Γράφει η Ναυσικά Γκράτσιου / [email protected]
Μένω σε κάποια γειτονιά, μαγική γειτονιά (λέμε τώρα…) κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου καθημερινά απολαμβάνω μια πολύ χαρακτηριστική και πολύ ανάγλυφη μικρογραφία της κοινωνίας και των ανθρωπίνων ειδών, που την αποτελούν.
Απ’ όλα έχει ο μπαξές!
Εδώ θα βρεις τον καλό, τον κακό, τον ευγενή, τον άξεστο, τον οξύθυμο, το μισάνθρωπο, τον σκεπτόμενο, τον ποιητή, τον απελπισμένο, τον σκεπτόμενο, τη μοιραία, τον απατεώνα, τον μικρόψυχο, τον άρχοντα, τον ανεπρόκοπο, τον τρακαδόρο, το χαριτωμένο, τον ψεύτη, κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους…
Και όπως κάθε κοινωνία στα βάθη των αιώνων, έτσι και η δική μας έχει και τους ζητιάνους της. Που τώρα τελευταία όλο και πληθαίνουν κι αλλάζουν μορφή, ας όψεται η κατάσταση η ζοφερή, η ύφεση και όλα τα κακά της μοίρας μας.
Σε κάθε γωνιά πλέον υπάρχει και κάποιος με το χέρι απλωμένο ζητώντας ελεημοσύνη, άλλος ζητάει μόνο κάτι να φάει, όπως ένας παππούλης ο οποίος την είχε στήσει έξω από ένα φούρνο πολυσύχναστο και όποιον έβγαινε τον κοίταζε στα μάτια μ’ ένα βλέμμα…
Τώρα πια, κανείς δεν είναι σίγουρος αν ο άνθρωπος που ζητιανεύει στη γωνία του δρόμου έχει πραγματικά ανάγκη κι ό,τι του δώσεις θα το καταναλώσει ο ίδιος, ή απλά είναι ένα από τα εκατοντάδες θύματα των εκμεταλλευτών της επαιτείας, όπως ο κύριος Πήτσαμ στην «Όπερα της πεντάρας».
Υπάρχουν όμως και κάποιοι τύποι, που είναι πολύ συνειδητοποιημένοι ζητιάνοι, όπως μια γυναίκα, που καθημερινά και με οποιοδήποτε καιρό περπατάει ατελείωτα χιλιόμετρα σ’ ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη και ζητάει απ’ όλους 20 λεπτά. Αν της τα δώσεις, καλώς. Διαφορετικά δεν επιμένει καθόλου και συνεχίζει το δρόμο της. Με κάτασπρα μαλλιά, πολύ ταλαιπωρημένη, αλλά αρκετά ευσταλής και πολύ αξιοπρεπής, παρά την επαιτεία της.
Προχθές ήταν στη γειτονιά μας αυτή η γυναίκα, εκείνη τη μέρα με τον ωραίο ήλιο, που όλοι ήταν έξω. Περνούσε ανάμεσα από τα τραπεζάκια των εστιατορίων και όλο και κάτι της έδινε ο κόσμος.
Είχε, όμως, την ατυχία να πέσει επάνω στον μισάνθρωπο, ο οποίος έτρωγε με την παρέα του και πολύ ενοχλήθηκε από την γυναίκα, που κοντοστάθηκε και στο δικό του τραπέζι.
«Άντε, κυρά μου, σήκω φύγε! Εξαφανίσου από εδώ! Μας ενοχλείς!» Της έβαλε τις φωνές κάνοντας όλους τους από γύρω να ντραπούν για λογαριασμό του γιατί, όπως και να το κάνουμε σε μια γυναίκα, που έχει την ηλικία της μάνας σου και βάλε ΔΕΝ μιλάς έτσι…
Και τότε η γυναίκα υψώνοντας το παράστημά της του απαντάει: «Μη φωνάζετε, κύριε! Ζητιάνα είμαι δεν είμαι κλέφτρα! Άλλωστε, έχετε δει ποτέ σας μεγαλούπολη χωρίς ζητιάνους;» Κι έφυγε με το κεφάλι ψηλά αφήνοντας τον αγενή με το στόμα ανοιχτό!
Μόνο που δεν τη χειροκροτήσαμε!
Επευφημώντας την αλήθεια…!
