Γράφει η Έλενα Χουσνή / [email protected]
Απ` όλα έχει η Μαργιωρή που λένε. Έτσι και αυτή η εκλογική διαδικασία είχε από όλα. Και αλάτι και πιπέρι και αλατοπίπερο. Και ξύδι και λεμόνι και όλα τα ξινά και κυρίως περσινά ξινά σταφύλια. Είχε και χρυσό, και ασημένιο και χάλκινο μετάλλιο. Μόνο βάθρο δεν είχε για τον νικητή και κλάδο ελαίας. Γιατί νικητής – με την τυπική σημασία του όρου – δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε, δηλαδή, αυτοδυναμία. Αν αυτό θεωρείται, ντε και καλά νίκη.
Γιατί η νέα πολιτική θεωρία του μετα-μετα- πολύ μετά-πολιτευτικού status επιχειρεί να μας πείσει ότι πολιτική σταθερότητα εγγυάται μόνο η αυτοδυναμία ενός κόμματος. Τότε τι είδους σταθερότητα μας παρείχε η προηγούμενη αυτοδύναμη κυβέρνηση; Ρωτώ εγώ. Αλλά κανείς δεν απαντά. Από την άλλη υπάρχει η «χρυσή ευκαιρία» της ομαδο-συνεργατικής κυβέρνησης. Για την οποία όλοι συμφωνούν αλλά όλοι θέλουν να είναι «νονοί». Κι έτσι μας έχει προκύψει ως κυβέρνηση συνεργασίας, κυβέρνηση εθνικής ενότητας, Κυβέρνηση για το Έθνος, Αριστερή Κυβέρνηση και πολλά άλλα ονόματα καθώς είθισται με όσους κινούνται στο ημίφως της παρανομίας.
Και στο δια ταύτα ξεχνούμε ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν αυταξίες. Αυταξία είναι ίσως η δημοκρατία με την έννοια ότι κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητά της. Από εκεί και πέρα όλα είναι ζήτημα του πώς θα γίνουν. Κυβέρνηση για την κυβέρνηση δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και συνεργασία για τη συνεργασία. Πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι καθαρά προσχηματική και κρύβεται πίσω από απόπειρες απόσβεσης απωλειών σε κομματικά ποσοστά ή αντίστοιχα μεγιστοποίησης αυτών. Συνεργάζομαι σημαίνει ότι βρίσκω ένα μίνιμουμ συμφωνίας με τον άλλον. Ότι αποδέχομαι ένα πλαίσιο αρχών και καλοπροαίρετα θεωρώ ότι αυτό θα τηρηθεί εκατέρωθεν. Συνεργασία με προκαταβολικές αιχμές και προκατάληψη δεν γίνεται.
Κι έτσι ενώ ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το όνομα αλλάζει μαζί με την ταυτότητα που το κάθε κόμμα του δίνει. «Να λέμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη- σκάφη» επέμενε ένας συμμαθητής μου κάποτε σε τέτοιο βαθμό που κοντέψαμε να μισήσουμε τα σύκα. Τώρα το σύκο είναι ένα. Αυτό που προσφέρει το φύλλο του για να κρυφτεί η γύμνια του πολιτικού συστήματος. Και ομόηχο μεν, κακόηχο δε, θυμίζει εκείνο το άλλο σήκω που εσχάτως μετονομάσθη «εγέρθητω» για να σηματοδοτήσει τον ξεπεσμό και την κατάπτωση από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα.
Με στρατιωτικού τύπου προστάγματα επιβάλλεται – τι οξύμωρο – ο σεβασμός, τη στιγμή που κάθε Έλληνας πολίτης δίνει μια σκληρή μάχη να μην χάσει τον αυτοσεβασμό του. Κι έτσι δυστυχώς ήρθε η ώρα να πούμε το σύκο – σύκο, και το σήκω… εγέρθητω.! Εις οιωνός άριστος. Ποιος; Η απάντηση είναι δική σας…
