την σημερινή εποχή, «εποχή των τεράτων». Εποχή που ο παλιός κόσμος αφήνει τον επιθανάτιο ρόγχο του, παραδίδοντας την σκυτάλη σε αυτόν που μοιάζει να γεννιέται. Ίσως πάλι όχι. Γιατί το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και αντίστοιχα της πολιτικής σκηνής είναι ακριβώς αυτό: ότι ο παλιός κόσμος αρνείται να πεθάνει. Ότι ο επιθανάτιος ρόγχος είναι παρατεταμένος, θορυβώδης και εξόχως μολυσματικός. Ότι η ανάσα του νεκροζώντανου πολιτικού χάρτη επιμολύνει κάθε προσπάθεια γέννησης του καινούριου.
Από την άλλη το καινούριο δεν έχει ακόμη συστηθεί. Δεν έχει μορφοποιηθεί σε κάτι συγκεκριμένο, δεν έχει πείσει ότι αποτελεί απάντηση και αντίδοτο στο «Μεγάλο μας Τσίρκο» και απλά σχοινοβατεί σαν επηρμένος ακροβάτης μεταξύ γέννησης και πρόωρης αποβίωσης.
Ηγέτες; Όχι. Επίδοξοι; Πολλοί. Εγκλωβισμένοι κι αυτοί ανάμεσα στις προδιαγραφές του κόσμου που αργοπεθαίνει και τις επιταγές αυτού που πασχίζει να γεννηθεί μετατρέπονται σε γκροτέσκα απολειφάδια άλλων εποχών που μακιγιαρισμένα άτσαλα αυτοπροτείνονται ως νέας κοπής.
Και οι πολίτες; Τίποτε.
Τίποτε ακόμη; Τίποτε ακόμη.
Παρακολουθώντας την νεκρική πομπή να μην φτάνει ποτέ στο κοιμητήριο, και την γέννηση να μην αναγγέλλεται στο μαιευτήριο των πολιτικών ιδεών, παλινδρομούν ανάμεσα στον κακό εαυτό τους που τους βολεύει και τον καλό εαυτό τους που τους παιδεύει. Και βέβαια προτιμούν τον πρώτο. Αυτόν ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται!
Κάπως έτσι προχωρά ο εθνικός μας κλαυσίγελος και σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Πομπώδης, επηρμένος, με ξεφτισμένα τα άλλοτε δυνατά πολιτικά του μηνύματα, με δημοσκοπημένη αρτίως την πολιτική του ανικανότητα αλλά και εκλογιμότητα (αυτά τα σιαμαία βέλη της αποτυχίας μας), με τα κοστούμια σκούρα όπως και οι βουλές των κατόχων τους, με το εκλογικό σώμα, πιο αφηνιασμένο και πιο αποπροσανατολισμένο από ποτέ, με την εθνική κατάθλιψη να σκορπίζει λαμπυρίζουσες ευχές μόνο για το έθιμο.
Η εποχή των τεράτων είναι ΕΔΩ. Κι αν το θαύμα κρατάει 3 μέρες, το από – θαύμα κρατάει για πολλές ζωές. Και επιστρέφοντας τους στίχους του 1974, το Μεγάλο μας Τσίρκο, κάνει τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και στον Σταύρο Ξαρχάκο προ.. τεράτων προφήτες.
«Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί».
