Γράφει η Ξανθούλα Μπούσιου/ [email protected]
Στην προηγούμενη ψηφοφορία για το μνημόνιο, ζούσαμε κρίσιμες στιγμές. Όσοι ήταν διαδηλωτές και αγανακτισμένοι προσπαθούσαν να ξεπεράσουν τα δακρυγόνα και τον πετροπόλεμο αστυνομικών και κουκουλοφόρων και να ανακτήσουν τη θέση τους έξω από τη Βουλή.Αυτά τα θυμάμαι γιατί η κουβέντα μέσα στη Βουλή δεν είχε τηλεοπτική κάλυψη (και δεν πιάνουν όλες οι περιοχές της Ελλάδας το κανάλι της Βουλής), όποτε δεν ξέρω τι κουβέντες έγιναν. Θυμάμαι επίσης ότι όλοι ήμαστε στο fb και βρίζαμε. Αυτό είναι προσωπικό βίωμα και για αυτό το θυμάμαι.
Σε αυτή την ψηφοφορία για το ξανά-μανά μνημόνιο, ζούμε κρίσιμες στιγμές. Όσοι είναι διαδηλωτές και αγανακτισμένοι προσπαθούν να ξεπεράσουν τα δακρυγόνα και τον πετροπόλεμο και να ανακτήσουν τη θέση τους έξω από τη Βουλή. Για την κουβέντα στην Βουλή έχω μια βασική ιδέα, είδα το πανηγύρι με το ΚΚΕ και τον Βενιζέλο, βλέπω την ομιλία του Σαμαρά και προφανώς (ελπίζω) θα δω και την ομιλία Παπανδρέου. Όχι ότι θα μου κάνει καμία διαφορά, ή ότι με διαφωτίζουν σε κάτι. Στο fb δεν έχει και πολύ κίνηση, θεωρώ ότι βαρεθήκαμε να ασχολούμαστε με καραγκιοζιλίκια.
Αυτό που είναι διαφορετικό σε αυτή τη μέρα της μαρμότας είναι τα απίστευτα επεισόδια, οι φωτιές εκτός Βουλής και η βιαιότητα. Σε όλα τα επίπεδα. Αλλά έτσι κι αλλιώς μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια, όλοι και όλα έχουν αγριέψει. Όσο απροκάλυπτα λαϊκίστικη και καιροσκοπική είναι η στάση των κομμάτων, τόσο προκλητικά βίαιος και λαϊκίστικος είναι ο λόγος των καναλιών και των ειδήσεων και στην ίδια λογική κινούνται και οι κουκουλοφόροι στους δρόμους. Και όποιον πάρει ο χάρος…
Τρομοκρατία παντού, στάχτη και σκόνη στο μυαλό μας. Αυτή η τρομοκρατία είναι που με ενοχλεί, ο τραμπουκισμός και η προβοκάτσια, μέσα στο Κοινοβούλιο και έξω από αυτό, στους δρόμους. Μια προβοκάτσια που με αναγκάζει να ασχολούμαι με αυτά που είναι ήσσωνος σημασίας: τα εσωκομματικά θέματα με τους βουλευτές που είτε ψηφίζουν είτε όχι και τα κτίρια της Αθήνας που καίγονται. Και ξεχνάω τα σημαντικά: ότι μέσα στη Βουλή (όπως και μέσα στα κόμματα υποψιάζομαι) δεν γίνεται καμία δημιουργική και αποτελεσματική κουβέντα, μόνο απειλές εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν και οι αντιπρόσωποι μου απλά αυτομαστιγώνονται για να προλάβουν την εξιλέωσή τους. Και έξω από αυτή, οι διαδηλωτές εξαφανίστηκαν και πάνε από τον πανικό και τον πόλεμο που τους περιβάλλει.
Εν ολίγοις, εγώ ο πολίτης, είτε δια αντιπροσώπου είτε αυτοπροσώπως, απειλούμαι. Και συνεχώς εξ-αφανίζομαι.
