Γράφει η Χριστίνα Ζαχαρία/ Πολιτικός Επιστήμονας/ [email protected]
Τον τελευταίο καιρό επικρατεί ένας έντονος προβληματισμός γύρω από το ζήτημα της οπλοκατοχής, κυρίως στις ΗΠΑ. Με το θέμα να διχάζει τη κοινή γνώμη, το ζήτημα της οπλοκατοχής απασχολεί εντόνως όχι μόνο τα μέσα ενημέρωσης αλλά και τους πολίτες. Γεγονός είναι πως εμείς οι Ευρωπαίοι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την εμμονή των αμερικανών με τα όπλα, το πάθος τους να κατέχουν όπλα, τη συχνότητα με την οποίο τα δυσάρεστα περιστατικά λόγω της οπλοκατοχής λαμβάνουν χώρα.
Η οπλοκατοχή είναι ένα δικαίωμα των αμερικανών πολιτών το οποίο προκύπτει από το Σύνταγμά τους. Είναι το μέσο με το οποίο μπορούν να αμυνθούν έναντι των κακοποιών, ακόμη και έναντι μίας απολυταρχικής κεντρικής εξουσίας. Άλλωστε, στενά συνδεδεμένη με τα παραπάνω είναι η δύναμη και η σπουδαιότητα του λόμπι της οπλοκατοχής στην Αμερική.
Το συγκεκριμένο λόμπι αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα που δρουν στην αμερικανική χώρα. Αμερικανοί πολιτικοί προσπαθούν και αναθέτουν στους συνεργάτες τους την ενδυνάμωση των σχέσεών τους με το συγκεκριμένο λόμπι. Ο λόγος? Ποιος άλλος πέρα από τον οικονομικό: δεν είναι λίγες οι φορές που έχει γίνει γνωστή η πλήρης χρηματοδότηση πολιτικών εκστρατειών από τους υπέρμαχους της οπλοκατοχής, από το λόμπι της οπλοκατοχής. Φυσικά χωρίς τα αντίστοιχα ανταλλάγματα να εκλείπουν: τη ψήφιση νόμων που τους ωφελούν, αγορά οπλικών συστημάτων από συγκεκριμένα εργοστάσια και άλλες, διάφορου είδους, συναλλαγές. Στην Αμερική θεωρείται «ευλογημένος», όποιος πολιτικός καταφέρει να έχει με το μέρος του το λόμπι της οπλοκατοχής.
Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που οι περισσότεροι αμερικανοί πολιτικοί έχουν ταχθεί υπέρ της οπλοκατοχής και που δυσκολεύονται να εκφράσουν τις θέσεις τους, δημόσια, επί του θέματος. Η Gabrielle Giffords είναι πρώην βουλευτής του Κονγκρέσου η οποία υποστήριζε σθεναρά το δικαίωμα των πολιτών στην οπλοκατοχή. Για πρώτη φορά, την προηγούμενη Τετάρτη, προέβη στην εξής δήλωση, προβληματίζοντας τους αμερικανούς πολίτες: «Η βία είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Πολλά παιδιά πεθαίνουν. Πάρα πολλά παιδιά.»
Αυτόν το χειμώνα, μετά την σφαγή στο Κονέκτικατ, τις μαζικές δολοφονίες στο Κολοράντο και στο Γουισκόνσιν, ο διάλογος για την οπλοκατοχή επανήλθε και πήρε τρομακτικές διαστάσεις. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα έκανε λόγο για λήψη αυστηρών μέτρων στοχεύοντας στον περιορισμό της οπλοκατοχής, ξεσηκώνοντας μεγάλη θύελλα αντιδράσεων από τα μέλη του αντίστοιχου λόμπι και των θερμών υποστηρικτών του δικαιώματος στα όπλα.
Το δικαίωμα να κατέχει κανείς όπλα, αν μπορεί να θεωρηθεί δικαίωμα, υπάρχει ώστε να μπορούν να προστατεύουν οι αμερικανοί τους εαυτούς τους. Δεν υπάρχει και δεν έχει θεσπιστεί ώστε να προκύπτουν σφαγές, να ξεκληρίζονται οικογένειες και να σκοτώνονται αθώα παιδιά. Το να τεθεί υπό έλεγχο ή να περιοριστεί το φαινόμενο της οπλοκατοχής στη χώρα της ελευθερίας αποτελεί ένα δύσκολο εγχείρημα, μία απόπειρα που μπορεί να στοιχίσει την επανεκλογή των βουλευτών, μία προσπάθεια ριζικής αλλαγής της καθημερινότητας των αμερικανών πολιτών. Στην Αμερική, το ζήτημα του περιορισμού των όπλων δεν μπορεί να τεθεί ως θέμα. Μπορεί να τεθεί ως ζήτημα ο έλεγχος της οπλοκατοχής: η νόμιμη κατοχή τους, η ψυχική κατάσταση του ιδιοκτήτη, η ηλικία του χειριστή. Για την ακρίβεια είναι επιτακτική ανάγκη. Είναι ο μόνος τρόπος να περιοριστούν οι σφαγές στους χώρους των σχολείων, να μειωθούν οι μαζικές δολοφονίες, να σωθούν αθώες ζωές. Η αμερικανική κυβέρνηση οφείλει, τουλάχιστον αρχικά, να στοχεύσει στον περιορισμό των δυσάρεστων συμβάντων και στη συνέχεια να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για την ολική διαγραφή τέτοιου είδους περιστατικών.
