Η λέξη αύριο και άλλοι εχθροί

Γράφει η Άντζελα Ζιούτη

Πάει κι αυτό. Πέρασε. Οι σημαιούλες κουνιόντουσαν δεξιά αριστερά στον αέρα, χαιρετίζοντας την παρέλαση. Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Το ΟΧΙ των Ελλήνων. Η ζωντανή μνήμη της λαμπρής εποποιίας του ΄40 χέρι χέρι με το ΝΑΙ στο “κούρεμα” του ελληνικού χρέους που υπογράφηκε μερικά εικοσιτετράωρα πριν στις Βρυξέλλες. 

Κάποιοι χειροκροτούσαν με φανερή περηφάνια τα στρατεύματα που περνούσανε σε τέλεια διάταξη και στρωτό βηματισμό από μπροστά τους. Σείονταν η άσφαλτος από τις βαριές σόλες των παραταγμένων στρατιωτών και των θεόρατων σημαιοφόρων, τα σιρίτια των αυστηρών αξιωματικών κουνιότανε πέρα δώθε σε κάθε τους κίνηση. Η μπάντα παιάνιζε ένα εμβατήριο, το τρομπόνι και η τρομπέτα ηχούσαν σαν τον οξύ θόρυβο που κάνουν όταν σαλπάρουν τα πλοία. Δίπλα μία κυρία με μαύρο ταγέρ συγκινήθηκε για λίγο και σκούπισε μ’ ένα χαρτομάντιλο τα μάτια της. Κάποιοι άλλοι στις πρώτες σειρές είχαν σηκώσει πανό με συνθήματα. Μερικοί γιουχάιζαν τους βουλευτές που περνούσαν με τα καλοραμένα κοστούμια. Αναζητώντας κάποτε τη ψήφο μας μας τάξανε πολλά. Εκτός από μία θέση στο δημόσιο, και ότι θα διασφαλίσουνε τις αξίες εκείνες που θα οικοδομούν μια δημοκρατία προσανατολισμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.

Δε θέλουμε άλλα ψέματα. Μαζί με το “κούρεμα” 50% των ελληνικών ομολόγων, κουρεύτηκε   και το συγκεκριμένου “πολιτισμικό” πρότυπο της λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας που οικοδομήθηκε πάνω στις “παρέες”, στα βίσματα, την αναξιοκρατία, τη μη παραγωγικότητα και την οκνηρία του υδροκέφαλου κρατικού μηχανισμού. Στα χαλεπά ιδιωτικά κανάλια που φέρανε τελικά και χαλεπούς καιρούς. Μέσα στην αλυσίδα της επαπειλούμενης ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας, υπήρξαμε στους πιο αδύνατους κρίκους. Και σπάσαμε. Συνέπεια του ότι πάψαμε να λέμε «Όχι» στην ακύρωση της υπόστασης μας, των αξιών μας, της ελευθερίας μας και της αξιοπρέπειας μας. Φαίνεται ότι από το ηρωικό 1940 δεν μας χωρίζουν απλώς μερικές δεκαετίες. Μας χωρίζει η αποφασιστικότητα για την υπέρβαση των ανθρώπινων δυνατοτήτων, κάνοντας τη λέξη αύριο, να μας τρομάζει πιο πολύ και από έναν αδίστακτο εχθρό που μας απειλεί ότι θα μας τα πάρει όλα για λάφυρα. Και τη δουλειά μας και την (ανεξόφλητη ακόμη) στέγη μας. Η ηττοπάθεια,  ο φόβος στο νέο. Το εύκολο βόλεμα που μας παρέδωσε αμαχητί στη διαφθορά και τη χρεωκοπία. Γιατί ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο με τα όπλα. Γίνεται και με τη συνείδηση.