Η κυβέρνηση δεν έχει πρόταση για τη σωτηρία της χώρας;

Από την άνοιξη του 2010 που ο Γιώργος Παπανδρέου σήκωσε το όπλο από το τραπέζι και το έστρεψε εναντίον του ελληνικού λαού, δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει άποψη για το τι πρέπει να γίνει προκειμένου να σωθεί η χώρα. Είτε είναι οικονομολόγος, είτε είναι συνταγματολόγος, είτε είναι δημοσιογράφος, είτε τραπεζικός, είτε βουλευτής, είτε ο κυρ Βασίλης ο καφετζής, είτε η κυρά Δώρα η κομμώτρια, είτε ο Βαγγέλης ο μηχανικός, είτε η κυρά Βούλα η καθαρίστρια, είτε κάποιο γερμανικό περιοδικό, είτε το ΔΝΤ η ΕΚΤ και η ΕΕ, είτε η αξιωματικού αντιπολίτευση, όλοι μα όλοι έχουν άποψη για το τι πρέπει να γίνει…

Κι όμως δεν έχει πρόταση…

Όλοι; Για την ακρίβεια, όχι κι όλοι… Αλήθεια, έχει ακούσει κανείς την πρόταση της κυβέρνησης για την έξοδο της χώρας από την στενωπό στην οποία έχει περιέλθει; Μην κουράζετε το μυαλό σας, η απάντηση είναι όχι. Το μόνο που βλέπει κανείς από τον πρωθυπουργό, το προηγούμενο και το τωρινό οικονομικό επιτελείο, είναι ότι σύρονται από τις εξελίξεις – αποφάσεις – απαιτήσεις των δανειστών μας. Δυστυχώς, η κυβέρνηση όσο κι αν δεν θέλει να το παραδεχτεί, σκύβει το κεφάλι και αποδέχεται ότι της υπαγορεύει η τρόικα και οι δανειστές – δυνάστες μας από την Ανγκέλα Μέρκελ και τον Όλι Ρεν, μέχρι τον Ντομινίκ Στρος Καν (σ.σ. που χάθηκε πάλι αυτό το αγόρι;) και την Κριστίν Λανγκάρντ. Αποτέλεσμα; Όχι απλά δεν η Ελλάδα δεν έχει αποφύγει τον κίνδυνο χρεοκοπίας -συντεταγμένης, ασύντακτης, επιλεκτικής ή όπως αλλιώς μπορεί κανείς να την «βαφτίσει»-, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με το χέρι στην καρδιά ότι μπήκε πάτος στο βαρέλι (σ.σ. κατά τα λεγόμενα του κ. Βενιζέλου) και ότι οι αιματηρές θυσίες της μέσης ελληνικής οικογένειας πιάνουν τόπο.

Δείχνει να ακούει υπάκουα

Η λιτότητα μέχρι θανάτου που εφαρμόζεται -εσωτερική υποτίμηση, μιλώντας με οικονομοτεχνικούς όρους- όχι απλά βυθίζει τη χώρα στην ύφεση και την ανεργία, καταστρέφοντας παράλληλα την οικονομία, αλλά οδηγεί οικογενειάρχες είτε πρόκειται για εργαζομένους, είτε πρόκειται για επιχειρηματίες στην παράνοια ενίοτε και στην αυτοκτονία. Και όλα αυτά, χωρίς να διαφαίνονται ούτε ψήγματα ανάπτυξης. Μπορεί κατά τον κ. Βενιζέλο η πτώχευση των Ελλήνων πολιτών να είναι μία έννοια τελείως διαφορετική από την πτώχευση της Ελλάδας, ωστόσο ποιος σώφρον άνθρωπος με στοιχειώδεις γνώσεις περί των οικονομικών πιστεύει ότι μία χώρα με πολίτες που το βιοτικό τους επίπεδο πέφτει δραματικά και τα εισοδήματα τους υποδιπλασιάζονται δεν τελεί υπό πτώχευση;

Με το ένα πόδι εντός…

Με δεδομένο ότι εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δεν θα απολέσουμε μόνο την εθνική μας κυριαρχία, αλλά ακόμα και τις εστίες μας μήπως ήρθε η ώρα η κυβέρνηση να δείξει ότι έχει σχέδιο; Μέχρι στιγμής δίνει την εντύπωση πως το μόνο που κάνει είναι απλά να συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις (σ.σ. όχι και τόσο σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά τουλάχιστον λέει «ναι») και να προσπαθεί να παραμυθιάσει τον ελληνικό λαό -ίσως και τον εαυτό της- ότι αυτή αποφασίζει και πράττει με γνώμονα τη σωτηρία της πατρίδας… Παραμύθια για μικρά παιδιά δηλαδή. Όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, όταν η χρεοκοπία όπως κι αν τη φκιασιδώσει κανείς βρίσκεται προ των πυλών ή για την ακρίβεια είναι με το ένα πόδι εντός, όταν από τον Ρουμπινί μέχρι την κα Νίτσα ακούει κανείς προτάσεις και σχέδια είναι δυνατόν η κυβέρνηση απλά και μόνο να σύρεται από τις εξελίξεις; Εάν πράγματι έχει σχέδιο για ένα καλύτερο αύριο, δικό της και τροϊκανό να το πει και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές και ας επιλέξο

υν οι Έλληνες τι θέλουν; Εάν όχι, μήπως πρέπει να μας αδειάσει τη γωνιά;

Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ