CINEΚΡΙΤΙΚΗ Γράφει ο Σώτος Χαβαλές / [email protected]
Ο Τζέιμς Μαρς («Man On Wire», «Ο Χορός των Κατασκόπων) επιστρέφει μετά από δύο και κάτι χρόνια για να μας παρουσιάσει το κορυφαίο έργο της καριέρας του που αναμένεται να δώσει ισχυρό παρών στην αίθουσα όπου θα απονεμηθούν τα φετινά βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου της Αμερικής, τη «Θεωρία των Πάντων». Η ταινία αφηγείται τη ζωή του θρυλικού, πλέον, αστροφυσικού Στίβεν Χόκινγκ και της προσπάθειας του να διατηρήσει ζωντανά τα επαγγελματικά και τα προσωπικά του όνειρα μετά την αστραπιαία έλευση μιας εξαιρετικά σπάνιας ασθένειας, του ALS, που σήμερα γνωρίζουμε όλοι εξαιτίας κάποιων καλοκαιριάτικων κουβάδων. Τον Στίβεν Χόκινγκ ενσαρκώνει ο πολλά υποσχόμενος Έντι Ρεντμέιν, ο οποίος μάλιστα εξέλαβε διθυραμβικές κριτικές και είναι, μαζί με τον Μάικλ Κίτον του «Birdman», φαβορί για τη διεκδίκηση του Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου. Συμπρωταγωνίστρια του είναι η χαριτωμένη Φελίσιτι Τζόουνς, η οποία υποδύεται τη σύζυγο του Χόκινγκ, Τζέιν, που επίσης βρίσκεται στις υποψηφιότητες για Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου, αλλά φαντάζει μάλλον αδιανόητο να το κερδίσει όταν απέναντι της έχει τη μούσα της έβδομης τέχνης, Τζούλιαν Μουρ.
Το φιλμ έχει επάρκεια όσον αφορά τα στοιχεία που πρέπει να προβληθούν σε μία βιογραφία, γεγονός που επαληθεύεται και από το θετικό πρόσημο που της απέδωσε ο ίδιο ο Χόκινγκ σε συνέντευξη του. Μέσα από τους πρώιμους αγώνες για τη ζωή που δίνει ακατάπαυστα και πεισματικά ο πρωταγωνιστής διαφαίνεται το μήνυμα που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης. Ακόμη, η ταινία δεν υστερεί σε συναισθηματική φόρτιση ενώ ταυτόχρονα δεν καθίσταται εύκολα μελοδραματική αλλά αντίθετα κρατά γερά τα ηνία της αφήγησης. Η συνεχής αναθεώρηση των στάσεων του διακεκριμένου επιστήμονα τόσο για τα ζητήματα των προσωπικών του σχέσεων όσο και για την επαγγελματική του δράση δίνει το επιμύθιο, την ανάγκη ομολογίας πως στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως το μόνο που ξέρουμε είναι πως τα πράγματα δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε. Τέλος, οι ηθοποιοί εξελίσσουν τους ρόλους τους, ο καθένας με διαφορετικό και σπαραξικάρδιο τρόπο, και δεν τους αφήνουν έρμαια της σκηνοθετικής αφήγησης και του, κατά τα άλλα, καλογραμμένου σεναρίου.
