Γράφει η Χριστίνα Τσόρμπα / [email protected]
H επόμενη κρίσιμη ημερομηνία, 2 Σεπτεμβρίου. Η συνάντηση της κυβέρνησης με την Τρόϊκα. Θα μπορούσε να ήταν ένα ακόμη ραντεβού από τα πολλά. Στην ουσία ίσως αυτό και να είναι. Αλλά η φιλολογία μαζί με την παραφιλολογία, η ιστορία που δεν…δίδαξε, η γεωγραφία που ως outsider ήρθε να προσθέσει σημειολογική αναφορά (γιατί στη Γαλλία κι όχι εδώ) αλλά κυρίως τα μαθηματικά που τα τελευταία χρόνια τά καναν μαντάρα και να που τελικά κάθε νέα ημερομηνία μοιάζει με δίκη σε ποινικό δικαστήριο με τη δική σου ζωή να δικάζεται ερήμην.
Αυτή τη φορά και πάλι στην αναμονή…Για ελάφρυνση του χρέους, για κάποιες μικρές ανάσες φοροελαφρύνσεων-αν και χρειαζόμαστε φιάλες οξυγόνου-για να γίνουν τα κόκκινα δάνεια πορτοκαλί, για μερικές υπόνοιες, έστω, αποχώρησης του ΔΝΤ. Όλα, στο τραπέζι των νέων διαπραγματεύσεων, το απόγευμα της Τρίτης. Και μετά, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, η προσήλωση όλων, στις νέες ημερομηνίες, με πιθανότερη αυτήν του Eurogroup στις 12 Σεπτεμβρίου.
Στ’ αλήθεια, ούτε καν θυμάμαι πόσες τέτοιες ημερομηνίες μέτρησα τα τελευταία 5 χρόνια. Και μόλις περάσει η μια, έρχεται η άλλη. Με νέες αγωνίες, νέες προθεσμίες, νέες προσδοκίες, νέα διλήμματα, νέους εκβιασμούς. Και το χειρότερο. Όλα γίνονται απλά και φυσιολογικά. Θεωρούμε λογικό να εναποθέτουμε ελπίδες στην επόμενη συνάντηση, όσο λογικό φαίνεται να ζούμε με φόβους μέχρι αυτή να συμβεί. Και ο καιρός περνάει και η ζωή περνάει κι αυτή και οι ημερομηνίες διαδέχονται η μία την άλλη και αντικαθιστούν αυτές που κάποτε «μύριζαν» γενέθλια, επετείους αγαπημένων προσώπων ή απλώς υπενθύμιζαν σημαντικές στιγμές…
