Γράφει η Εύα Μπαλταγιάννη
Για την ιστορία, βρέθηκα στο κέντρο μιας διαδικτυακής συνομιλίας, κατά την οποία εξευτελίστηκε τόσο το επάγγελμα, όσο και οι νέοι που το ασκούν-εξασκούν-ξεσκίζουν επί καθημερινής βάσης…
Όλα ξεκίνησαν, όταν ο «Γ», τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, σχολίασε πως «δε θα αντέξει εάν ξαναδεί αγγελία που αναφέρει πως Ζητείται νέος δημοσιογράφος για εθελοντική εργασία». Σωστός ο νέος!
Οι απαντήσεις ήταν όλες στο ίδιο μοτίβο «αμάν πια, μας έχουν περάσει για μ@λ@κ@ς, γιατί δε ζητείται σερβιτόρος για εθελοντική εργασία κλπ κλπ». Σωστοί οι νέοι…
Έπειτα, ήρθε μια διαφορετική απάντηση… Μια απάντηση από νέο (ηλικιακά τουλάχιστον) δημοσιογράφο, ο οποίος μάλλον έχει μια δεκαετία στην πλάτη πίσω, εμπρός, μέσα κι έξω από το κουτί… Έγινε χυδαίος λόγος για μικρόφωνα που κρατιούνται από τους νέους δημοσιογράφους σαν «δεν ξέρω κι εγώ τι», αναφέρθηκε ότι οι νέοι δεν έχουν ιδέα και δεν έχουν κανένα λόγο να ζητούν χρήματα, γιατί το Πανεπιστήμιο δεν προσφέρει τίποτα και…
Συρφετός! Οχλαγωγία σε ένα «κουφό» (ευτυχώς) διαδίκτυο, γιατί εάν η εν λόγω συζήτηση γινόταν face to face, θα είχαν γυρίσει τραπέζια σε κεφάλια…
Λοιπόν… Να γιατί είναι κρίμα και άδικο να είσαι νέος δημοσιογράφος- και δη του Πανεπιστημίου- στην Ελλάδα του 2013…
1) Ειδικά εάν είσαι στο ΑΠΘ, που διπλασίασε τους εισακτέους του, σε μια εποχή όπου ΙΕΚ Δέλτα, Γάμα, Βήτα, Ιδιωτικές Σχολές τηλεοπτικών σταθμών δίνουν και παίρνουν, δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ περίπτωση να βρεις δουλίτσα μανάρι μου. Είμαστε πολλοί και είμαστε άνεργοι!
2) Είναι τουλάχιστον εξευτελιστικό, να βγάζουμε και να μετράμε τις… «ικανότητές μας και τις προϋπηρεσίες μας», να βριζόμαστε αναμεταξύ μας, να τσουβαλοποιούμε όλους τους νέους δημοσιογράφους που βγαίνουν από ένα Ανώτατο Ίδρυμα, επειδή έτσι μας αρέσει… Αυτό το κόμπλεξ, αναφορικά με το τι κάνει το Πανεπιστήμιο, πρέπει κάποια στιγμή να λάβει τέλος. Είτε είσαι από ΑΕΙ, είτε από ΙΕΚ, είτε από πεζοδρόμιο, η αξία σου θα φανεί στο χειροκρότημα…
3) Επίσης: Το τζάμπα είναι γολγοθάς και δίκοπο μαχαίρι… «Τα πρώτα δέκα χρόνια είναι δύσκολα», μου είχε πει κάποτε ένας δημοσιογράφος, όταν του είπα πως μετράω 5 (τότε) χρόνια απλήρωτη στη δουλειά- μια δουλειά που αλήθεια, θα με πληρώσει ποτέ;- Η περίοδος της μαθητείας είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. Βασικά, μαθητεία είναι όλη η δημοσιογραφική πορεία, ποτέ δεν είσαι γνώστης, ποτέ δεν είσαι έτοιμος- ίσως πάντα να είσαι πιο έτοιμος από πριν… Τα χρήματα θα αργήσουν να έρθουν… Το ζήτημα είναι, πότε εσύ θα κρίνεις αντικειμενικά ότι αξίζει να πληρωθείς… Το απλήρωτο έχει γίνει «hastag» πλέον, είναι το ανέκδοτο που λέμε στον καφέ μας… Είναι η πραγματικότητα… Μένεις απλήρωτος όμως επειδή δεν «αξίζεις» ακόμη να πληρωθείς, ή επειδή συμφέρει να έχει κανείς ένα τσούρμο απλήρωτα δημοσιογραφόπουλα, που με «βρεγμένα μάτια» θέλουν να «ρουφήξουν» όλη τη γνώση της δουλειάς; Ιδού η μαύρη τρύπα!!
Αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε όλοι- εργοδότες, παλιοί και νέοι του επαγγέλματος, είναι το ότι οι αγελάδες δεν είναι καν ισχνές πλέον, έχουν ψοφήσει και ραίνουμε τα σαρκία μας ανάμεσα σε «πτώματα», γεγονός που πρέπει να μας κάνει να ρίξουμε λίγο τους τόνους… Βέβαια, όταν αποτυπώνεις μια ιδέα στο χαρτί, όταν περνάς 15 ώρες στο γύρισμα, όταν σε ακούει η πόλη μέσα από τα fm, καλό θα είναι να πουλήσεις τη δουλειά σου, γιατί εάν δεν το κάνεις, δε θα πληρωθείς ποτέ!! Άρα; Ποια η λύση;
Ένα βήμα τη φορά… Λίγο λίγο… «Λάδι, υπομονή» και το χόμπυ (γιατί έτσι χαρακτηρίζεται κάτι που κάνεις για την ψυχή της φουκαριάρας της μάνας σου) γίνεται επάγγελμα…
Λίγο πριν κλείσω, θα ήθελα να αναφέρω, ότι δεν είναι όλοι οι νέοι «Πετρούλες»… Υπάρχουν άτομα εκεί έξω, που το γουστάρουν αυτό το «θέατρο» που λέγεται δημοσιογραφία. Υπάρχουν άτομα, που δε χρειάζεται να πέσουν σε κάποιο κρεβάτι, ώστε να πάρουν μια δουλειά στα χέρια τους. Υπάρχουν άτομα, που προτιμούν να κοιμούνται με ήσυχη συνείδηση και άδεια τσέπη, παρά το αντίθετο!!! Ας σταματήσει λοιπόν αυτός ο εμπαιγμός απέναντι στους νέους του επαγγέλματος, γιατί τα χαρακτηριστικά που προσδίδονται, ανήκουν σε περασμένες εποχές, τότε που η τηλεόραση είχε 6 κουτσομπολίστικα για το μεσημέρι, κι άλλα τόσα για το βράδυ και όλα γίνονταν «φύλλο και φτερό» σε έναν «γυάλινο τοίχο»… Ας πάρουμε επιτέλους γραμμή, ότι οι νέοι, έχουν καταλάβει πολύ καλά την εποχή στην οποία μεγαλώνουν και δεν έχουν αυταπάτες για κρουαζιέρες στο Αιγαίο με φρεγάτες του Άκη και ρούχα του Λάκη…
Καλημέρες με άδεια τσέπη και γεμάτο χαμόγελο!
