Γράφει η Πηνελόπη Πετράκου / [email protected]
Είναι η χώρα που κάποιοι αποκαλούν με σιγουριά Μπανανία αλλά αρνούνται ότι ήταν παρόντες στη βάπτιση, οπότε και το οξύμωρο επικρατεί ως το πλέον δημοφιλές σχήμα.
Στην ισοπεδωτική φάση, της οποίας τα κάθε καρυδιάς καρύδια ερμηνεύουν τις επιδράσεις βαριά τη καρδία και ελαφρά τη σκέψη, τα ζητήματα με νομικό πλαίσιο μετατρέπονται αυθαίρετα κι εκβιαστικά σε ηθικά ζητήματα, ξυπνούν το κοινό συναίσθημα και δημιουργούν δίπολα με τον “λαό”στη μία θέση και το “απρόσωπο και σκληρό κράτος” στην άλλη. Τα οργανωτικά και διοικητικά προβλήματα της Μπανανίας δεν καταγγέλλονταν από τους πολίτες σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες, παρά γίνονταν ανεκτά μέχρι σημείο σκασμού του και ο ίδιος, μη διαθέσιμος αρχικά να αντιδράσει πολιτισμένα και συνταγματικά άρτια, προτιμά πια να παίξει άγρια τον επαναστάτη, δανειζόμενος ιδεολογικές βάσεις που αγνοεί πώς και γιατί προέκυψαν και συναινώντας σε πρακτικές που εξ ορισμού είναι αδιέξοδες.
Η ιστορία του κόσμου φωνάζει μες στ’ αυτιά μας, επαναλαμβάνει συνεχώς πως οι λαοί αντιδρούν από τη στιγμή μόνο που θα φτωχύνουν, διότι σε μαζικό επίπεδο είμαστε εύπλαστο υλικό που προσαρμόζεται στην ευκολία και την άνεση άρα και οι “αξίες” μας δοκιμάζονται ανά τακτά ιστορικά διαστήματα.
Όταν η ευθιξία διεγείρεται λόγω ανέχειας κι όχι λόγω αυτοεκτίμησης, δεν πρέπει να μιλάμε για αξίες. Πώς να γιατρέψει κανείς το σπάσιμο στο πόδι όταν πηγαίνει στον καρδιολόγο; Το πρόβλημά μας είναι οικονομικό. Οι “αξίες” μας δεν άλλαξαν ποτέ.
Ας αντιμετωπιστεί λοιπόν σοβαρά ως οικονομικό, γιατί μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να αμβλυνθεί και εμείς να πάρουμε τα πάνω μας για να ξαναδούμε στο μεταξύ μπροστά μας τις περιβόητες αξίες, αφού, όσο πιο φτωχοί γινόμαστε, τόσο πιο κακοί, όπως εύστοχα και ριζοσπαστικά υπονόησε κι ο Μπρεχτ.
